καλή βδομάδα

κ μιας κ έχουμε ενημέρωση για την παιδική κακοποίηση αυτή τη βδομάδα
μην ξεχνάμε πως όλα στον άνθρωπο ξεκινάνε από την παιδική ηλικία


το πρώτο ειναι από ένα παιδί θύμα παιδικής κακοποίησης το οποίο είναι έμπνευση για τα
happy tree friends (προσωπικά δεν ξέρω κατά πόσο)
κ το δευτερο είναι μιας οργάνωσης (δεν θυμαμαι ποιας)

Σωματική κακοποίηση του παιδιού
Ημερομηνία Αποστολής : 17/12/2004


Πηγή: Κέντρο πληροφόρησης για την ψυχική υγεία του Παιδιού και του Εφήβου, http://www.childmentalhealth.gr/index.php
Κάθε χρόνο ένας σημαντικός αριθμός παιδιών, ακόμα και της πιο τρυφερής βρεφικής ηλικίας, παραπέμπονται σε παιδιατρικά νοσοκομεία με ανεξήγητους σωματικούς τραυματισμούς που θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική και ψυχοκοινωνική υγεία τους, αλλά ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.

Ως παιδική σωματική κακοποίηση (ΠΣΚ) (σε διάκριση από την παραμέληση, τη σεξουαλική κακοποίηση και τη συναισθηματική κακοποίηση παιδιού) ορίζουμε την "χρησιμοποίηση βίας ή άλλων ηθελημένων, "όχι τυχαίων" πράξεων εις βάρος παιδιών (ατόμων έως 18 ετών) από γονείς ή άλλα πρόσωπα, η οποία προκαλεί πόνο, τραυματισμό ή μόνιμη βλάβη στη σωματική και κάθε άλλη λειτουργία και ανάπτυξη του παιδιού".

Το πρόβλημα της ΠΣΚ είναι δύσκολο να οριστεί με σαφήνεια λόγω των διαφορών που υπάρχουν στις συνήθειες και στις στάσεις των ανθρώπων όσον αφορά στην ανατροφή των παιδιών στις διάφορες χώρες. Η σωματική τιμωρία (το ξύλο?) στα παιδιά, λόγου χάριν, αποτελεί συνηθισμένη και αποδεκτή πρακτική για την πειθαρχία των παιδιών σε αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, ενώ σε άλλες (π.χ. Η.Π.Α., Σουηδία, Ολλανδία) θεωρείται ΠΣΚ και απαγορεύεται δια νόμου.

Πότε αναγνωρίστηκε ως πρόβλημα;

Μαρτυρίες για κακομεταχείριση ακόμα και θανάτωση παιδιών από τους γονείς τους έχουμε από την αρχαιότητα. H ΠΣΚ αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά ως πρόβλημα ("σύνδρομο κακοποιημένου παιδιού") στις αρχές της δεκαετίας του 60, από τον Αμερικανό γιατρό C. Kempe και τους συνεργάτες του, μετά από παρατηρήσεις ακτινογραφιών παιδικών καταγμάτων και τραυμάτων που φαίνονταν ανεξήγητα και δεν αιτιολογούνταν επαρκώς από τους γονείς των παιδιών. Μετά από πολλές αρχικές δυσκολίες των ειδικών να παραδεχθούν την ύπαρξη ενός τόσο βίαιου φαινομένου στους κόλπους της οικογένειας, η μελέτη της ΠΣΚ και η δημιουργία σχετικών προστατευτικών νομοθεσιών καθώς και προγραμμάτων θεραπείας και πρόληψης αναπτύχθηκαν ταχύτατα σε όλες τις δυτικές κοινωνίες. Στην χώρα μας οι προβληματισμοί για το σύνδρομο της ΠΣΚ πρωτοπαρουσιάστηκαν κάπως αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 70.

Επιδημιολογία

Δεν υπάρχουν σαφή επιδημιολογικά δεδομένα για την έκταση του προβλήματος στην Ελλάδα. Ενδεικτικές μελέτες όμως μαρτυρούν πως στο 0,60% παιδιών που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Παίδων "Αγία Σοφία" διαπιστώνεται ΠΣΚ ή/και παραμέληση. Υπολογίζεται επίσης ότι 68% περίπου των κρανιοεγκεφαλικών τραυμάτων σε παιδιά κάτω των 2 ετών, όπως και οι περισσότεροι θάνατοι σ? αυτή την ηλικία, οφείλονται σε κακοποίηση από τους γονείς. Σε άλλες χώρες τα ποσοστά ΠΣΚ παρουσιάζονται κάπως υψηλότερα, πράγμα που πιθανότατα οφείλεται στις αποτελεσματικότερες μεθόδους εντοπισμού και καταγραφής του προβλήματος. Στην Αγγλία συγκεκριμένα εκτιμάται ότι 1 στα 1000 παιδιά όλων των ηλικιών κακοποιείται σοβαρά, ενώ μόνο το 1985 στις Η.Π.Α. καταγράφθηκαν πάνω από 6,5 εκατομμύρια περιπτώσεις σοβαρής ΠΣΚ.

Αιτιολογία

Για χρόνια οι μελέτες εστιάζονταν στην ψυχοπαθολογία του γονέα για να εξηγήσουν το πρόβλημα της ΠΣΚ. Σήμερα όμως αναγνωρίζουμε πως η κακοποίηση παιδιού από τους γονείς του είναι το αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης πολλών παραγόντων που σχετίζονται, όχι μόνο με τους γονείς, αλλά και με τη δυσλειτουργία της οικογένειας και με κοινωνικο-οικονομικούς παράγοντες.

Οι Γονείς που Κακοποιούν

Τα ευρήματα τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες χώρες δείχνουν ότι οι γονείς της ΠΣΚ είναι άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες για φροντίδα και στήριξη τόσο από κοινωνικούς φορείς, όσο και από ειδικούς ψυχικής υγείας.

