Στις 15 Μαίου του οχτώ το κοντέρ του 47χρονου Robert Dunlop έγραψε για τελευταία φορά, στους δημόσιους δρόμους του φετινού North West 200, του αγώνα που είχε κερδίσει περισσότερες φορές απ’ τον καθένα. Στα γρηγορά, με καβατζωμένα τα 250 χιλιόμετρα. Από τη γνωστή και θλιβερότατη αιτία, όπως λέει και το τραγούδι, που έφαγε και τον αδερφό του, τον πολυθρύλητο ( θριαμβευτή 26 φορές στη Μέκκα των αγώνων σε δημόσιους δρόμους, το ΤΤ του Isle of Man) και πολυθρήνητο ( 50000 νοματαίοι τον έκλαψαν στην κηδεία του) Joey Dunlop στις δημοσιές ενός αγώνα στην - που;- Εσθονία.
Ο Robert λοξοκοίταξε στην άλλη μεριά, αλλά τελικά βγήκε ζωντανός από ένα τρομακτικό ατύχημα στο Man το 1994. Ζωντανός, αλλά με κάθε λογής λάμα, πλάκα, βίδα και πάσης φύσεως υλικά ,που λέει και τ’αλλο τραγούδι, να συγκρατούν τα μυοσκελετά του αντάμα. Και ενθύμιο ζωής ένα πόδι που στο ξετσαλάκωμα βγήκε στους ιατρούς κάτι πόντους πιο κοντό απο τ’ άλλο, έτσι για να του θυμίζει την ευθραυστότητα του σώματος. Το άθραυστο πάθος του τον έκανε να ανακάμψει και να επιστρέψει στους αγώνες για να κερδίσει 15 φορές το North West 200, ν’ ανοίξει 14 σαμπάνιες στο Isle of Man, να δει τον αδελφό του να πληρώνει με τη ζωη του το ίδιο πάθος, και να αποσυρθει τελικά το 2004. Τελικα;... Ο μισόκουτσος και μεσήλικας Robert Dunlop ξαναγύρισε μόλις ένα χρόνο μετά. Το μεράκι, βλέπεις, το σαράκι, και άλλα αγνά κι ανθρώπινα. Στο στίβο που λάτρεψε, τα σιρκουί σε δημόσιους δρόμους όπου δεν υπάρχουν αμμοπαγίδες παρά μόνο παγίδες, και για βιράζ ποζάρουν οι ακμές του κράσπεδου.
Για άλλα τρία τελευταία χρόνια, πριν η πύρινη ματιά μεσα στο ασπρόμαυρο Arai σβήσει οριστικά. Ναι, οι αγώνες αυτοί θα συνεχίζουν να κατασκευάζουν νεκρούς, κυρίως, ήρωες, όπως τόσο καλά ξέρουν να κάνουν εδώ και εκατό χρόνια. Όσο υπάρχουν όμως ανθρωποι σαν τον Dunlop ( ή τους Dunlop, για να το πούμε πιο ολόκληρα και δυαδικά) τα ανθρωποφάγα σιρκουί μπορούν να φαντάζουν στα μάτια μας λίγο πιο ανθρώπινα. Γιατί, αν τα ινδάλματα της μουσικής βιομηχανίας είναι οι νεκροί ροκ σταρ, τότε οι χαμένοι αγωνιζόμενοι των αγώνων σε δημόσιους δρόμους είναι οι ροκάδες της μοτοσυκλέτας. Δεν είναι λιγο να σημαδεύεις το μπροστινό σου εκεί που τα φράγκα είναι λιγότερα, η δημοφιλία μικρότερη και το ξόδεμα σε σάρκα και κόκκαλα αλόγιστο. Το μεράκι, βλέπεις, το σαράκι, και άλλα αγνά κι ανθρώπινα...