Σελίδα 1 από 1

Κοπή πίτας Guzzi CLub 19-20 Ιανουαρίου

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Πέμ Ιαν 17, 2008 1:27 pm
από Dimitris

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Πέμ Ιαν 17, 2008 3:34 pm
από Dakota
Λες να μου πέσει το φλουρί? :smt026

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Πέμ Ιαν 17, 2008 4:36 pm
από golis
Καλύτερα να σου πέσει το φλουρί,παρά κανα μπουζί....
[smilie=lame.gif] :smt030

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 18, 2008 12:20 am
από Dimitris
golis έγραψε:Καλύτερα να σου πέσει το φλουρί,παρά κανα μπουζί....
[smilie=lame.gif] :smt030


εγώ πάντως μέχρι να φτάσω θα έχω παντελόνι....λαδί....



χεχε..

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Παρ Ιαν 18, 2008 2:19 pm
από giorgidm
golis έγραψε:Καλύτερα να σου πέσει το φλουρί,παρά κανα μπουζί....
[smilie=lame.gif] :smt030






:smt042 :smt042 :smt042 :smt023

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Κυρ Ιαν 20, 2008 11:47 pm
από Dimitris
Σήμερα το απόγευμα επέστρεψα από το ραντεβού που είχαμε με τα παιδιά από την ελληνική λέσχη Moto Guzzi. Η διανυκτέρευση έγινε σε ένα όμορφο ξενοδοχείο, στη Λειβαδιά, με το όνομα ΦΙΛΙΠΠΟΣ. Αλλά ας τα πάρω με τη σειρά:

Ξεκινάω Σάββατο πρωί, κατά τις 9.15. Ο καιρός συννεφιασμένος αλλά στεγνός. Έχω ντυθεί καλά, έχω βάλει μια τσάνα στην πλάτη, καβάλησα τη LeMans και ξεκίνησα χαλαρά για την κατάβαση στη Λειβαδιά. Το πρόγραμμα έλεγε πως θα βρισκόμασταν στο ξενοδοχείο.

Μέχρι τα Τέμπη ο καιρός είχε ήδη εξελιχθεί σε ηλιόλουστο. Μια πρώιμη άνοιξη ένα πράμα. Ύστερα από αρκετό καιρό έκανα επιτέλους πολλά χιλιόμετρα και τα απολάμβανα κι ας ήταν στο βαρετό εθνικό δίκτυο. Δεν ήξερα όμως τι με περιμένει...

Με το που μπαίνω στα Τέμπη ο καιρός αλλάζει απότομα και σοκάρομαι. Ξαφνικά στα στενά, ανήλιαγα σημεία των Τεμπών, βρέθηκα να οδηγάω μέσα σε πυκνή ομίχλη. Πολύ πυκνή ομίχλη. Τόσο πυκνή που ζήτημα η ορατότητα μπροστά μου να έφτανε τα 15-20 μέτρα. Ο δρόμος κάτω υγρός και η θερμοκρασία να έχει μειωθεί αρκετά. Σφίχτηκα και σκέφτηκα: "κάνε υπομονή, μετά τα Τέμπη θα στρώσει η φάση".....Έλα μου όμως...

Βγαίνω από τα Τέμπη και εκεί που περίμενα να αντικρύσω έναν ηλιόλουστο κάμπο....απλά δεν μπορούσα να δώ ΤΙΠΟΤΑ. Η ομίχλη είχε πυκνώσει κι άλλο. Η ορατότητα είχε μειωθεί ακόμα περισσότερο...΄Βρισκόμουν να οδηγώ στην καινούρια Εθνική αρτηρία, έξω από την Λάρισα, με 3 λωρίδες ανα κατεύθυνση και εγώ να βρίσκομαι τέρμα δεξιά, πηγαίνοντας με 80 χιλιόμετρα ανά ώρα και σκουπίζοντας τή ζελατίνα του κράνους μου κάθε 2-3 λεπτά από το νερό. ΝΑΙ!

Η υγρασία ήταν τόσο πυκνή που απλά ήταν σαν να διασκίζω ένα άσπρο, μουντό, παχύ στρώμα από υγροποιημένο αέρα. Ή μοτοσικλέτα είχε "μουλιάσει". Ευτυχώς ήμουν πολύ καλά ντυμένος και το κορμί μου, όπως και τα πόδια μου δεν καταλάβαιναν από κρύο. Στο λαιμό φορούσα μπαλακλάβα. Όμως το πρόβλημα άρχισε να εντοπίζεται στα χέρια, που κλασικά είναι το πιο ευάλωτο σημείο σε ταξίδι με κρύο με μια μοτοσικλέτα. Άρχισαν να κρυώνουν....πολύ και όσο περνούσε η ώρα, άρχισαν να παγώνουν....