Μπορεί να χαρακτηρίζονται από:
- Σοβαρές ψυχικές δυσκολίες (π.χ. πληρούν τα κριτήρια για ψυχιατρικές διαγνώσεις όπως, κατάθλιψη, διαταραχή προσωπικότητας, σπανιότερα ψύχωση).
- Περιορισμένες νοητικές ικανότητες.
- Σημαντική δυσκολία να ελέγχουν τον εαυτό τους και τις παρορμήσεις τους (κυρίως τις επιθετικές).
- Συναίσθημα βαθιάς ανεπάρκειας για το γονεϊκό τους ρόλο και για την εικόνα του εαυτού τους γενικότερα.
- Έντονες (ναρκισσιστικές) ανάγκες για εξάρτηση και προσοχή από τους άλλους, τις οποίες τείνουν να καλύπτουν χρησιμοποιώντας τα παιδιά τους ως πηγή φροντίδας. Έτσι, τα παιδιά τους αναλαμβάνουν να στηρίζουν τους γονείς, παραμελώντας τις δικές τους φυσιολογικές ανάγκες για φροντίδα και εξάρτηση (το λεγόμενο σύνδρομο "γονεοποιημένου παιδιού").
- Κακές σχέσεις με τους δικούς τους γονείς. Οι περισσότεροι γονείς που κακοποιούν έχουν υπάρξει θύματα ΠΣΚ ή μάρτυρες βίαιων σκηνών μέσα στις δικές τους οικογένειες. Με την κακοποίηση του παιδιού τους τείνουν ασυνείδητα να ανακουφίζουν και να ελέγχουν τα δικά τους παιδικά ψυχικά τραύματα μέσα από τη διαδικασία της "ταύτισης" με τον βίαιο και επιθετικό γονιό τους (ο λεγόμενος μηχανισμός "ταύτισης με τον επιτιθέμενο"). Έτσι ένα κακοποιημένο παιδί ενδέχεται να γίνει κι εκείνο ένας βίαιος γονιός στο μέλλον, συνεχίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο το δια-γενεαλογικό πέρασμα της βίας στην οικογένεια.
- Συχνότερη χρησιμοποίηση λεκτικής επιθετικότητας, σωματικής τιμωρίας και επιβολής δύναμης στα παιδιά συγκριτικά με φυσιολογικούς γονείς. Επίσης, εκδηλώνουν σημαντικά σπανιότερα θετικές αλληλεπιδράσεις (π.χ. παιχνίδι, διάλογο, καθοδήγηση) με τα παιδιά τους.
- Ακαμψία στις στάσεις τους απέναντι στο παιδί, αλλά και σε άλλα θέματα της ζωής γενικότερα.
- Τάση να αντιλαμβάνονται και να περιγράφουν το παιδί με τρόπο αρνητικό ("δύσκολο", "κακό", "προβληματικό"). Έτσι αρνητικά άλλωστε βλέπουν και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Ο Ρόλος της Οικογένειας

Σε οικογένειες που εκδηλώνεται ΠΣΚ υπάρχουν συχνά διαταραγμένες σχέσεις ανάμεσα στους γονείς (π.χ. μονογονεϊκές οικογένειες, μητέρες που δεν στηρίζονται επαρκώς οικονομικά και συναισθηματικά από το σύζυγο), στους γονείς και το παιδί και ανάμεσα στους γονείς και την εκτεταμένη οικογένεια (παππούδες και άλλους συγγενείς). Επίσης, οι οικογένειες αυτές είναι συνήθως κοινωνικά απομονωμένες, χωρίς βοήθεια από γείτονες, φίλους ή άλλα κοινοτικά πλαίσια στήριξης.

Ο Ρόλος Εξω-οικογενειακών Παραγόντων

Η σημασία των εξω-οικογενειακών παραγόντων αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Είναι γεγονός ότι ΠΣΚ εκδηλώνεται συχνότερα σε οικογένειες χαμηλού μορφωτικο-οικονομικού επιπέδου. Οι οικονομικές αντιξοότητες (π.χ. ανεργία, στέρηση υλικών αγαθών) και οι περιορισμένες παροχές και πηγές στήριξης (έλλειψη παιδικών σταθμών, κλπ.) αυξάνουν σημαντικά το στρες και μειώνουν την αντοχή του γονέα στις αναμενόμενες πιέσεις από το παιδί και την ανατροφή του. Ακόμα, οι στάσεις της ευρύτερης κοινωνίας και της τοπικής κοινότητας μπορεί να λειτουργήσουν διευκολυντικά στην εκδήλωση της κακοποίησης. Έτσι, η αποδοχή της σωματικής τιμωρίας (π.χ. "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο") μπορεί να ενθαρρύνει την εμφάνιση ακραίας μορφής βίας στα παιδιά για λόγους πειθαρχίας. Ακόμα, πεποιθήσεις όπως "ποτέ δεν επεμβαίνω στα ενδο-οικογενειακά ζητήματα άλλων" ενισχύουν την απόκρυψη της ΠΣΚ και ενδέχεται να αποτρέπουν τους άλλους από το να παρέμβουν για να προστατέψουν ένα παιδί που κακοποιείται.

Το Παιδί που Κακοποιείται

Μελέτες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που κακοποιούνται, σε σχέση με τα αδέλφια τους ή με παιδιά που δεν κακοποιούνται, παρουσιάζουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όπως:
- Πρόωρος τοκετός
- Ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη
- Κάποιο πρόβλημα υγείας ή αναπηρία
- Το φύλο παίζει ρόλο. Στη χώρα μας ο αριθμός των κακοποιημένων αγοριών είναι σχεδόν διπλάσιος από αυτόν των κοριτσιών. Η τάση των Ελλήνων γονέων (κυρίως μητέρων) να χτυπούν περισσότερο τα αγόρια απ? ότι τα κορίτσια, ή να έχουν υψηλότερες προσδοκίες από τα αγόρια (π.χ. να συνεχίσουν το όνομα της οικογένειας) έχουν προταθεί ως πιθανές εξηγήσεις για τη συχνότερη ΠΣΚ των αγοριών.

