μας αφορά ιδιαίτερα !!!
Έχει αναρωτηθεί κάποιος γιατί το Ευρώ έχει τα χαρακτηριστικά που έχει ως νόμισμα;
Είναι τυχαία ή μήπως εξυπηρετούν κάποια συγκεκριμένη στρατηγική;
Γιατί, για παράδειγμα, ενώ η Ε.Ε. μιμείται τις ΗΠΑ στην οικονομική πολιτική, δεν τις μιμήθηκε και στο θέμα του χαρτονομίσματος;
Γιατί, ενώ το δολάριο έχει στο σύνολο των χαρτονομισμάτων του το ίδιο μέγεθος και την ίδια σχεδιαστική φιλοσοφία, το Ευρώ δεν το μιμείται;
Γιατί το Ευρώ έχει ανισομεγέθη χαρτονομίσματα ανάλογα με την αξία που αποτυπώνεται πάνω τους;
Γιατί η "εικόνα" του κάθε χαρτονομίσματος είναι απευθείας ανάλογη της αξίας την οποία αντιπροσωπεύει;
Γιατί δεν υπάρχει χαρτονόμισμα του ενός Ευρώ;
Με ποια λογική και με ποιο σκεπτικό δημιούργησαν ένα κέρμα των δύο ευρώ, που είναι κάτι παραπάνω από δύο δολάρια;
Με ποια λογική και με ποιο σκεπτικό τα χαρτονομίσματα ξεκινούν από τα πέντε Ευρώ, που είναι κάτι παραπάνω από πέντε δολάρια;
Το Ευρώ ήταν εξ αρχής σχεδιασμένο, για να οδηγήσει στην κερδοσκοπία. Το Ευρώ σχεδιάστηκε από την αρχή για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Γιατί;
Ο Έλληνας σήμερα είναι φτωχός.
Πιο φτωχός από οποιαδήποτε άλλη περίοδο της μεταπολεμικής ιστορίας. Ακόμα και μπροστά σε ένα περίπτερο είναι αδύναμος καταναλωτής. Διψάει και το σκέφτεται ν' αγοράσει ένα μπουκάλι νερό. Πεινάει και το σκέφτεται να πάρει ένα σάντουιτς. Δεν έχει πλέον χρήματα στην τσέπη του. Η ακρίβεια εξανεμίζει τον μισθό του. Η ακρίβεια τον έχει κάνει φτωχό. Ένας από τους λόγους, που μας οδήγησε στην ανεξέλεγκτη έκρηξη της ακρίβειας, ήταν το Ευρώ. Το νόμισμα, όχι από την άποψη την καθαρά οικονομική, η οποία έχει σχέση με τις ισοδυναμίες των νομισμάτων, αλλά από την άποψη του σχεδιασμού του, ως νόμισμα.
Αυτήν την έκρηξη ακρίβειας δεν μπόρεσε να τη σταματήσει κανένας, γιατί όλοι αιφνιδιάστηκαν.
Στον αιφνιδιασμό αυτόν συνετέλεσαν δύο πράγματα. Η αξία και η μορφή του νέου νομίσματος, καθώς και η συναλλακτική νοοτροπία των πολιτών, η οποία είχε καλλιεργηθεί εξαιτίας των παλαιών νομισμάτων. Σε μια οικονομία, όπως η ελληνική με τα δεδομένα μικρά μεγέθη της και τη δεδομένη νοοτροπία της, μπήκε ένα ιδιόμορφο κέρμα. Ένα κέρμα τεράστιας αξίας!
Όμως, σε μια οικονομία που "υποτιμούσε" το κέρμα, αυτό ήταν παγίδα. Οι αυξήσεις γίνονταν με τρόπο τον οποίο δεν μπορούσε ν' "αντιληφθεί" το κοινό. Έδινε ο Έλληνας ένα κέρμα των επτακοσίων δραχμών, για να πάρει ένα αναψυκτικό —το οποίο την προηγούμενη ημέρα κόστιζε εξήντα δραχμές— και ντρεπόταν να ζητήσει ρέστα, γιατί απλούστατα στην προηγούμενη νομισματική πραγματικότητα το κέρμα ήταν ανύπαρκτης αξίας.
