Ε λοιπόν ήταν η πιο ενδιαφέρουσα κατάβαση στο Νότο που έκανα ποτέ. Η διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα είναι πολύ βαρετή και ανιαρή. Αλλά αυτή τη φορά...ήταν το κάτι άλλο...Περιπέτεια, σασπένς, καιρός με ενδιαφέρον και παρά τη κούραση η ανταμοιβή ήταν η υπέροχη παρέα με τα μέλη της Λέσχης. Μακάρι να ήμουν πιο κοντά και να τους βλέπω συχνότερα..
Παρασκευή πρωί
Στη δουλειά, είχα ανοίξει ένα τρανζιστοράκι, στο χώρο που υπάρχει μια υποτυπώδης κουζίνα, ώστε να ακούω τις εξελίξεις σε σχέση με τις κινητοποιήσεις των αγροτών. Τα νέα ήταν δυσοίωνα. Το είχα πάρει απόφαση πως θα κατέβαινα στη "Πίτα". Στη χειρότερη θα έπερνα το "κουτί" (σε περίπτωση κακών καιρικών προγνώσεων) και θα έφτανα. Έλα όμως που οι αγρότες είχαν άλλη άποψη...Με το "κουτί" δεν θα έφτανα ποτέ...Η μόνη ελπίδα η V11.
Παίρνω τηλέφωνο της τροχαία Λάρισας να μάθω τι περίπου παίζει στα Τέμπη. Τηλεφωνικά μου λένε πως η παράκαμψη είναι από Στόμιο προς Αγιόκαμπο και μετά Βόλο. Μια τεράστια παράκαμψη με στενό δρόμο και βουνό. Τι να κάνω;
Παίρνω τηλέφωνο τον Κυριάκο, από τη Κοζάνη. Μου λέει "θα κατέβω σήμερα (Παρασκευή) στον Πτελεό, νότι του Βόλου, προς Λαμία, όπου και θα διανυκτερεύσω. Απο κεί το Σάββατο νωρίς το πρωί στις 08.00 θα ξεκινήσω για Ναύπλιο από την Εθνική και βλέπουμε. Αν χρειαστεί θα ανέβω Μπράλο. Εντωμεταξύ ο αδερφός μου (Stelvio-ΕΥΘΥΜΗΣ) θα φύγει από Κοζάνη Σάββατο πρωί.
Αφού το κλείνω, έχοντας πει στον Κυριάκο πως θα το σκεφτώ τι θα κάνω μου έρχεται η εξής ιδέα στο μυαλό. Να ξεκινήσω το ίδιο απόγευμα μετά τη δουλειά και να τραβήξω προς Βόλο, όπου εκεί έχω ένα καλό φίλο (ακούς Nfot?) . Να μείνω το βράδυ εκεί, ώστε το Σάββατο να ξεκινήσω νωρίς νωρίς για να βρώ τον Κυριάκο και τη γυναίκα του και να συνεχίσουμε παρέα προς το Νότο.
Και έτσι έγινε. Καταφέρνω και φεύγω λίιγο νωρίτερα από τη δουλειά και τραβώ προς το σπίτι , όπου σε χρόνο dt έχω πακετάρει και έχω ντυθεί. Ο φίλος μου απο το Βόλο με περιμένει με ένα Ducati desmo rosso κρασί (ακούτε; αρχίζει να βάζει μυαλό.). Η ώρα είναι 20.00 το βράδυ και ξεκινάω.