Πέρα από τον κίνδυνο θανάτου ή σοβαρής σωματικής βλάβης, η ΠΣΚ τραυματίζει τον ευάλωτο ψυχικό κόσμο του παιδιού και οδηγεί σε δυσκολίες που συνήθως το συνοδεύουν μέχρι την ενήλικη ζωή.

Οι επιπτώσεις εξαρτώνται από:
- Τη σοβαρότητα της κακοποίησης (π.χ. σοβαρότερες οι επιπτώσεις της βάναυσης ΠΣΚ, απ? ότι ΠΣΚ με ξύλο που αφήνει μελανιές).
- Την ηλικία του παιδιού (διαταρακτικότερες οι επιπτώσεις ΠΣΚ σε νεαρότερες ηλικίες).
- Την συχνότητα της ΠΣΚ (σοβαρότερες οι επιπτώσεις επανάληψης ΠΣΚ απ? ότι ενός επεισοδίου).

Κατά την βρεφική και πρώτη παιδική ηλικία, ως αποτέλεσμα του ψυχικού τραύματος της κακοποίησης και της διαταραγμένης δυαδικής σχέσης γονέα-παιδιού, το παιδί εκδηλώνει έντονο κλάμα ή εκρήξεις οργής που δεν κατευνάζονται εύκολα. Δυσκολεύεται εξαιρετικά να αντέξει τη ματαίωση και την καθυστέρηση στην ικανοποίηση των αναγκών του, ενώ δίνει την εικόνα απαιτητικού και ανυπόμονου παιδιού.

Κατά την παιδική και εφηβική ηλικία, το κακοποιημένο παιδί εκδηλώνει συναισθηματικές δυσκολίες, αντιδράσεις και συμπεριφορές όπως:
- Φοβισμένη και επιφυλακτική στάση απέναντι στους άλλους και απέναντι στο σωματικό άγγιγμα, κυρίως όταν βλέπει απότομες κινήσεις (π.χ. σήκωμα χεριού).
- Μια χαρακτηριστική έκφραση που έχει περιγραφθεί ως "παγωμένο βλέμμα", ιδιαίτερα μετά το βίαιο επεισόδιο.
- Έντονη ψυχοκινητική ανησυχία ή/και υπερκινητικότητα.
- Χαμηλή αυτοεκτίμηση, θλίψη, στεναχώρια ή απάθεια, απόσυρση (καταθλιπτικά συμπτώματα).
- Χαμηλή επίδοση στο σχολείο ως αποτέλεσμα του ψυχικού πόνου ή μαθησιακών δυσκολιών.
- Διαταραχές συμπεριφοράς. Ο έντονος θυμός και η επιθετικότητα που βιώνει το κακοποιημένο παιδί μπορεί να εκδηλώνονται ως: α) αντιδραστική ή επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε συνομηλίκους ή μεγαλύτερους, β) καταστροφική συμπεριφορά στα παιχνίδια ή άλλα αντικείμενα ή γ) αυτο-επιθετική συμπεριφορά που μπορεί να κλιμακωθεί σε αυτο-ακρωτηριασμούς (χαράζει καρπούς, μπράτσο) και απόπειρες αυτοκτονίας. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις -κυρίως στην εφηβεία- ο θυμός εκτονώνεται μέσω αντικοινωνικής συμπεριφοράς ("διαταραχή διαγωγής") που παραβιάζει τα όρια των ενηλίκων, τους ηθικούς κανόνες ή το νόμο.
- Στοιχεία ψευδοωριμότητας. Το παιδί δείχνει σοβαρό, λιγότερο αυθόρμητο και πιο προβληματισμένο από τους συνομηλίκους του. Μπορεί ακόμα να καταβάλλει υπερβολική προσπάθεια να γίνει αγαπητό, εκδηλώνοντας υποδειγματική ή πειθήνια συμπεριφορά, άριστη σχολική επίδοση ή τελειομανία. Η ψευδής αυτή εικόνα ωριμότητας συνδέεται με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση του κακοποιημένου παιδιού, το φόβο απόρριψης ή επανάληψης της κακοποίησης, αλλά και τις αυξημένες ευθύνες του για τη φροντίδα του γονέα ("γονεοποιημένο" παιδί).

Σε περιπτώσεις σοβαρής κακοποίησης έχουν παρατηρηθεί και "ψυχωσικές" αντιδράσεις, όπου χάνεται ή περιορίζεται προσωρινά η επαφή του παιδιού με την πραγματικότητα και τους άλλους γύρω του.

Θεραπεία

Στις περιπτώσεις ΠΣΚ, η πιθανότητα να κακοποιηθεί εκ νέου το παιδί φτάνει στο 60%, αν δεν μεσολαβήσει θεραπευτική παρέμβαση των γονέων, ενώ ο κίνδυνος κακοποίησης αδελφών του θύματος φτάνει και το 70%. Γι? αυτό, χρειάζονται παρεμβάσεις που εστιάζονται στη φροντίδα και θεραπεία τόσο του θύματος, όσο και της οικογένειας του, αλλά και στην αποτροπή της επανάληψης της κακοποίησης.

Όταν υπάρχει υποψία ΠΣΚ χρειάζεται να:

- Ενημερώνονται οι αρμόδιες αρχές (εισαγγελέας, αστυνομία) και να εισάγεται το παιδί στο νοσοκομείο προκειμένου, κατ? αρχήν, να προστατευθεί η ζωή του και να αντιμετωπιστούν τα ιατρικά προβλήματα.

