Hρθε λοιπον ο καιρος να γραψω και εγω το ταξιδιωτικο μου. Ενα ταξιδιωτικο που εκανα στην Ευρωπη πριν 20 μερες, και ενα Ονερο Ζωης δικο μου: να ταξιδεψω ΜΟΝΟΣ! Εγω και η Ιταλιδα καλλονη μου σε ονειρεμενους δρομους, απο αυτους που απο πιτσιρικας φανταζομουν μεσα στο μικρο δωματιο στο Βυρωνα...
Ειναι σπανιο να κανουμε αυτα που ονειρευομαστε με τοσο παθος πραγματικοτητα.
Αλλα ειναι ακομα πιο σπανιο οταν η πραγματικοτητα αποδεικνυεται ακομα πιο υπεροχη και απο τα πιο τρελλα ονειρα!!
Τι να πρωτοθυμηθω; Τη χαρα του δρομου; Τις απιστευτες εικονες; Τις ατελειωτες μαγευτικες διαδρομες μεσα σε καταπρασινα συγκλονιστικα τοπια;
Τους ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ανθρωπους που συναντησα;
Τη φιλοξενια και την αγαπη που μου χαρισαν;
Αυτο το ταξιδι μου εδωσε μεγαλη δυναμη και αποκατεστησε την πιστη μου στους ανθρωπους. Με φιλοξενησαν, με αγκαλιασαν, μου εδωσαν την αγαπη τους και ολα αυτα χωρις να ζητησουν τιποτα! Για αυτους το δωρο ηταν οτι πηγα να τους βρω! Για εμενα ηταν το χαμογελο τους!
Ελπιζω μεσα απο τις εικονες και τις περιγραφες να καταφερω να σας ταξιδεψω εκει που ταξιδεψα και εγω.
Το ταξιδι αυτο ειναι αφιερωμενο σε ολους εσας: τους φιλους μου!
Λενε οτι ολα τα μεγαλα ταξιδια ξεκινανε με ενα μικρο βημα.
Για εμενα αυτο το βημα ειχε γινει στο μυαλο μου πολλα χρονια πριν... Πιτσιρικας θυμαμαι σε καμπινγκ της Χαλκιδικης εβλεπα με δεος τις θεορατες μαυρες μηχανες με τους Γερμανους τουριστες ντυμενους στα δερματα τους, και ονειρευομουν: να καβαλας μια τετοια "μηχαναρα", να εισαι ντυμενος στην δερματινη "πανοπλια" σου και να ταξιδευεις τον κοσμο.
Θυμαμαι ομως την υποσχεση που εδωσα στον εαυτο μου τοτε, μια μερα να κανω και εγω τετοια ταξιδια με την δικη μου μηχανη.
Σημερα ο καιρος ειχε πλεον φτασει! Η μερα που ειχα κανονισει να ξεκινησω το μεγαλο μου ταξιδι ειχε φτασει! Σχεδον δεν το πιστευα! Ο καιρος του σχεδιασμου ειχε φτασει στο τελος του, και τωρα ημουν ετοιμος!
Τα μπαγκαζια ετοιμα, ενας ελεγχος στα χαρτια της μηχανης και τα δικα μου, πορτοφολι, κινητο, τηλεφωνα αναγκης, φωτογραφικες, MP3 players, ολα ηταν στην θεση τους.
Αρχισα να κατεβαζω τα πραγματα κατω για το φορτωμα οταν το κινητο χτυπησε.
Τελευταία επεξεργασία από Ταξιδευτής και Τετ Οκτ 24, 2007 12:22 am, έχει επεξεργασθεί 1 φορά/ες συνολικά
Ηταν ο Panvas/Πανος - μελος και καλος φιλος απο το Moto.gr:
- Εχω ιδεα! Αφου πας που πας Ηγουμενιτσα, γιατι δεν παμε ΣΚ στην Κερκυρα κ φευγεις απο εκει κατευθειαν;
- Ωραια ιδεα φιλαρακι! Μεσα!
Ενας τελευταιος ελεγχος και φυγαμε! Στην εθνικη προς Πατρα το χαμογελο μου ηταν μεγαλυτερο απο του Joker! Ειχα πλεον ξεκινησει για το Ταξιδι!!!
Δεν ξερω αν μπορω να περιγραψω η αν μπορειτε να καταλαβετε το συναισθημα μου εκεινη την ωρα, αλλα ειναι η χαρα του να βλεπεις επιτελους να συμβαινει αυτο για το οποιο προσπαθουσες πολυ καιρο... Ανεκτιμητο!
Στα διοδια ο Πανος με ανταμωνει και παμε για ενα καφεδακι ανασυγκροτησης στο Ριο. Νοιωθω οτι ολοι με κοιταζουν σαν UFO, οπως ειμαι ντυμενος με τα δερματα και πληρη εξαρτηση. Ας ειναι! Δεν με πειραζει τιποτα τωρα!
