Κάθε βράδυ επί 4 χρόνια το μυαλό πάει σε εκείνη τη μέρα.
Σε εκείνη τη χειμωνιάτικη καταραμένη μέρα.
Άμα τολμήσει να κοιμηθεί σίγουρα το όνειρο της
θα είναι εφιάλτης...
Θα δει με όλες τις λεπτομέρειες της φαντασίας της
τη φρικιαστική διαδικασία του απαγχωνισμού.
Κάτι βέβαια που αμέσως θα την ξυπνήσει.
Την έχει μάθει ο εαυτός της με το που ξεκινάει
ο εφιάλτης να πετάγεται πάνω ιδρωμένη..
Δεν της είναι εύκολο να διαγράψει αυτές τις μέρες
του παρελθόντος κ να κοιτάξει μπροστά...
Με το πρώτο φως της ημέρας ηρεμεί
μπορεί να κοιμηθεί λίγο ή πολύ, εξαρτάται.
Μέρα έγινε. Γιατί την ενοχλεί η νύχτα?
Αυτό το τραγούδι η ασημένια σφήγκα
κάθε μέρα στο μυαλό της...
Κάθε μέρα στο μυαλό της το τηλεφώνημα.
Αυτό το τελευταίο τηλεφώνημα που έπρεπε να είχε καταλάβει..
Δεν το κατάλαβε όμως γι’ αυτό σήμερα το λέει τελευταίο.
Δεν έπρεπε να πει το σχέδιο που είχε οργανώσει,
αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα για την καλύτερη της φίλη.
΄Επρεπε να της λέει συνέχεια πως την αγαπάει
κ πως τα είχε σκεφτεί όλα για να τη βοηθήσει να γλιτώσει.
Να γλιτώσει? Εύκολο ήταν?
Όλη της η ζωή ήταν κόλαση, μια φυγή θα την έσωζε?
Θα την έκανε να ξεχάσει?
Κ αυτό καταλαβαίνει κάθε βράδυ...
Δεν μπορεί να γλιτώσει από το παρελθόν κανείς
Το απέδειξε η μια στην άλλη...
Τελευταία φορά που είδε η μια την άλλη ακούστηκε η λέξη "αντίο"
δεν κατάλαβε όμως κ αυτό της κοστίζει τον ύπνο της σήμερα.
Μιλάγανε στο τηλέφωνο,
που να φανταστεί ότι όταν την ρώτησε που είναι κ είπε στο παλιό σπίτι
ότι ακριβώς εκείνη την ώρα ετοίμαζε το θάνατο της.
Ο θάνατος της εκεί στο παλιό σπίτι
μια θολή εικόνα από το σπίτι που μεγαλώσανε
Δεν υπάρχει το σπίτι που παίζανε κουτσό
που κοιμόντουσαν στην αυλή κ γελάγανε με τις τρομακτικές ιστορίες
λες κ υπήρχε περίπτωση να τρομάξει καμία από τις χιλιοειπωμένες ιστορίες.
Σήμερα υπάρχει το σπίτι.
Αυτό το σπίτι που είδε κ από τότε βλέπει στους εφιάλτες της.
Το δεύτερο "αντίο" στο τηλεφώνημα
Πάλι δεν κατάλαβε.
Μόλις έκλεισαν το τηλέφωνο
η καλύτερη της φίλη ανέβηκε στη σκάλα
κ τέλος...
Αυτό ήταν το τέλος της κόλασης που ζούσε
της βαρβαρότητας που είχε υποστεί τόσα χρόνια
το σώμα κ η ψυχή της..
Όταν ήταν μικρά κ χτύπαγαν τους έλεγαν ότι μέχρι να παντρευτούν θα γιάνει
μάλλον για να τις καθησυχάσουν
πως όμως να φύγουν όλα αυτά τα σημάδια από το σώμα της?
Κάθε χρόνο την έβλεπε όλο κ με περισσότερα σημάδια.
Δεν μπορούσε να διανοηθεί τι μπορεί να συμβαίνει
στην ψυχή της φίλης της...
Η μόνη φράση για να περιγράψει την ψυχή της ήταν
ο πύργος της βαβέλ..
Η απώλεια σίγουρα πονάει αλλά πολύ λογικά ξεπερνιέται.
Η ευθύνη όμως για τη ζωή ενός ανθρώπου?
Πόσοι μπορούν να νιώσουν μια εικόνα?
Αυτή η εικόνα που είναι στους εφιάλτες..
΄Ενα σώμα κρεμασμένο κ πεθαμένο πέντε ημερών
Η καλύτερη της φίλη είναι σε αυτό το σώμα...
Δεν το πιστεύει. Το κοιτάει λες κ είναι μια νεκρή κατσαρίδα
που έφαγε αυτό το φάρμακο κ ψόφησε...
Συνειδητοποιεί ότι δεν είναι κατσαρίδα
η κατσαρίδα δεν βρωμάει...
Νόμιζε ότι της έκανε πλάκα.
Ότι έβαλε μια κούκλα για να την τρομάξει.
Γαμώτο αυτό που μόλις ακούμπησε δεν είναι κούκλα
Πάντα αυτό συμβαίνει
όταν δεν βλέπεις κάποιον
βάζεις στο νου σου τα χειρότερα
όταν όμως τον βλέπεις
δεν θέλεις να το πιστέψεις
περίεργη φύση.....
Δεν είπαμε για τον εφιάλτη της
Κάθεται στη γωνία του δωματίου κ μιλάει στο κινητό.
Στο ίδιο δωμάτιο είναι η φίλη της η οποία κ αυτή μιλάει στο κινητό
κ παράλληλα είναι πάνω σε μια σκάλα κ δένει ένα σκοινί σε ένα δοκάρι
κάνει κ θηλιά, κάθεται στη γωνία κ βλέπει προσεκτικέ την επιδεξιότητα των κινήσεων
όλα συμβαίνουν τελετουργικά. Kλείνει το τηλέφωνο κ συνεχίζει να κάθεται στη γωνία
βλέπει τη φίλη της να ανεβαίνει στη σκάλα κ να περνάει το σκοινί στο λαιμό της,
πάει να σηκωθεί να τρέξει να την πιάσει να τη βοηθήσει να φωνάξει
Αλλά τίποτα από αυτά δεν συμβαίνουν....
Κάθεται εκεί κ κοιτάει...
Την πέμπτη μέρα βλέπει τον εαυτέ της να μπαίνει από την πόρτα της κουζίνας
φοράει ένα μπλε τζιν κ μια μαύρη μπλούζα κ ένα κόκκινο παλτό..
Βλέπει τον εαυτό της απ’ τη γωνία του δωματίου να κοιτάει το άψυχο σώμα
το άψυχο σώμα μιλάει " εγώ τελείωσα. εσύ τι θα κάνεις? "
κ φυσικά ξυπνάει ιδρωμένη
Πονάει.
Κάθε μέρα πονάει.
΄Επρεπε να είχε καταλάβει.
Δεν κατάλαβε αλλά φταίει που δεν κατάλαβε
όλα τα σημάδια ένα μήνα της φανερώνονταν
το ένα μετά το άλλο κ δεν κατάλαβε..
΄Ηταν χαρούμενη για το σχέδιο που είχε φτιάξει
δεν άντεχε να μην το πει
το είπε
κ αυτό κοστίζει μια ζωή
μια ζωή ενός κοριτσιού 18 χρονών
τη ζωή της Κικής
καληνύχτα Κική
30 Ιανουαρίου 1986 - 30 Ιανουαρίου 2004