- Παρέχεται βοήθεια στο παιδί και στην οικογένεια από διεπιστημονική ομάδα ειδικών (παιδίατρος, κοινωνικός λειτουργός, ψυχολόγος και παιδοψυχίατρος) με:
- - Μεταφορά του παιδιού σε ασφαλές πλαίσιο διαμονής (μακριά από τους γονείς, για κάποιο τουλάχιστον διάστημα, αν κριθεί αναγκαίο).
- - Ψυχοδιαγνωστική εκτίμηση παιδιού και γονέων για την πιθανότητα ύπαρξης ψυχολογικών ή άλλων αναπτυξιακών (για το παιδί) δυσκολιών που χρειάζονται φροντίδα.
- - Συμβουλευτική στήριξη - ψυχοθεραπεία γονέων.
- - Ψυχοθεραπευτική βοήθεια παιδιού.

Διευθετούνται νομικά ζητήματα, όπως αφαίρεση (προσωρινή ή όχι) της επιμέλειας από τους γονείς, εάν ενδείκνυται, προκειμένου να είναι ασφαλές το παιδί. Αυτό χρειάζεται μέχρι οι γονείς (ει δυνατόν, μέσω ψυχο-εκπαιδευτικών και υποστηρικτικών προγραμμάτων) να καταστούν ικανότεροι να ανταποκριθούν σωστά στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο παιδί. Σημαντικότερο όλων όμως είναι να αναπτυχθούν ενέργειες και προγράμματα που προλαμβάνουν την ΠΣΚ πριν την εκδήλωσή της. Αυτά, καλό είναι να πραγματοποιούνται από ποικίλους φορείς και σε πολλούς τομείς συγχρόνως, αφού η ΠΣΚ είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης πολλών παραγόντων. Πιο συγκεκριμένα χρειάζονται:

Πρώτο Eπίπεδο Πρόληψης:

Ανάπτυξη κοινωνικής πολιτικής που ενισχύει τις οικογένειες χαμηλού εισοδήματος τόσο με προγράμματα γενικά (π.χ. μείωση ανεργίας, οικονομική ενίσχυση στους χαμηλόμισθους γονείς), όσο και με παροχή ειδικότερων υπηρεσιών (π.χ. δημόσιοι βρεφονηπιακοί σταθμοί, κοινοτικά κέντρα συμβουλευτικής και στήριξης).

Προγράμματα κοινωνικής ευαισθητοποίησης για την τροποποίηση στάσεων και αντιλήψεων που ενθαρρύνουν την ΠΣΚ (π.χ. αποδοχή σωματικής τιμωρίας, το απαραβίαστο των ενδο-οικογενειακών υποθέσεων, ακόμα και όταν ένα παιδί κινδυνεύει).

Προγράμματα οικογενειακού προγραμματισμού για πρόληψη ανεπιθύμητων εγκυμοσύνων που οδηγούν σε ανεπιθύμητα παιδιά με κίνδυνο ΠΣΚ.

Ψυχο-εκπαιδευτικά προγράμματα ανάπτυξης γονεϊκών ικανοτήτων για μελλοντικούς ή νέους γονείς ή και νέους, φοιτητές ή μαθητές λυκείων.

Εντοπισμός γονέων/οικογενειών "υψηλού κινδύνου" για ΠΣΚ - ακόμα και πριν τη γέννηση του παιδιού - και παραπομπή σε προγράμματα ψυχολογικής στήριξης και ανάπτυξης γονεϊκών ικανοτήτων.

Δεύτερο Eπίπεδο Πρόληψης:

Ευαισθητοποίηση των επαγγελματιών που ασχολούνται με παιδιά (εκπαιδευτικοί, παιδίατροι, κ.α.) στην έγκαιρη αναγνώριση και παραπομπή για βοήθεια των παιδιών και οικογενειών "υψηλού κινδύνου".

Τροποποίηση της υπάρχουσας νομοθεσίας προκειμένου: α) να ενισχυθεί η υποχρεωτική αναφορά περιστατικών κακοποίησης στις αρχές και β) να επιλύονται οι υποθέσεις κακοποίησης και γονεϊκής επιμέλειας έγκαιρα από αρμόδιο οικογενειακό δικαστήριο.

Ανάπτυξη κατάλληλων εναλλακτικών δομών φιλοξενίας του παιδιού όταν απομακρύνεται από τους βίαιους γονείς (π.χ. θετές οικογένειες, στέγες νέων, κατάλληλα θεραπευτικά κέντρα/κοινότητες, κλπ.)

Σ. Π. Διαρεμέ

Ι. Τσιάντης

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1) Αγάθωνος-Γεωργοπούλου Ε. (Επ.), "Οδηγός για την Αναγνώριση και την Αντιμετώπιση της Κακοποίησης και της Παραμέλησης του Παιδιού". Ινστιτούτο Υγείας Παιδιού. Αθήνα, 1998.
2) Αγάθωνος-Γεωργοπούλου Ε.(Επ.), «Κακοποίηση - Παραμέληση Παιδιών?. Ινστιτούτο Υγείας Παιδιού. Αθήνα, 1987. Η.
3) Agathonos-Georgopoulou, Child Maltreatment in Greece: A Review of Research?. Child Abuse Review, Vol. 6: 257-271. 1997.
4) Finkelhor D.& Korbin J., Child Abuse as an International Issue?. Child Abuse & Neglect, Vol.12: 3-23. 1988.
5) Korbin J., Child Abuse and Neglect: Cross-Cultural Perspectives?. University of California Press. Berkeley, CA, 1981.
6) Τσιάντης Γ., «Ψυχική Υγεία του Παιδιού και της Οικογένειας, Τεύχος Β΄?. Εκδ. Καστανιώτης. Αθήνα, 2000.


πηγή:specialeducation.gr

εμεις παμε για παιδικη κακοποιηση γενικα
παιδια 4-13
για σωματικη σεξουαλικη ψυχικη

κ ειναι αδυνατον να φανταστουμε τι συμβαινει..