Η διαδρομη για Ηγουμενιτσα ομορφη αλλα και αρκετα πιο μεγαλη απο οτι περιμενα... Ο Πανος γνωριζοντας εμφανως το δρομο (και εχοντας πολυ καλυτερα φωτα απο εμενα) μπαινει μπροστα και πιανει ενα ρυθμο ιδιαιτερα σβελτο που καταευχαριστιομαστε και οι δυο.
Δυστυχως εχοντας αργησει να ξεκινησουμε εξ αρχης (δικο μου λαθος), καταληγουμε να φτασουμε στην Ηγουμενιτσα 11.30 μμ --μεσα στην αγρια νυχτα! Βλεποντας τωρα το πως εξελιχθηκε στη συνεχεια το ταξιδι μου, θα επρεπε να το εκλαβω αυτο ως οιωνο, αλλα εκεινη την ωρα το μονο που σκεφτομασταν ηταν αν θα βρουμε πλοιο.
Ενας ελεγχος στα δρομολογια μας φανερωνει οτι δεν ειμαστε και τοσο τυχεροι. Το επομενο πλοιο φευγει στις 3 το πρωι. Ας ειναι! Τσιμπαμε κατι, ξεμουδιαζουμε λιγο και η ωρα να φυγουμε εχει φτασει.
Ανεβαινουμε στο μικρο ferry, και αραζουμε στους μικρους καναπεδες κατεβαζοντας ρολλα για την διαρκεια της διαδρομης.
Τελικα -και μετα απο καποιες δυσκολιες στην επικοινωνια με τον κατοχο των κλειδιων του σπιτιου που θα μας φιλοξενουσε- μπηκαμε στο σπιτι κατα τις 5 το πρωι σχετικα κουρασμενοι αλλα και χαρουμενοι στην σκεψη της ξεκουρασης μας!
Οι επομενες δυο μερες περασαν με τον Πανο να κανει οτι μπορει για να μου τσακιζει το νευρικο μου συστημα και την πολυ καλη παρεα του να κανει οτι μπορει να με κανει να νοιωθω ευπροσδεκτος.
Γενικα τα παιδια ηταν εξαιρετικα, αλλα νομιζω οτι εγω δεν ημουν το ιδιο ευχαριστος στην παρεα οντας αρκετα αγχωμενος για το ταξιδι! Sorry παιδια! Την επομενη φορα θα επανορθωσω!
Το βραδυ της Δευτερας ο Πανος μαγειρεψε μια σπεσιαλ καρμποναρα, ενω εγω φορτωνα τα πραγματα στη μηχανη -αυτη τη φορα επρεπε να τα δεσω καλα, μιας και δεν ειχα καμια ορεξη να καθομαι να δενω σαμαρια και τσαντες στην μεση των Αλπεων.
Οταν ολα ετοιμαστηκαν, ενοιωσα ενα περιεργο συναισθημα... Κατι σαν γαληνη και σαν να εφευγε ενα βαρος απο πανω μου! Το πρωι ξεκινουσα αληθινα το ταξιδι! Αναμονη Τελος!!!
Ο ηχος του ρολογιου που χτυπησε στις 5 το πρωι με εκανε ασυναισθητα να χαμογελασω. Σηκωθηκα επανω και αρχισα να ντυνομαι.
Ο Πανος κατεβηκε να με χαιρετησει.
- Να προσεχεις.
- Ναι ρε συ, μην ανησυχεις καθολου! Ολα θα ειναι μια χαρα. ;)
Κατεβηκα κατω. Η κουκλα γυαλιζε στο σκοταδι, πανετοιμη για το μεγαλο ταξιδι μας!
Βαζω μπροστα, και κατευθυνομαι μεσα στη νυχτα προς στο λιμανι αργα αργα, για να απολαυσω την πρωινη αυρα και την ησυχια του ξημερωματος. Οι δρομοι αδειοι! "Επιτελους οι δυο μας κουκλα μου" σκεφτομαι.
Στο λιμανι κοσμος περιμενει το πλοιο, και μπροστα μπροστα ενα ζευγαρι μοτοσυκλετιστες με ενα μπλε Suzuki SV650.
Σταματαω διπλα τους και με χαιρετανε χαμογελοντας: Ciao!
"Ωραια μηχανη" μου λενε στα Αγγλικα.
"Ευχαριστω", απανταω, "και η δικη σας ειναι κουκλιτσα". "Εχει ενας κολλητος μου την ιδια, μονο που του λειπει ο πισω κυλινδρος!"
Τα παιδια ειναι απο την Ιταλια και ηταν στην Κερκυρα διακοπες.
Με ρωτανε που παω. Στο ακουσμα οτι παω στην Πολωνια και μαλιστα μονος, γουρλωνουν τα ματια και λενε "Mamma mia! Μεγαλο ταξιδι!"
Χαμογελαω και τους εξηγω οτι ειναι κατι που χρωσταω στον εαυτο μου να κανω, και κουνανε το κεφαλι με νοημα. Ολοι εχουμε σταυρους που κουβαλαμε τελικα...
Το πλοιο ερχεται ενω χαραζει και το αποθανατιζω. Ρουφαω τις στιγμες αχορταγα και το μυαλο καταγραφει εικονες, μυρωδιες, ηχους...