Αυτό ήταν παγίδα για τον καταναλωτή και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο έγινε. Τις αυξήσεις και τα κόστη οι Έλληνες μέχρι εκείνη τη στιγμή τα αντιλαμβάνονταν με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Μέχρι τότε οι επτακόσιες δραχμές, που αποτυπωνόταν πάνω στο νέο κέρμα, ήταν γι' αυτούς σημαντικές, γιατί ήταν ένα σημαντικό πεντακοσάρικο και δύο επίσης σημαντικά εκατοστάρικα.
Όταν το ίδιο ποσό έγινε κέρμα, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Το αποτέλεσμα; Ένα ματσάκι μαϊντανό, που έκανε πενήντα δραχμές την προηγούμενη της αλλαγής του νομίσματος, έγινε ξαφνικά ένα ευρώ. Αυτό που άξιζε ένα ασήμαντο κέρμα, ξαφνικά και χωρίς αντίσταση, άξιζε την επόμενη μέρα ένα σημαντικό κέρμα. Αυτή η κολοσσιαία αύξηση οφείλεται καθαρά στον σχεδιασμό του νομίσματος. Αν δεν γινόταν αλλαγή του νομίσματος και ο μαϊντανός μέσα σε μια μέρα απαιτούσε για την απόκτησή του τρία εκατοστάρικα και πολλά κέρματα, θα γινόταν επανάσταση.
Τα ίδια έγιναν σχεδόν με όλα τα προϊόντα, χωρίς να υπάρχει καμία αντίδραση. Έγινε δηλαδή μια "στρογγυλοποίηση" εντελώς παράλογη. Ο λαός αφέθηκε στο έλεος των κερδοσκόπων και λεηλατήθηκε στην κυριολεξία. Αποταμιεύσεις πολλών ετών εξανεμίστηκαν μέσα σε μια στιγμή. Περιουσίες ολόκληρες χάθηκαν. Οι μισθοί χάνονταν στον δρόμο και δεν έφταναν πλέον μέχρι το σπίτι. Γιατί; Διότι δεν υπήρχαν άμυνες. Ενώ μέχρι τότε ο Έλληνας αισθανόταν ότι με ένα πεντακοσάρικο στην τσέπη είχε χρήματα πάνω του, την επόμενη μέρα είχε ένα κέρμα μεγαλύτερης αξίας και θεωρούσε ότι δεν έχει τίποτε. Λογικό είναι να το θεωρεί αυτό, γιατί δεν είχε τις απαιτούμενες άμυνες. Μέχρι τότε η άμυνά του στηριζόταν στην αξία των χαρτονομισμάτων.
Η άμυνα ενός λαού απέναντι στην ακρίβεια και την αισχροκέρδεια έχει σχέση με την καθημερινότητα. Είναι η άμυνα της νοικοκυράς, που βάζει για παράδειγμα ένα πεντακοσάρικο στο πορτοφόλι και γνωρίζει ότι μπορεί να πάει στο κρεοπωλείο και να πάρει τέσσερις μπριζόλες. Είναι η άμυνα του φοιτητή, που βγαίνει με ένα πεντακοσάρικο και γνωρίζει ότι με αυτό μπορεί να πάρει ένα πακέτο τσιγάρα και να πιει έναν καφέ στην καφετέρια. Είναι η άμυνα του συνταξιούχου, που θα βγάλει μια βόλτα τα εγγόνια του και μπορεί με ένα πεντακοσάρικο να τα ευχαριστήσει μπροστά από ένα περίπτερο.
Όταν απειλούσες αυτό το χαρτονόμισμα, χτυπούσε "συναγερμός" για τον Έλληνα.
Χτυπούσε πραγματικός συναγερμός, γιατί προβλήματα λυμένα γίνονταν άλυτα. Η άμυνα για παράδειγμα του Έλληνα ήταν το χαρτονόμισμα του πεντακοσάρικου. Ήταν το χαρτονόμισμα, που έλυνε βασικά προβλήματα της καθημερινότητας. Εκεί υπήρχε ο έλεγχος της ακρίβειας. Ο λαός δηλαδή δεν "βλέπει" αυξήσεις σε ποσοστιαίες μονάδες. Δεν βλέπει το σύνολο της αγοράς. Δεν βλέπει το σύνολο της οικονομίας. Ο καθένας βλέπει αυτά τα οποία τον ενδιαφέρουν και όλοι μαζί ελέγχουν την αγορά. Ο φοιτητής δεν "βλέπει" την αύξηση στο κρέας και η νοικοκυρά δεν "βλέπει" την αύξηση στα τσιγάρα. Ο καθένας βλέπει αυτό το οποίο τον αφορά στην καθημερινότητά του και αντιλαμβάνεται την όποια αλλαγή επηρεάζει την καθημερινότητά του.