βασικα όλα ξεκίνησαν απο ενα αγορακι 5,5 χρονων
το οποιο ερχοταν σε μια ομαδα καθε σαββατο
βαραγε τα κοριτσακια κ δεν μιλαγε με τα αγορακια
το ειπαμε στους γονεις του κ μας καθησυχασαν οτι θα φροντισουν αυτοι

μιλασαμε με μια παιδοψυχολογο
κ μας ειπε το επομενο σαββατο
να τα βαλουμε να ζωγραφισουν κατι για τον εαυτο τους
κ να της παμε τις ζωγραφιες να τις δει.

κ αυτο καναμε.
το αγορακι ζωγραφισε ενα μαυρο κρεβατι
αυτο δεμενο απανω κ δυο γονεις ορθιους δεξια κ αριστερα

κ υπαρχει δικαιωση!
οι γονεις φυλακη 2-3 χρονια
κ τα δυο τους παιδια στην ελβετια

Φρίκη...

Ζώα που καλούνται άνθρωποι...

Dimitris έγραψε:Φρίκη...

Ζώα που καλούνται άνθρωποι...

κ ακομα χειροτερα "γονεις"

Κοιταζοντας τα δικα μου παιδια απορω πως υπαρχουν ανθρωποι που κακοποιουν τα δικα τους?

iznogood έγραψε:Κοιταζοντας τα δικα μου παιδια απορω πως υπαρχουν ανθρωποι που κακοποιουν τα δικα τους?

κοιταζοντας τα δικα σου παιδια
προφανως νιωθεις περηφανος
με τον τροπο που τα μεγαλωνετε.
δυστυχως υπαρχουν "γονεις"
που μεγαλωσανε λαθος τα παιδια τους
κ αντι να δεχτουν οτι ειναι δικο τους το φταιξιμο
το ριχνουν στα παιδια..
οταν ηρθε η ωρα που θα γινοσουν πατερας
ποσο σοβαρα ειχες παρει την αληθεια οτι
τα παιδια διαμορφωνουν χαρακτηρα
βαση των ενεργειων των γονιων?
πολλοι μετα απο 25 χρονια στο ρολο του γονεα
δεν το εχουν συνειδητοποιησει καν...

dammed_kittin έγραψε:

ποσο σοβαρα ειχες παρει την αληθεια οτι
τα παιδια διαμορφωνουν χαρακτηρα
βαση των ενεργειων των γονιων?
πολλοι μετα απο 25 χρονια στο ρολο του γονεα
δεν το εχουν συνειδητοποιησει καν...

+1000

Το παιδί, όταν έρχεται στο κόσμο, είναι ένα ζυμάρι φτιαγμένο από διαφόρων ειδών αλεύρι. Αυτό το ζυμάρι είναι αφημένο στα χέρια του γονέα, να το πλάσει και να το διαμορφώσει...
Δυστυχώς όμως πολλοί δεν προσπάθησαν ποτέ να μάθουν σωστά τον ρόλο του "πλάστη"..

Dimitris έγραψε:
+1000

Το παιδί, όταν έρχεται στο κόσμο, είναι ένα ζυμάρι φτιαγμένο από διαφόρων ειδών αλεύρι. Αυτό το ζυμάρι είναι αφημένο στα χέρια του γονέα, να το πλάσει και να το διαμορφώσει...
Δυστυχώς όμως πολλοί δεν προσπάθησαν ποτέ να μάθουν σωστά τον ρόλο του "πλάστη"..

δεν νομιζω να τα βαζεις κ στο φουρνο ομως?
θα χασω πασα ιδεα προς το ατομο σου

dammed_kittin έγραψε:
δεν νομιζω να τα βαζεις κ στο φουρνο ομως?
θα χασω πασα ιδεα προς το ατομο σου

Ούπς....που το κατάλαβες πως τρελλαίνομαι για....τέτοιες γεύσεις;
Και που να δείς τι ωραία που ψήνονται στους 220 βαθμούς για 25 λεπτά.

Dimitris έγραψε:Ούπς....που το κατάλαβες πως τρελλαίνομαι για....τέτοιες γεύσεις;
Και που να δείς τι ωραία που ψήνονται στους 220 βαθμούς για 25 λεπτά.

βασικα νομιζα οτι το γραψε ο iznogood
κ μετα το προσεξα οτι ησουν εσυ κ βαριομουν να το αλλαξω

οποτε το οτι θα χασω πασα ιδεα πηγαινε στον ιζνο
απο σενα το περιμενα

dammed_kittin έγραψε:απο σενα το περιμενα

Dimitris έγραψε:

ελα τσωπα τσωπα
πλακα σου κανω μωρε



σε βρηκα ευαισθητο κ σε πειραζω


μην κλαις κ θα σε παρω παγωτακι

Και σε ότι αφορά την σεξουαλική παιδική κακοποίηση:

Η σεξουαλική κακοποίηση είναι ένα φαινόμενο που έχει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις απ' ό,τι νομίζουμε. Η ελληνική κοινωνία μόλις τώρα αρχίζει να αντιλαμβάνεται την έκταση του φαινομένου και το πλήγμα που αυτό συνεπάγεται. Ισως όμως ακόμη να μην έχει γίνει αντιληπτή η έκτασή του μέσα στην οικογενειακή ζωή ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού.

Μας επισημαίνει η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Μαριλίν Πιζάντε κρούοντας των κώδωνα του κινδύνου και διευκρινίζοντας:

Διακρίνουμε 4 είδη παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης:

1. Την τραυματική εμπειρία, όπου το παιδί εμπλέκεται άμεσα, όπως π.χ. βιασμός, στοματικός έρωτας κ.λπ. Αυτού του είδους η σεξουαλική κακοποίηση ασκείται συνήθως από τον πατέρα ή κάποιον άντρα στην οικογένεια.

2. Την έμμεση τραυματική εμπειρία, όπου το παιδί είναι οπτικός ή ακουστικός μάρτυρας μιας σεξουαλικής σκηνής. Το θέαμα της σεξουαλικής ζωής των γονέων μπορεί να τραυματίσει το παιδί, γιατί μπορεί να το αφυπνίσει ερωτικά πρόωρα. Αλλα παραδείγματα είναι το να είναι μάρτυρας της κακοποίησης κάποιου άλλου παιδιού, π.χ. μιας αδελφής, ή η υπερβολική επίδειξη της γύμνιας των γονέων.