Παρασκευή βράδυ
Καθώς έβγαινα από τη πόλη στο μυαλό μου κυκλοφορούσαν χίλιες δύο σκέψεις.."Θα καταφέρω να περάσω το μπλόκο των Τεμπών; Αν όχι; Θα περάσω βραδιάτικα την βουνίσια διαδρομή; Και σκέψου και να έχει και υγρασία...Αλλά και πάλι αν καταφέρω να περάσω το μπλόκο..θα περάσω το επόμενο; Αν όχι θα υπάρχει κάποιος από τη Τροχαία να μου υποδείξει από που θα ξαναβγώ Εθνική ή θα ψάχνομαι μέσα στα άγρια σκοτάδια; Και τώρα που το λέω...οι Τροχαίοι θα είναι συνεργάσιμοι ή θα έχω πρόβλημα και με αυτους; Ένα ξέρω! Πως ο κόσμος να χαλάσει εγώ θα είμαι αύριο το βράδυ Ναύπλιο. Τέλος"
Όπως καταλαβαίνετα για πότε έφτασα Τέμπη ούτε που το κατάλαβα. Εκεί λοιπόν, ακριβώς στην έξοδο για Στόμιο, Ομόλιο κτλ είναι ένα "μπατσικό" και ένα αστυνόμος όρθιος με έναν φακό. Αγωνία. Πλησιάζω. Ανοίγω ζελατίνα.
"Λέω να κάνω μια προσπάθεια και να επιχειρήσω να περάσω από το μπλόκο (που ήταν περίπου 2 χλμ πιο κάτω)"
"Ναι, πήγαινε, μπορεί να σε αφήσουν!"
Και καθώς πάω να μαρσάρω ακούω τον αστυνομικό να μου λέει (με ύφος πονηρό) "Τι λέει η μοτοσικλέτα; Καλά;"
"Όνειρο" του λέω "Σούπερ" και αυτός γελάει...
Προχωράω λίγο αναπτερωμένος και μετά από λίγο βλέπω μπροστά μου ένα "βουνό" από αγροτικά τρακτέρ. Αν δεν πάτε από κοντά δεν φαντάζεστε τι θέαμα αντίκρυσα. Εκατοντάδες παραταγμένα τρακτέρ, το ένα κολλητά με το άλλο και ανάμεσά τους αλλά και κατά ομάδες, πολλοί αγρότες γύρω από φωτιές. Μύριζα τσίκνα από κρέας, μύριζα τσίπουρο, ούζο και μπύρα.
Καθώς πλησίασα, ακριβώς στην περιορισμένη δίοδο, μια ομάδα αγροτών ήρθε κατά πάνω μου και μου έκλεισε το δρόμο. Άνοιξα την ζελατίνα και τους είπα "Παιδιά, θα με αφήσετε να περάσω;"
"Γιατί δεν ακολούθησες τις οδηγίες του αστυνομικού νωρίτερα;" μου είπε ένας με ύφος έντονο.
"Να πω την αλήθεια, τον είδα αλλά τον αγνόησα και ήρθα κατευθείαν σε σας". είπα ένα μικρό ψεμματάκι εδώ.
"Καααλά. Πέρνα τώρα.."
Καθώς διέσχιζα το μπλόκο χαμογελούσα μέσα από το κράνος και άρχισα να πιστεύω πως τα πράγματα θα ήταν ίσως ευκολότερα απ'ότι νόμιζα.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα, μετά τη Λάρισα, στο κόμβο Νίκαιας πλησίαζα στο 2ο μπλόκο. 4 χλμ νωρίτερα ήταν το "μπατσικό" και υπεδείκνυαν τον δρόμο της παρκάμψης. Στάματησα και τους είπα πως θα προχωρήσω ευθεία. Μου έγνεψαν εντάξει.
Μετά από 4 χλμ πλησιάζω στο μπλόκο. Στην αρχή δεν διέκρινα δίοδο και απογοητεύτηκα, όσο πλησιάζα όμως τόσο πιο ευδιάκριτο γινόταν ένα μικρό πέρασμα από τη δεξιά μεριά. Εκεί ήταν και μια παρέα αγροτών οι οποίο μόλις με αντιλήφθηκαν άρχισαν να μου γνέφουν να τους πλησιάσω με χαρά, γέλια.