Όταν λοιπόν στο πεντακοσάρικο οι μπριζόλες από τέσσερις γίνουν τρεις, υπάρχει "συναγερμός", γιατί οι μπριζόλες δεν φτάνουν πλέον για όλους. Το πεντακοσάρικο δεν λύνει ένα πρόβλημα, το οποίο μέχρι τότε το έλυνε. Θα πρέπει η νοικοκυρά να πάρει κι άλλα χρήματα μαζί της και αυτό χτυπάει "συναγερμό". Όταν ακριβαίνει ο καφές, υπάρχει "συναγερμός", γιατί αλλάζει η καθημερινότητα του φοιτητή. Θα πάρει τσιγάρα, αλλά στη συνέχεια θα πρέπει να πάει σπίτι του. Δεν φτάνει το πεντακοσάρικο και για καφέ. Θα πρέπει να διαλέξει τι θα κάνει και αυτό χτυπάει "συναγερμό". Όταν ακριβαίνουν τα "ψιλικά" στα περίπτερα, ο συνταξιούχος δεν μπορεί να ικανοποιήσει τα εγγόνια του και αυτό επίσης χτυπάει "συναγερμό".
Με το Ευρώ έπαψε να υπάρχει αυτός ο "συναγερμός" και εκεί παγιδεύτηκαν οι Έλληνες.
Ως αξία ήταν μεγαλύτερη από τη "γραμμή" άμυνάς τους, αλλά ήταν κέρμα. Οι Έλληνες υποτιμούσαν τα κέρματα. Δεν τα γνώριζαν. Δεν τους έλυναν προβλήματα της καθημερινότητας και ως εκ τούτου έπρεπε να πάρουν αριθμομηχανή για να καταλάβουν τι συμβαίνει. Στο μεσοδιάστημα αυτό έγιναν όλα τα κερδοσκοπικά εγκλήματα. Η αγορά παραδόθηκε στους κερδοσκόπους, γιατί, όταν απειλούσες το κέρμα των δύο Ευρώ, δεν υπήρχε "συναγερμός". Υπήρχε αδράνεια. Έπινε ο Έλληνας έναν καφέ και άφηνε φιλοδώρημα μεγαλύτερης αξίας απ' όσο κόστιζε ο ίδιος ο καφές την περίοδο της δραχμής, λίγες μέρες πριν.
Αυτόν τον άθλιο και πονηρό σχεδιασμό εξυπηρετούσε όλη η γκάμα των νομισμάτων των Ευρώ. Δεν ήταν μόνον το κολοσσιαίας αξίας κέρμα των δύο Ευρώ. Τα ανάλογα έγιναν και με τα χαρτονομίσματα. Εκ του πονηρού επιλέχθηκε η ανισότητα στο μέγεθος των χαρτονομισμάτων ανάλογα με την αξία τους. Γιατί; Για να εξευτελίσουν το πιο ασήμαντο από αυτά. Το σημαντικό ποσό των πέντε ευρώ αποτυπώθηκε σε ένα γελοίο χαρτονόμισμα, το οποίο σχεδιάστηκε εξ’ αρχής για να υποτιμάται η αξία του. Ένα ισχυρό χιλιάρικο, ένα λιγότερο ισχυρό πεντακοσάρικο και δύο αδύναμα εκατοστάρικα της προηγούμενης ημέρας έγιναν ένα γελοίο χαρτονόμισμα, που ντρεπόσουν να το βγάλεις από την τσέπη. Ένα χαρτονόμισμα, που έμοιαζε με το προηγούμενο πενηντάρικο και "φώναζε" ότι είναι ασήμαντης αξίας. Ένα χαρτονόμισμα, που ήταν άξιο για να βρίσκεται μόνον σε χέρια φτωχών.