3. Τις μικρές τραυματικές εμπειρίες, όπου η βλάβη που υφίσταται το παιδί είναι αθροιστική. Αυτό συμβαίνει όταν το σώμα του παιδιού θεωρείται από τη μητέρα του κτήμα της, και με αυτόν τον τρόπο συχνά δικαιολογεί διάφορες παρεμβάσεις στο σώμα του, που υποτίθεται ότι γίνονται για το καλό του, την καλή του υγεία κ.λπ. Παραδείγματα είναι τα κλύσματα, το θερμόμετρο στον πρωκτό κ.λπ.

4. Την αιμομικτική σχέση. Είναι η σχέση που έχει αιμομικτικά στοιχεία χωρίς όμως η αιμομιξία να γίνεται πράξη. Παράδειγμα τέτοιας σχέσης είναι ένας πατέρας που δεν συμπεριφέρεται στην κόρη του σαν πατέρας, αλλά η συμπεριφορά του έχει μια χροιά φλερτ, ή ένας πατέρας που δεν διαχειρίζεται σωστά τη σεξουαλικότητά του και ένα μέρος της απευθύνεται και στην κόρη του. Τέλος, είναι συνηθισμένο φαινόμενο η αιμομικτική σχέση μεταξύ μητέρας και γιου, ιδίως όταν η μητέρα ζει μόνη της με τον γιο της.

Επίσης, υπάρχει η κακοποίηση μεταξύ γονέα και παιδιού διαφορετικού φύλου και γονέα και παιδιού του ιδίου φύλου.

Οι παράγοντες που παίζουν ρόλο στο βαθμό σοβαρότητας της κακοποίησης είναι οι εξής:

1. Η ηλικία του θύματος.

2. Η άρνηση του συμβάντος από το οικογενειακό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.

3. Η διάρκεια ή η επανάληψη της κακοποίησης.

Οι συνέπειες της σεξουαλικής κακοποίησης στον ψυχισμό του παιδιού και του μετέπειτα ενήλικα είναι πολλές και οδυνηρές. Η σεξουαλικότητα του ενήλικα δεν αντιστοιχεί στη σωματική και ψυχολογική ωριμότητα του παιδιού: Θα μπορούσε να το παρομοιάσει κανείς με το να δώσει 1.000 volt σε ένα ραδιόφωνο που παίρνει μόνον 220 volt. Για να αποφύγει τη διάλυση του εαυτού του το παιδί επιστρατεύει διάφορες άμυνες, όπως είναι η αμνησία ή η διάσπαση μεταξύ του σώματος και του ψυχισμού του.

Αλλες συνέπειες στον ψυχισμό του παιδιού και του μετέπειτα ενήλικα είναι οι εξής:

* Φόβος, ανασφάλεια, αλλά και θυμός, διότι δεν υπήρχε ένας ενήλικας ικανός να προστατεύσει το παιδί, συναισθήματα με τα οποία δεν είναι πάντοτε σε επαφή ή δεν τα συνδέει με τη σεξουαλική κακοποίηση.

* Η παραβίαση της απαγόρευσης από έναν ενήλικα δημιουργεί μεγάλη σύγχυση ως προς το τι επιτρέπεται, τι απαγορεύεται, σύγχυση σε σχέση με τους ρόλους, με τις γενεές, με τα φύλα, τα όρια κ.λπ.

* Αδυναμία προστασίας των σωματικών και ψυχολογικών του ορίων, μια και τα όρια αυτά έχουν παραβιαστεί στο παρελθόν. Αυτό μπορεί να έχει αποτέλεσμα μια μετέπειτα ψυχαναγκαστική σεξουαλική συμπεριφορά, ακόμη και πορνεία, ή μια συστηματική ερωτικοποίηση της κάθε σωματικής επαφής.

* Αίσθηση ντροπής και αίσθηση ότι είναι κάτι βρώμικο, που έχει συνέπεια το ψυχαναγκαστικό πλύσιμο και μερικές φορές ψυχαναγκαστικές προσευχές κ.λπ. Επίσης αίσθηση ενοχής για το γεγονός ότι επέτρεψε να συμβεί κάτι τέτοιο και για την πιθανή ευχαρίστηση που μπορεί να ένιωσε. Δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι ευθύνη των ενηλίκων και όχι ενός παιδιού να εμποδίσουν ένα τέτοιο συμβάν. Τέλος, ένα κακοποιημένο παιδί έχει έλλειψη αυτοεκτίμησης και συχνά καταθλιπτικό φόντο.

Η εικόνα αποδόμησης που εμφανίζει το κακοποιημένο άτομο είναι άμεσα συνδεδεμένη με το γεγονός ότι το ταμπού της αιμομιξίας υπάρχει για να σηματοδοτεί το όριο μεταξύ αυτού που μια κοινωνία θεωρεί επιτρεπτό ή απαγορευμένο για την προώθηση της εξέλιξής της. Είναι ένας νόμος τον οποίο δομεί μια κοινωνία και η παραβίασή του διαταράσσει σε βάθος την αίσθηση ότι υπάρχει ένα σταθερό και αδιαπράγμευτο πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούμε.








ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/02/2006

κ γενικα


ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ



Τι είναι κακοποίηση;

Κακοποίηση είναι μία βίαιη και επιθετική συμπεριφορά ή ενέργεια που δημιουργεί βλάβη, τραύμα, πόνο, φόβο, απειλή, αίσθημα δυσαρέσκειας, δυσφορίας, αποστροφής ή ενοχής και έχει αρνητική επίδραση στο άτομο που τη δέχεται.



