Δεν ξέρω αν με θυμάστε αλλά κάποτε γέμιζα το forum με ότι είδος απορίες είχα.
Δυστηχώς δεν έχω μοτοσυκλέτα γιατί η φαμίλια με έπεισε να πάρω αυτοκίνητο. Mazda RX8 με κάποια μουλάρια...
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ SUZUKAKI ΜΟΥ!!!
Έχω τόσες αναμνήσεις απο βόλτες και κακοτυχίες που όποτε την θυμάμαι με πιάνει μια στεναχώρια αλλα και ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο μου.
Βροχές, σε σημείο που κινητά, λεφτά χαρτια είχαν γίνει μ#@$ι. Να κατεβαίνω απο την μοτοσυκλέτα και να στάζουν λίτρα νερό απο πάνω μου και να περνάει το οικογενειακό αυτοκίνητο με την σύζηγο και παιδιά κουνόντας το κεφάλι τους με ένα ύφος "τον καιμένο τον άνθρωπο". Στην πραγματικότητα εγώ για αυτούς λυπόμουν που στα 40-50 τους χρόνια δεν νιώσανε τι πάει να πει... Βρέχει έξω!
Χαλάζι, τι πράγμα κι αυτό!?! Να σου τρυπάει γόνατα και να ακούς αυτή τη μελωδία στο κράνος. Τα τα τακ τακ τα... Και στα σημείο που φτάνει στο ρεφρεν να νιώθεις πάνω σου να αυξάνει ο ρυθμός.
Ομίχλη, το καλύτερο που θυμάμαι! Ομίχλη που πέρα απο τα 6-7 μέτρα δεν έβλεπες τίποτα! Ταμπουρομένη πίσω απο ένα ημιφορτηγό έκανα 100χλμ για να φτάσω σπίτι μου. Δεν έβλεπα τίποτα, ουτε θάλασσα, ούτε βουνά ούτε ουρανό. Μόνο ένα μαύρο μονοπάτι με κάτι άσπρες λωρίδες, και ακριβώς απο κάτω μου η μοτοσυκλέτα.
Τα χιόνια που βρήκα μια φορά στην Εύβοια. Να σταματάω στην άκρι του δρόμου και αφήνοντας το πόδι κάτω να νιώθω χιόνι.
Μπορώ να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο για αυτά που έχω νιώσει κι έχω ζήσει πάνω στης μοτοσυκλέτες που είχα... ένα βιβλίο? Δύο και τρια!
Αναμνήσεις κι εμπειρίες είναι το παν!
Χθες κατάλαβα ότι κατάντησα σαν τα άτομα που κοροιδευα όταν είχα μοτοσυκλέτα. Είχε κίνηση και πηγαίναμε σε ρυθμό χελώνας. Κάνω αριστερά το κεφάλι μου και είδα στην βιτρίνα ενός καταστήματος ένα χάος. Αυτοκίνητα παντού να κορνάρουν, ένα συνεχές θόρυβο που αποτελούταν απο μουσική και φωνές απο κάντι παιδιά σε ένα Opel και ένα δυστηχησμένο πρόσωπο που πρώτη φορά το είδα. Εικόνες απο την μοτοσυκλέτα μου στην πιλοτί ερχόταν συνέχεια στο μυαλό μου. Έτσι με το πίσω σταντ με αναμένη την μηχανή να γουργουλίζει σαν να προσπαθεί να με δελεάσει. Όσο αστείο κι να σας φαίνεται αυτή είναι η ανάμνηση που με στεναχωρεί περισσότερο απόλα. Μου λείψανε οι στιγμές που με λεπτομέρεια και υπομονή γυάλιζα τα πιρούνια, την αλυσίδα και τους λαιμούς της. Καθάρισα τα μηχανικά μέρη, τα περιφερειακά. Κάτι που στο αυτοκίνητο είναι αδύνατο, όλα είναι κρυμμένο πίσω απο σίδερα.
Η μοτοσυκλέτα μου άφησε σημάδια, ψυχικά και σωματικά. Αλλά αυτό είναι που το κάνει τόσο κα@&!α!
Δεν θα συνεχίσω άλλο γιατί όσο γράφω θυμάμει κι άλλα και το αποτέλεσμα είναι να ξεφεύγω απο το θέμα.
Θα λείπω για κάποιες μέρες (σπάνια θα μπαίνω στο forum) αλλά μόλις γυρίσω μάλλον θα πάρω την απόφαση να πουλήσω το όχημα να πάρω κάτι που με κάνει πραγματικά χαρούμενο.
Χάρηκα που ξαναγράφω εδώ και εύχομαι σύντομα να βρεθώ κοντά σας με μια καινούργεια μου αγάπη.