Η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Βρισκόμουν στο ύψος της 3ης εξόδου για Λάρισα και η ομίχλη δεν είχε ελαττωθεί καθόλου και μαζί της ούτε το κρύο, ούτε η υγρασία. Τα χέρια μου άρχιζαν να μουδιάζουν. Ο αριστερός μου δείκτης κάθε τόσο και λιγάκι καθάριζε τη ζελατίνα από τα νερά...Απογοήτευση. Αναγκάστηκα να αφήσω το αριστερό μου χέρι από το γκρίπ και να το ακουμπήσω πάνω στον αριστερό κύλινδρο για να το ζεστάνω. άξιζε αυτή η κίνηση. ΄΄Αρχισα να ξανανιώθω το χέρι μου. Το δεξί μου χέρι, μάλλον επειδή ήταν επιφορτισμένο στο να ελέγχει το γκάζι δεν μου δημιουργούσε πρόβλημα (τι σου είναι ο εγκάφαλος).

Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά είχα φτάσει στο Βελεστίνο και η κατάσταση από τα Τέμπη ήταν η ίδια. Όλος ο θεσσαλικός κάμπος ήταν "υπνωτισμένος" μέσα σε ένα παχύ στρώμα ομίχλης με 100% υγρασία και πολύ κρύο.

Σε εκείνο το ύψος κόβω σε ένα βενζινάδικο και μπαίνω μέσα για να ξαποστάσω και να πιώ ένα ζεστό ρόφημα. Εκεί στέλνω μήνυμα σε ένα από τα παιδιά της λέσχης, εξηγώντας του τι αντιμετωπίζω και πως ίσως καθυστερούσα λίγο. Αυτός με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει "Είμαστε Ορχομενό και πίνουμε καφέ. Η επόμενη στάση μας είναι Αγόριανη (Επτάλοφος). Στο ύψος του Μαλιακού κόψε αριστερά για Μπράλο και συνέχισε για Αγόριανη. Θα σε περιμένουμε εκεί."

Ξάφνου αναθάρρησα γιατί η αλλαγή του προγράμματος μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Δεν είχα ποτέ οδηγήσει σε εκείνα τα βουνά. Δεν είχα ποτέ δοκιμάσει να στρίψω στις περιβόητες στροφές του Μπράλου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν τα λόγια του 4Vforce και του Sotokan που πάντα λέγανε πόσο καλή είναι αυτή η διαδρομή.

Πίνω καφέ, ανασουμπώνομαι, συμπληρώνω βενζίνη και συνεχίζω.....Δεν κάνω 10 χιλιόμετρα και συνειδητοποιώ πως η ομίχλη αρχίζει σιγά σιγά να διαλύεται. Μετά από 5 λεπτά ο ορίζοντας ήταν και πάλι καθαρός. Ο ουρανός καταγάλανος και ο ήλιος λαμπερός!!

Μπράλε σου'ρχομαιαιαιαιαιιιι!!!


Ταμπέλα [Άμφισσα, Μπράλος] και κόβω δεξιά. Αρχίζει η ανάβαση και ταυτόχρονα η απόλαυση!! Το τοπίο όμορφο αλλά ο δρόμος ήταν μια αναπάντεχα ευχάριστη έκπληξη. Αν και σε πολλά σημεία που ο ήλιος δεν έπεφτε υπήρχε μια κάποια υγρασία, εντούτοις η οδήγηση σε αυτό το δρόμο εξακολουθούσε να είναι φοβερή! Ο δρόμος για καλή μου τύχη δεν είχε κίνηση και το απόλαυσα!

Άντε να βρούμε την Αγόριανη.....Περνούσα διάφορες ταμπέλες αλλά Αγόριανη δεν έβλεπα. Ευτυχώς ρώτησα έναν παππού ο οποίος μου διευκρίνησε πως η Αγόριανη λέγεται και Επτάλοφος, οπότε έπρεπε να ακολουθώ ταμπέλες προς Επτάλοφο.