Ποιες είναι οι συνηθέστερες μορφές κακοποίησης;

• Η σωματική κακοποίηση
• Η σεξουαλική κακοποίηση
• Η συναισθηματική κακοποίηση
• Η παραμέληση και η έκθεση σε κίνδυνο
• Η εκμετάλλευση



Τι συνιστά σωματική κακοποίηση;

• Το να χτυπά κάποιος ένα παιδί δυνατό, να το τσιμπά, να του τραβά τα μαλλιά, να το χαστουκίζει, να το δαγκώνει, να το καίει π.χ. με τσιγάρο.
• Η χρήση αντικειμένων για να πονέσει το παιδί π.χ. ξύλο με ζώνη, κουτάλα, ραβδί.
• Χρήση ακατάλληλων μεθόδων πειθαρχίας για την ηλικία του παιδιού π.χ. να ταρακουνά κάποιος ένα βρέφος ή να το πετά δυνατά σε μία επιφάνεια, ακόμη και στην κούνια του.



Τι είναι η σεξουαλική κακοποίηση;

Σεξουαλική κακοποίηση είναι οποιουδήποτε τύπου επαφή ενός ενηλίκου με ένα παιδί με στόχο τη σεξουαλική ικανοποίηση του ενηλίκου, ο οποίος έχει πάντα την αποκλειστική ευθύνη γιατί τα παιδιά δεν είναι δυνατόν να συγκατατεθούν σε οποιαδήποτε τέτοια ενέργεια.



Τι συμπεριλαμβάνει η σεξουαλική κακοποίηση;

• Η επαφή καθ’ οιονδήποτε τρόπο με τα γεννητικά όργανα του παιδιού από ενήλικα και το αντίστροφο.
• Η διείσδυση με οποιονδήποτε τρόπο στο στόμα, τα γεννητικά όργανα ή τον πρωκτό του παιδιού.
• Η έκθεση του παιδιού σε πορνογραφικό υλικό οπτικά ή ακουστικά.
• Η παρακολούθηση ενός παιδιού χωρίς ρούχα από ενήλικα ή το αντίστροφο.
• Ο βιασμός.


Ποιοι είναι συνήθως οι δράστες της σεξουαλικής κακοποίησης;

Συνήθως είναι άτομα του οικογενειακού, φιλικού και κοινωνικού περιβάλλοντος του παιδιού. Ατομα που έχουν επαφές με το παιδί και σχέση εξουσίας μαζί του, ώστε να εξασφαλίσουν τη σιωπή του.


Πώς μπορούμε να καταλάβουμε αν ένα παιδί έχει γίνει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης;

• Παίρνουμε σοβαρά υπόψη τις εκμυστηρεύσεις του και τις εξετάζουμε με βοήθεια ειδικού.
• Ανησυχούμε με την αλλαγή συμπεριφοράς του π.χ. αύξηση επιθετικότητας, εσωστρέφεια, ενδιαφέρον για το σεξ κ.α.
• Εξετάζουμε τους λόγους παλινδρόμησης σε προηγούμενες συμπεριφορές όπως ενούρηση και εγκόπρηση ενός παιδιού που είχε μεγαλώσει και έλεγχε τις συμπεριφορές αυτές.
• Ελέγχουμε τον τρόπο που απέκτησε γνώση για το σεξ μεγαλύτερη από την ηλικία του.
• Προβληματιζόμαστε με τη συμπεριφορά του αν είναι ξαφνικά πολύ ενοχική και εκφράζεται είτε με συστολή και σιωπή είτε με πολλή προθυμία και κολακεία.


Πώς αντιμετωπίζεται ένα θύμα σεξουαλικής κακοποίησης;

Με τη βοήθεια ειδικών του σώματος και της ψυχής θα ανιχνευθεί η ακριβής φύση και ο βαθμός της κακοποίησης και το παιδί θα δεχθεί υποστήριξη και θεραπεία για να ξεπεράσει την τραυματική εμπειρία.


Ποιες είναι οι επιπτώσεις αν το παιδί δεν βοηθηθεί;

Στην περίπτωση που το παιδί δεν επικοινωνήσει με οποιονδήποτε τρόπο το συμβάν και οι δικοί του δεν το αντιληφθούν, μένει με φοβερά αισθήματα ενοχής, άγχους, κατάθλιψης, μειονεξίας, σοβαρά ψυχικά τραύματα που έχουν αρνητικές επιπτώσεις σε όλες τις εκδηλώσεις της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του καθώς και στη φυσιολογική σεξουαλική του ζωή. Πολλά θύματα αποκτούν εξαρτήσεις από ουσίες και αντικοινωνική συμπεριφορά ή φτάνουν ακόμη και στην αυτοκτονία.


Πώς μπορούμε να προλάβουμε τη σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών;

Θα πρέπει τόσο οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να είναι ενήμεροι ώστε να προστατεύουν τα παιδιά, όσο και τα ίδια τα παιδιά να γνωρίζουν το σώμα τους και τη λειτουργία του και τους πιθανούς κινδύνους που τα απειλούν για να προφυλάσσονται.


Τι πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς;

