Πρωινό καθημερινής του Αυγούστου και έχω ξεμείνει λόγω δουλειάς στην Αθήνα.Γυναίκα και παιδί λείπουν σε διακοπές και ο μαύρος είναι πίσω Βαρεμάρα τρελλή τόση που βαριέμαι να βγάλω τη μηχανή από το γκαράζ.Με βαριά καρδιά σηκώνωμαι και βγαίνω έξω.Στο πεζοδρόμιο το παπί,ο καθημερινός εργάτης...βρε λες ? Γιατί όχι 125 κυβικά είναι γκαζάκι έχει,δεν λέει όχι για μία κοντινή βολτούλα έτσι για να σπάσει η μονοτονία.
Χωρίς δεύτερη σκέψη το καβαλάω και βρίσκομαι να διασχίζω τους έρημους αυγουστιάτικους δρόμους της Δυτικής Αθήνας με κατεύθυνση προς Πεντέλη και Μαραθώνα.Δεδομένου όμως ότι ο καθημερινός μου εργάτης κάνει 120 χιλιόμετρα καθημερινά έχει ένα πλήρες σετάκι εργαλείων,μιά έξτρα ηλεκτρονική,μπουζί,και φαστ για τα λάστιχα οπότε δεν είχα κάτι ιδιαίτερο να ανησυχώ...τρώγωντας έρχεται η όρεξη και θα δείτε παρακάτω το γιατί...
Φτάνωντας προς τον Μαραθώνα αποφάσισα να κάνω μιά στροφή προς τη ναυτική βάση Νοτίου Ευβοΐκού όπου υπηρέτησα λίγους μήνες από τη θητεία μου στα τέλη του '80...πλησίασα στην πύλη δήλωσα ιδιότητα στον σκοπό τα είπαμε για λίγο ήπιαμε και καναδυό τσιγάρα και έφυγα με τις αναμνήσεις από τη στρατιωτική θητεία.
Σε ελάχιστη απόσταση ήταν το μικρό λιμανάκι της Αγίας Μαρίνας όπου υπάρχει φέρρυ για τις απέναντι ακτές της Εύβοιας...έτσι ήρθε η όρεξη που έλεγα πιο πριν.Εβγαλα εισητήριο και σε λίγη ώρα επιβιβαζόμουν για τα Νέα Στύρα.
Στη διαδρομή γίνονταν έργα βελτίωσης του δρόμου.Το παπί τσακώθηκε με ένα χωματουργικό KOMATSU και το τράβηξα γρήγορα από τον καυγά γιατί δεν είχε καμία τύχη πάντως η διαδρομή είναι ο παράδεισος του ον οφ...όχι ότι ο πάπος είχε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα...
Σκεφτόμουν να φύγω από την Κάρυστο αλλά σκέφτηκα ότι είναι πολύ ακριβό το εισητήριο για ένα άτομο και ένα παπί...όχι ότι με χάλαγε να κάνω την ίδια διαδρομή πρός τα Στύρα...το αντίθετο μάλιστα.Ετσι κι αλλιώς δεν ήταν πολλά τα χιλιόμετρα.
Με βαριά καρδιά πήρα το δρόμο της επιστροφής προς τα Στύρα να μπω στο φέρρυ.Το γκάζι μόλις βγήκα στην Αγία Μαρίνα δεν άνοιγε με τίποτα σαν να μην ήθελα να γυρίσω.Εφτασα στο σπίτι χωρίς ίχνος κούρασης και άναψα τσιγάρο κοιτώντας το παπί στο πεζοδρόμιο αναλογιζόμενος τι είχα κάνει.Χαμογέλασα γιατί ήταν μιά βόλτα από τα παλιά χωρίς τη χρήση της μοτοσυκλέτας με ένα ταπεινό παπάκι που όμως ευχαριστήθηκα κάθε μέτρο που έκανα μαζί του...στο κάτω κάτω αυτό ήταν που ευχαριστήθηκα,η απλότητα και το συναίσθημα ότι ταξίδεψα με ότι θεώρησα αναγκαίο εκείνη τη στιγμή και όχι με ότι επιβάλλεται...
Αν κάποιος θελήσει να κάνει ξανά μια τέτοια βόλτα με μικρό μηχανάκι είναι ευπρόσδεκτος.