Αυτά όλα ήταν παγίδα. Παγίδα των ισχυρών, για να λεηλατήσουν τους πάντες.
Επιδίωξή τους ήταν να "σπρώξουν" τους Ευρωπαίους βιομηχάνους στη λεηλασία των αδυνάτων κρατών, ώστε να μην αντιδρούν στον ιμπεριαλισμό τους. Να μην αντιδρούν οι βιομήχανοι στην αμερικανική λεηλασία των εθνικών τους αγορών. Αυτός ο σχεδιασμός έγινε με στόχο να λεηλατηθούν όλοι οι φτωχοί λαοί της Ευρώπης. Μέσω του εγκληματικού σχεδιασμού του νομίσματος του Ευρώ οι Αμερικανοί θέλησαν να αποζημιώσουν τους ισχυρούς Ευρωπαίους, οι οποίοι θίγονταν από την αμερικανική μονοκρατορία στην ευρωπαϊκή αγορά. Για τα εργοστάσια που έκλειναν θέλησαν να τους δώσουν ως αποζημίωση ξενοδοχεία στην Ελλάδα, φέουδα στην Πολωνία ή σούπερ μάρκετ στην Ισπανία.
Για να μην διαμαρτύρονται λοιπόν όλοι αυτοί οι αναγκαστικά πρώην βιομήχανοι, τους "έσπρωξαν" προς τη λεηλασία των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Υπήρχε δηλαδή ένας σχεδιασμός, ο οποίος θα προσπαθούσε να φέρει τους φτωχούς σε δυσχερή θέση, ώστε να παγιδευτούν και να λεηλατηθούν. Να παγιδευτούν και να χάσουν τις οικονομίες τους και ταυτόχρονα να ξεπουλήσουν τις περιουσίες τους. Αυτό έγινε με το Ευρώ και την αντικατάσταση των εθνικών νομισμάτων. Πώς έγινε; Με τον εξής απλό τρόπο. Την επομένη της αντικατάστασης των νομισμάτων και ενώ στο επίπεδο των μισθών έγινε —με θρησκευτική ευλάβεια— η μετατροπή του εθνικού νομίσματος σε ευρώ, δεν έγινε το ίδιο στην αγορά. Στην αγορά είχαμε "έκρηξη" ακρίβειας.
Όλα τα κράτη, τα οποία μέχρι τότε είχαν ασήμαντης αξίας νομίσματα και άρα ασημαντότατης αξίας κέρματα, λεηλατήθηκαν. Οι μόνοι, που ήταν κάπως ασφαλείς σ' αυτόν τον σχεδιασμό, ήταν οι ισχυροί λαοί, οι οποίοι λόγω των ισχυρών τους νομισμάτων είχαν την απαιτούμενη νοοτροπία να χειριστούν την υπόθεση κέρμα με έναν πιο σοβαρό τρόπο. Όλοι οι υπόλοιποι την "πάτησαν". Κράτη, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιταλία ή η Ισπανία, λεηλατήθηκαν στην κυριολεξία από την έκρηξη της ακρίβειας.
Εκεί ήταν όλο το παιχνίδι. Οι Αμερικανοί και οι ισχυροί Ευρωπαίοι έλεγξαν τα πάντα. Οι Αμερικανοί ως παραγωγοί και οι ισχυροί Ευρωπαίοι ως έμποροι αντιπρόσωποί τους. Μπήκαν οι ευρωπαϊκές εταιρείες των μεγάλων σούπερ μάρκετ μέσα στις εθνικές αγορές και λεηλάτησαν τους πάντες. Μπήκαν οι ευρωπαϊκές εταιρείες στις εθνικές αγορές και μέσω αυτών μετέφεραν σε όλα τα κράτη τα προϊόντα των αμερικανικών πολυεθνικών. Όσο πιο φτωχό το κράτος, τόσο μεγαλύτερη ακρίβεια και αισχροκέρδεια. Όλοι ευχαριστημένοι. Ελέγχοντας οι ιμπεριαλιστές τις εθνικές αγορές, στην ουσία έλεγχαν τα κράτη.