• Το παιδί πάνω από τα τρία χρόνια του πρέπει να γνωρίζει τα μέρη του σώματός του, το όνομά τους και τη λειτουργία τους. Μιλάμε γι’ αυτά με την πρώτη κατάλληλη ευκαιρία και ανάλογα με την ηλικία.
• Το παιδί πρέπει να γνωρίζει να λέει «όχι» σε οποιονδήποτε προσπαθεί να το αγγίξει ενώ το ίδιο δεν θέλει. Το σώμα του παιδιού του ανήκει και πρέπει να απαιτεί σεβασμό από τους άλλους σε αυτό.
• Το παιδί πρέπει να σέβεται τους ενήλικες αλλά να μην συγκατατίθεται σε ό,τι του ζητούν, αν αυτό το ενοχλεί και το τρομάζει ή δεν το έχει διδαχθεί από τους ίδιους τους γονείς του.
• Δεν αφήνουμε το παιδί μόνο του, ή με κάποιον που δεν γνωρίζουμε καλά για πολλές ώρες και χωρίς διακριτική παρακολούθηση.
• Ενθαρρύνουμε το παιδί σε ανοιχτή και ειλικρινή επικοινωνία μαζί μας ώστε να μπορεί να μας εκμυστηρευθεί ό,τι του συμβαίνει, ακόμη κι αν αισθάνεται (συν-)ενοχή. Ακούμε πάντα προσεκτικά ό,τι μας λέει και δεν εκφραζόμαστε αρνητικά ή απορριπτικά αλλά το διερευνούμε. Αν του δείξουμε ότι δεν το πιστεύουμε, δεν θα μας ξαναεμπιστευθεί.
• Ελέγχουμε τους λόγους που κάνουν το παιδί να μην θέλει να μείνει με κάποιον ή που τον αποστρέφεται.
• Γνωρίζουμε πάντα τους φίλους και τους ανθρώπους που είναι κοντά του.
• Επιβλέπουμε το παιδί όταν πλοηγείται στο διαδίκτυο ή χρησιμοποιεί τον υπολογιστεί του.


Τι πρέπει να γνωρίζουν τα παιδιά;

• Το σώμα μου και το μυαλό μου είναι δικά μου. Οι άλλοι, μικροί και μεγάλοι, πρέπει να σέβονται το δικαίωμά μου αυτό.
• Μπορώ να πω «όχι» σε κάποιον που θέλει να με αγγίξει ενώ εγώ δεν το επιθυμώ.
• Πρέπει να λέω «όχι» σε κάθε συμπεριφορά που με κάνει να ανησυχώ, να φοβάμαι ή να νιώθω μπερδεμένος/η.
• Τρέχω μακριά από όποιον με κάνει να φοβηθώ.
• Λέω πάντα στους γονείς μου – και στους δύο ή στον ένα από τους δύο ό,τι μου συμβαίνει κυρίως αν με κάνει να νιώθω άσχημα.
• Οι γονείς μου και οι δικοί μου άνθρωποι γνωρίζουν πάντα που βρίσκονται και με ποιον.
• Δεν πηγαίνω ποτέ κάπου όπου δεν γνωρίζω και αν μου συμβεί κάτι δεν θα ξέρω πώς να βοηθήσω.
• Δεν ακολουθώ ποτέ αγνώστους και δεν πλησιάζω περισσότερο από όσο πρέπει αυτοκίνητα με ανθρώπους που δεν γνωρίζω.
• Βρίσκω πάντα κάποιον που να μπορώ να του έχω εμπιστοσύνη για να με βοηθήσει, όπως οι δάσκαλοί μου.
• Γνωρίζω τον αριθμό 10 56 για να τηλεφωνήσω από παντού και χωρίς χρήματα και να ζητήσω βοήθεια, συμβουλή και υποστήριξη.



Τι είναι η συναισθηματική κακοποίηση;

Είναι ο τύπος της συμπεριφοράς, λεκτικής ή πρακτικής που θέτει την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού σε κίνδυνο.

Παραδείγματα συναισθηματικής κακοποίησης αποτελούν:


• Οι φωνές και οι κραυγές.
• Οι χαρακτηρισμοί «είσαι ηλίθιος», «είσαι κακό παιδί», «είσαι άχρηστος/η».
• Η σύγκριση των παιδιών με άλλα παιδιά, εις βάρος του «δεν αξίζεις τίποτε», «ο ξάδελφος σου πάει καλύτερα από σένα» κλπ.
• Η έλλειψη στοργής, αγάπης και τρυφερών εκδηλώσεων.
• Η δημιουργία ενοχών «θα με κάνεις να πεθάνω», «εσύ φταις για όλα».
• Η ταπείνωση του παιδιού «είσαι για πέταμα», «τι ήθελα και έκανα ένα παιδί σαν και σένα» κλπ
• Οι απειλές εγκατάλειψης ή βίας «θα φύγω και θα σε παρατήσω», «θα σε κλείσω σε ίδρυμα», «θα σου σπάσω τα κόκαλα» κλπ.
• Οι ακραίες μορφές τιμωρίας π.χ. στέρηση φαγητού, νερού, κλείδωμα σε σκοτεινούς χώρους, δέσιμο κλπ.



Εκμετάλλευση

Εκμετάλλευση θεωρείται η με κάθε τρόπο χρησιμοποίηση του παιδιού για να αποκομίσει οφέλη ο ενήλικας που το χρησιμοποιεί.

Δείγματα εκμετάλλευσης αποτελούν:
• Η έκθεση του ανηλίκου με στόχο την επαιτεία από πλευράς ενήλικα.
• Η ώθηση του ανηλίκου σε επαιτεία.
• Η ώθηση του ανηλίκου στην πορνεία καθ’ οιονδήποτε τρόπο π.χ. φωτογράφηση, μαγνητοσκόπηση, σεξουαλική επαφή.

Παραμέληση
Παραμέληση αποτελεί η στέρηση του παιδιού από τις βασικές και απαραίτητες προϋποθέσεις ασφαλούς και υγιούς ανάπτυξής του όπως το καθαρό και υγιεινό σπιτικό, η τροφή και η ένδυση, η ιατρική περίθαλψη και η εκπαίδευση.

Δείγματα παραμέλησης είναι τα ακόλουθα:
• Μη επαρκής σίτιση, στέγαση ή ένδυση.
• Ανθυγιεινές συνθήκες διαβίωσης.
• Εγκατάλειψη του παιδιού.
• Ανεπαρκής φροντίδα του παιδιού και έκθεσή του σε κίνδυνο π.χ. όταν κάποιος αφήνει το παιδί να παίζει μόνο του ή να μένει μόνο του.
• Ανεπαρκής ιατρική φροντίδα π.χ. έλλειψη εμβολιασμού, ιατρικής παρακολούθησης και φαρμάκων.
• Μη εγγραφή του παιδιού σε σχολείο και αδιαφορία για την παρακολούθηση της φοίτησής του.