Όσο ανέβαινα στο βουνό η φύση γινόνταν όλο και πιο όμορφη. Τελικά, ενώ είχα φτάσει πολύ κοντά στο χιονοδρομικό Παρνασσού, είδα απέναντι την Αγόριανη. Ένα πολύ όμορφο γραφικό πέτρνο χωριό χτισμένο στη πλαγιά του βουνού. Κοίταξα το κινητό μου και βρήκα μήνυμα από τον Γιώργο ο οποίος μου έγραφε πως είχαν κάτσει στο "Γκραντ Σαλέ". Έξω από την Αγόριανη, αφού την διασχίσεις.

Πωπω, το καφέ ήταν φοβερό. Είχαμε τραπέζι με θέα όλο το υψίπεδο απέναντι...Φοβερή τοποθεσία, το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Στη συνέχεια κατηφορίσαμε μέσω Αράχωβας στη Λειβαδιά και εκεί άρχισε...το τρελό φαγοπότι...το ίδιο μεσημέρι....και το βράδυ....και την επόμενη μέρα η πίτα...

Πήρα το μεσημέρι της Κυριακής το δρόμο της επιστροφής.

Αυτή η επιστροφή μέσω της Εθνικής Οδού είναι απίστευτα βαρετή και δεν έβλεπα την ώρα να φτάσω. Αναγκάστηκα στα ανοικτά σημεία της Εθνικής να ανοίξω το γκάζι....Σημαντική αποκάλυψη. To fering του LeMans με καλύπτει με τέτοιο τρόπο που....απλά δεν υπάρχει όριο στην ταχύτητα που μπορώ να αναπτύξω. Εννοώ πως η προστασία που μου παρέχει είναι τέτοια που απλά μπορώ να πηγαίνω με +200 για ώρα...απλά και εύκολα...στις ατέλειωτες ευθείες της Λάρισας πήγαινα με 220 και μου έκανε εντύπωση η προστασία από τον αέρα. Εύγε Guzzi για το fering. Αυτό έλειπε. άλλωστε ήταν η πρώτη εταιρεία που έφτιαξε δικιά της αεροσήρραγα για τη μελέτη ακριβώς αυτού του πράγματος... ...Και με ένα χέρι....


Καλή βδομάδα να χουμε!!

Ciao

Δημήτρης



Υ.Γ1: Έχω και φωοτγραφικό υλικό που τώρα δεν έχω το κουράγο να ποστάρω...λίαν συντόμως όμως θα το ανεβάσω.
Υ.Γ2: Εξοπλισμός κατά του κρύου και υπέρ της ασφάλειας: βαμβακερές κάλτσες, αντιανεμικές κάλτσες, ισοθερμικό παντελόνι, ισοθερμικό κοντομάνικο μπλουζάκι, ισοθερμική μακριμάνικη μπλούζα, πουλόβερ, δερμάτινο τζάκετ, δερμάτινο παντελόνι, τουριστικές GoreTex μπότες, γάντια χειμωνιάτικα (πολύ ευχαριστημένος αλλά δεν άντεξαν στο κρύο και την πισίνα της ομίχλης), μπαλακλάβα και φυσικά κράνος. Στο κρύο του Παρνασσού απλά δεν κρύωνα...

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Δευτ Ιαν 21, 2008 11:47 am
από Dakota
Αυτά είναι γούστα, εγώ την Κυριακή πήγα μέχρι τη Μηχανιώνα :smt005

Του χρόνου θα πάμε μαζί.

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Δευτ Ιαν 21, 2008 5:48 pm
από dionhaya
:smt028 Ωραίος ο dimitris :smt028

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Δευτ Ιαν 21, 2008 10:08 pm
από bux
Ευγε αγορι μου παντα τετοια Δημητρη!!
:smt041

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Δευτ Ιαν 21, 2008 10:29 pm
από gregorgeous
Το Σάββατο γυρνούσα από Αθήνα αλά δεν σε είδα. Με το αμάξι πάντος δεν κρύωσα καθόλου :smt083

Ωραίος Δημήτρη.
και να το ακουμπήσω πάνω στον αριστερό κύλινδρο για να το ζεστάνω

Απαντάς και στο ερώτημα μερικών γιατί οι Ιταλοί βάλαν τους κυλίνδρους έτσι! :smt002

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Τετ Ιαν 23, 2008 1:13 am
από Dimitris
μερικές φωτογραφίες από τη συνάντηση.

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Τετ Ιαν 23, 2008 1:22 am
από Dimitris
...