Με το νέο νόμισμα να ευνοεί την κερδοσκοπία τους, κατέστρεψαν τα πάντα. Πήραν ένα "μπουρί" στην κυριολεξία και ρούφηξαν τον αποταμιευμένο πλούτο των λαών. Έναν πλούτο, ο οποίος είχε την "προβολή" του στο εθνικό κεφάλαιο. Αυτό το κεφάλαιο ήταν ο στόχος τους και αυτό διεκδικούσαν. Όταν το "εύκολο" Ευρώ τους επέτρεπε να συλλέγουν τον διαθέσιμο πλούτο της αγοράς, ήταν εύκολο ν' αρχίσουν ν' αρπάζουν κεφάλαιο. Με τα χρήματα των Ελλήνων θα αγοραστούν από Αμερικανούς και Ευρωπαίους οι μεγάλες και αμύθητης αξίας ΔΕΚΟ. Με τα ίδια τους τα χρήματά θα εξαγοραστεί η πατρίδα τους.
Για να καταλάβει κάποιος πόσο ύπουλη και πρόστυχη ήταν η μεθόδευση αυτή, θα πρέπει να σκεφτεί με τον εξής πονηρό τρόπο. Ποιο κράτος και ποια οικονομία υποτίθεται "μιμείται" η ενιαία Ευρώπη; Τις ΗΠΑ. Τι νόμισμα έχουν οι ΗΠΑ; Το δολάριο. Το μικρότερης αξίας από το Ευρώ δολάριο. Τα χαρτονομίσματα όμως των ΗΠΑ έχουν μια συγκεκριμένη λογική. Το χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου δεν διαφέρει ούτε στη σχεδιαστική του λογική ούτε στο μέγεθος από το εκατοδόλαρο. Μόνον στα πρόσωπα των προέδρων που απεικονίζονται πάνω σ' αυτά διαφέρουν. Γιατί; Για να προστατεύεται η αξία του νομίσματος. Για να προστατεύεται η αγορά από τους κερδοσκόπους. Για να αποτελεί την πρώτη γραμμή άμυνας του Αμερικανού καταναλωτή.
Στο χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου βρίσκεται η άμυνα του Αμερικανού καταναλωτή απέναντι στις κερδοσκοπικές δυνάμεις της αμερικανικής αγοράς. Αυτό συνδέεται με την καθημερινότητά του. Ο Αμερικανός αντιλαμβάνεται την πορεία της οικονομίας από τη δύναμη αυτού του χαρτονομίσματος. Από τη σχέση του με το μεροκάματο. Από τη σχέση του με τη βενζίνη. Από τη σχέση του με το κρέας. Από αυτήν τη σχέση κρίνει κυβερνήσεις και οικονομικές πολιτικές. Δεν το δίνει εύκολα. Δεν αφήνει να το εξευτελίσουν οι κερδοσκόποι. Με σέντς γύρω από το δολάριο "παίζουν" οι αυξήσεις. Αυτά να σέντς ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις. Στην Ευρώπη όλα αυτά δεν υπάρχουν, γιατί απλούστατα επιδιώκονταν άλλα πράγματα. Επιδιωκόταν να παραδοθούν τα πάντα στους κερδοσκόπους.
Αυτά τα οποία συνέφεραν τους Αμερικανούς στις ΗΠΑ, δεν τους συνέφεραν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτά τα οποία "θωράκιζαν" τον αμερικανικό λαό στις ΗΠΑ, δεν επιθυμούσαν να τα "μεταφέρουν" στην Ευρώπη. Τους Ευρωπαίους οι Αμερικανοί τους ήθελαν "αθωράκιστους" και άρα ευάλωτους στη λεηλασία των κερδοσκόπων. Γι' αυτόν τον λόγο ακολουθήθηκε αυτή η ύπουλη τακτική στον σχεδιασμό του ευρωπαϊκού νομίσματος. Τα πάντα έγιναν με στόχο να σπάσουν οι όποιες άμυνες θα μπορούσαν να δημιουργηθούν. Ακόμα και το χαρτονόμισμα των πέντε Ευρώ, το οποίο ισοδυναμεί με έξι σχεδόν δολάρια, δεν μπορεί ν' αποτελέσει άμυνα. Σε μια φτωχή οικονομία, όπως η Ελληνική, όπου η άμυνα ήταν το πεντακοσάρικο και άρα το ενάμιση περίπου Ευρώ, σήμερα δεν μπορεί να κάνει άμυνα ούτε το πεντάευρω με την τριπλάσια σχεδόν αξία.
