Για φέτος ήταν σειρά της Ελλάδας να τιμήσει τον διεθνή αγώνα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κλασσικών. Και όλα πήγαν ρολόι...
Μπορεί να υπάρχουν συλλέκτες στη χώρα μας, να είναι και καλοί και οι μοτοσικλέτες τους να αξίζουν σε διεθνές επίπεδο, αλλά οι άνθρωποι αυτοί είναι λίγοι...
Η κλασσική μοτοσικλέτα στην Ελλάδα δεν ανθεί στον βαθμό των γειτονικών μας χωρών. Και είναι λογικό, ας μην παρασυρόμαστε....Ας μην ξεχνάμε το φτωχό, ταπεινό μας παρελθόν, των πατεράδων που δούλευαν σε οικοδομές, φάμπρικες της φρίκης και ξενιτεύονταν στα "καράβια" για να επιβιώσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Πως θα μπορούσε σε μια τέτοια χώρα να υπάρχει υποδομή και κουλτούρα μοτοσικλετιστική. Είναι τεράστιο λάθος να συγκρινόμαστε για παράδειγμα με τους Ιταλούς, οι οποίοι έχουν υπερεκατονταετή παράδοση στη μηχανουργία και την κατασκευή δικύκλων και μοτοσικλετών.
150 συμμετοχές. Οι άνθρωποι της λέσχης φίλων κλασσικής μοτοσικλέτας στου Ψυρρή είχαν μπλοκάρει από πλευράς εργασίας. Ένα μικρό-μικρό κομμάτι της Ελλάδας έπρεπε να ξεδιπλωθεί στους ξένους, έπρεπε να δουν τι μπορεί να προσφέρει αυτός ο τόπος στην κλασική σκηνή. Και η λέσχη τα κατάφερε περίφημα.
Ο Διεθνής Αγώνας έπρεπε να ολολκηρωθεί με επιτυχία παρ'όλο που ο Θεός της Κορινθίας, Αρκαδίας, Αργολίδας και Αττικής είχε διαφορετική γνώμη και άνοιξε τους ουρανούς..
Τέσσερις μέρες έμειναν οι ξένοι στην Ελλάδα κουβαλώντας μαζί τους μοτοσικλέτες από την Ελβετία, Γερμανία, Ιταλία, Αγγλία, Αυστρία, Νορβηγία, Σλοβενία, Τσεχία...Φαρδιά χαμόγελα, ζεστές χειραψίες, αργές μεστές πιστονιές με την Ελληνική ύπαιθρο σε ρόλο φόντου.
Για του χρόνου, το καρα΄βανι των κλασσικών θα χαράξει πορεία προς τη Σλοβενία, τον τόπου όπου γεννήθηκε ο Johann Puch, τον τόπο όπου φτιάχνονται οι Acrapovic....