Ο κοσμος πλατσουριζει στην πισινα, και ψιλομετανοιωνω που δεν εχω φερει το μαγιο μου για μια βουτιτσα. Δεν πειραζει! Και τα οφθαλμολουτρα, καλα ειναι!
Οι ωρες μεχρι το βραδακι περνανε αρκετα βαρετα... Ευτυχως το Sony μου κραταει καλη παρεα, ενω καθομαι στο καταστρωμα και απλα αφηνομαι στη μαγεια της στιγμης.... Νυχτωνει και αφηνομαι στην μαγεια της στιγμης.....
Κατα τις 11 αποφασιζω να βρω καποιο απομερο σημειο να ριξω και εγω το sleeping bag μου και να ξεκουραστω. Θα χρειαστει να ειμαι φρεσκος το πρωι! Θελω να απολαυσω την πρωτη μοτοδιαδρομη μου στην Ευρωπη, και οχι να κουτουλαω απο τη νυστα.
Τελικα, οσο περιεργο και αν ακουγεται δεν μπορουσα να βρω πουθενα να βαλω το sleeping bag μου. ΟΛΟΙ οι κοινοχρηστοι χωροι ηταν γεματοι. Καταληγω να ξαπλωσω διαγωνια αναμεσα σε 2 αλλους τυπους που λαγοκοιμοντουσαν, και κατεβαζω γενικους.
Δυστυχως μερικες ωρες αργοτερα ξυπναω μεσα στον ιδρωτα, γιατι το aircondition εκει που ημουν ηταν οσο αποτελεσματικο οσο και ενας πολιτικος μετα τις εκλογες.
Καθως περναω του διαδρομους βλεπω εναν καμαρωτο:
- Τι ωρα ειναι;
- 2.30 πμ
- Να σας ρωτησω: Αν πεσω σε καποιο καναπε στο σαλονι θα υπαρχει προβλημα;
- Ετσι οπως ειναι τα πραγματα τωρα, δεν νομιζω.
- Τι εννοειτε;
- Εξω βρεχει γερα, και....
Στο ακουσμα αυτου του νεου η διαθεση μου επεσε κατακορυφα. Πρωτη φορα στην Ευρωπη και θα καβαλαω υπο βροχη;;; Δεν θα ευχαριστηθω τιποτα!
"Καλα, Νικο, πεσε τωρα καπου και βλεπουμε!"
Τελικα, ενας ωραιοτατος καναπες στο μεγαλο σαλονι του πλοιου, αποδειχθηκε η πιο σοφη επιλογη, και συντομα βρισκομουν στις αγκαλιες του Μορφεα! Ουτε τα πιο τρελλα μου ονειρα ομως δεν θα μπορουσαν να με προετοιμασουν για αυτο που θα επακολουθουσε....
Το πρωι ενας σερβιτορος με ξυπναει. 6 πμ, και πανω στην ωρα για να δω που πλησιαζουμε στην Βενετια.
Παιρνω εναν καφε και ανεβαινω στο καταστρωμα, οπου με μεγαλη μου χαρα διαπιστωνω οτι η μερα προμηνυεται ηλιολουστη! Ενα μεγαλειωδες ξημερωμα μου δινει τους καλυτερους οιωνους για το ταξιδι μπροστα μου! Τελεια!
"Τι υπεροχα ομορφη ειναι η Βενετια", σκεφτομαι...
Δινοντας την υποσχεση στον εαυτο μου καποια φορα να ξαναρθω και να την απολαυσω οπως της αρμοζει, κατεβαινω προς το γκαραζ για να ετοιμασω τη μηχανη.
Φτασαμε!
Βγαινω εξω απο το πλοιο και σταματαω λιγο στην ακρη, για να βολεψω πραγματα και ρουχα, να κουμπωσω τα δερματινα, και να περασω τη διαδρομη στο GPS.
Με το που σταματαω ερχονται 3 λιμενεργατες με κατι χαμογελα μεχρι τα αυτια και κοιτανε την μηχανη.
"Forza Ducati!" λενε, και το βλεπεις οτι ειναι περηφανοι που την εχουν φτιαξει συμπατριωτες τους!
Eγω τους χαμογελαω με νοημα ενω αυτοι συνεχιζουν:
"Stoner? Stoner?" με ρωτανε και εγω πια σκαω στα γελια!
Τους λεω με το πιο σοβαρο υφος που μπορουσα να παρω "No! Rossi!" και τοτε αυτοι αρχιζουν τα μπραβο και τις επιδοκιμασιες!
Α ρε Ιταλιανοι! Απιθανος λαος!
Ωρα ομως να ξεκινησω, και ακολουθω το GPS.
Προορισμος μου για την ημερα ειναι το Hohentauern -ενα μικρο χωριουδακι στις Αυστριακες Αλπεις, οπου εχω κλεισει δωματιο σε ενα Moto ξενοδοχειο.
Οι δρομοι τις Ιταλιας ακομα και στα προαστεια των πολεων ειναι πανεμορφοι, και η κινηση ακομα ελαχιστη!