Αυτό είναι το πρόβλημα με το πεντάευρω. Από τη φύση του είναι γελοίο και "φωνάζει" για την ασημαντότητά του. Ενώ αντιπροσωπεύει το ένα τέταρτο σχεδόν του ημερομισθίου, δεν δείχνει καμία αξία. Το χάνεις και δεν σε απασχολεί καθόλου η απώλειά του, εφόσον κι όταν υπάρχει δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Αυτό είναι το όλο θέμα. Ενώ αποτυπώνει μεγάλη αξία πάνω του, δεν το δείχνει. Ενώ αποτυπώνει ένα ποσό, που σε δραχμές αντιπροσώπευε μια "καλή" καθημερινότητα ενός φοιτητή για τρεις τέσσερις μέρες, σήμερα δεν αντιπροσωπεύει απολύτως τίποτε. Ενώ ένας φοιτητής —την προηγούμενη ημέρα της αλλαγής— αν έχανε χίλιες επτακόσιες δραχμές θα ξεσήκωνε τον κόσμο, σήμερα, αν χάσει πέντε Ευρώ, δεν τον ενδιαφέρει. Γιατί; Διότι χίλιες επτακόσιες δραχμές ήταν μια "ποιότητα" ζωής για κάποιες ημέρες, ενώ πέντε Ευρώ δεν είναι τίποτε παραπάνω από έναν καφέ. Για έναν καφέ δεν ξεσηκώνει κανένας τον κόσμο.
Αυτά γνώριζαν οι κερδοσκόποι και αυτά εκμεταλλεύτηκαν εις βάρος του κόσμου. Γνωρίζοντας τις συνήθειες των Ελλήνων, τους ρήμαξαν στην κυριολεξία. Το αποτέλεσμα; Τραγικό. Ο Έλληνας εργάζεται για είκοσι ευρώ την ημέρα και ένα φακελάκι με μαστίχες στοιχίζει ένα ευρώ. Το ένα εικοστό του ημερήσιου κόπου του Έλληνα έγινε ένα φακελάκι μαστίχες ή ένα κουλούρι ή ένα μπουκάλι νερό ή ένα μικρό σακουλάκι με πατατάκια κλπ.. Ο Έλληνας δηλαδή εργάζεται για είκοσι κουλούρια την ημέρα. Έφτασε στο σημείο να δίνει ένα τέταρτο του ημερομισθίου του, για να πάρει το παιδί του ένα γάλα και μια τυρόπιτα στο σχολείο. Είναι φτωχός. Είναι θεόφτωχος. Δεν τολμάει να πλησιάσει με το παιδί του ούτε το περίπτερο της γειτονιάς. Δεν του φτάνει το μεροκάματό του να το ευχαριστήσει ούτε στο περίπτερο. Όταν αυτό συμβαίνει στους εργαζόμενους, ευνόητο είναι ότι τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στους συνταξιούχους. Ντρέπεται ο συνταξιούχος τα εγγόνια του, γιατί δεν έχει να τους δώσει χρήματα να πάρουν ένα παγωτό.
Όλα αυτά όμως σε οικονομικό επίπεδο σημαίνουν κάτι. Τι σημαίνουν; Ότι κάτι συνέβη και έφτασε ο Έλληνας στο επίπεδο αυτό. Κάτι συνέβη και έγινε μέσα σε λίγες ημέρες φτωχός. Όταν, για παράδειγμα, εξαιτίας του Ευρώ ο μισθός προκύπτει από μια απλή αντικατάσταση του νομίσματος και ταυτόχρονα όλα τα προϊόντα πενταπλασιάζουν την αξία τους, ευνόητο είναι ότι ο μισθός υποπενταπλασιάζεται. Όταν σε μια δεδομένη οικονομία ο μισθός υποπενταπλασιάζεται μέσα σε λίγες μέρες, ευνόητο είναι ότι ο εργαζόμενος θα ψάξει να βρει λύση για να λύσει το πρόβλημά του.
News
Site map
SitemapIndex
RSS Feed