"Τι είναι αυτό!!!" αναφώνησε ένας. "Πωπώ, πηγαίνει καλά το εργαλείο;" λέει ένας άλλος. "Κατέβα, πάρε το τρακτέρ μου και συνέχισε με αυτό. Εγώ θα κρατήσω τη δικιά σου" με χιόυμρο ένας τρίτος.
"Παιδιά, και αυτό τρακτέρ είναι" λέω (πέφτουν γέλια) "άμα δείτε και πως τραβάει από χαμηλά θα συμφωνείστε και σεις".
"Άντε τράβα! Συνέχισε και καθώς θα φεύγεις άνοιξε και μια γκαζιά να ακούσουμε τι κάνει δαύτο"
Και καθώς έφευγα τους ευχαρίστησα με ένα κιμπάρικο άνοιγμα του γκαζιού. Όλος ο Θεσσαλικός κάμπος τραντάχτηκε -μέσα στη σιωπή της νύχτας και των ερημικών δρόμων- από τις ελεύθερες τιτανίου εξάτμες...
Μετά από λίγο, την δέκατη ώρα μετά μεσημβρίας (και λίγο παρα πέρα) έμπαινα στον Βόλο.
Σάββατο πρωί
Μετά από μια ξεχωριστή περιποίηση που απόλαυσα στο σπίτι του φίλου μου, του οποίου η βοήθεια ήταν καταλυτική και σημαντική, ξεκίνησα στις 7.15 το πρωί από Βόλο με κατεύθυνση τα διόδια Πελασγίας για να βρώ το ζευγάρι από τη Κοζάνη (τους οποίους θα γνώριζα και για πρώτη φορά 8-) ). Από τον Βόλο κατευθύνομαι προς την έξοδο στην Εθνική (Μικροθήβες) αλλά εκεί ένας ιδιότροπος αστυνομικός επέμενε πως καλό θα ήταν να μην περάσω από το μπλόκο
"Μα χθες πέρασα από όλα τα μπλόκα, αφήστε με να δοκιμάσω και το πολύ πολύ γυρνώ πίσω και συνεχίζω από εδώ προς την παράκαμψη.
"Όχι! Έχω εντολές".
Θέε μου, όταν έχεις να κάνεις με ξύλο απελέκητο...Έτσι λοιπόν τραβώ "αναγκαστικά" για Αλίαρτο και από κει για Αλμυρό, απ'όπου και ξαναμπίανω Εθνική. Εκείνο το μπάσιμο ήταν υπέροχο. Είχε αρχίσει να χαράζει, είχε μια ευεργετική δροσιά (τα πάω καλά με το κρύο) και ο δρόμος απλώνοντας όλος μα όλος δικός μου. Δεν υπήρχε ψυχή! Ψυχή!. Εκεί, στις αλλεπάληλες παρατεταμένες η αλήτρα V11 ένιωσε σαν να μπήκε σε παιδική χαρά.
Περνώ τα διόδια Πελασγίας και συναντίομαστε με Κυριάκο και Πέρυ. Αφού χαιρετιστήκαμε ξεκινήσαμε. Οι μισές δυσκολίες είχαν περάσει. Είχαμε μπροστά μας το μπλόκο του Μπράλου, της Λαμίας και του Κάστρου. Αν τις Λαμίας δεν μας άφηνε να περάσουμε και αν συνέβαινε και το ίδιο στο μπλόκο του Μπράλου, τότε το ταξίδι μας θα είχε τελείωσει εκεί. Δεν θα υπήρχε άλλη διέξοδος.
Στο ύψος του Μπράλου συνεχίσαμε ευθεία, αγνοώντας τις υποδείξεις της αστυνομίας να κινηθούμε προς Μπράλο. Τουλάχιστον είδαμε πως ήταν ανοιχτός σε περίπτωση...Ευτυχώς περάσαμε το μπλόκο της Λαμίας παρακάτω (δεν υπήρχε ψυχή παρά μόνο τρακτερς).
Ακριβώς στο κόμβο Μαρτίνου ο δρόμος διακόπτονταν από την τροχαία και σε παρέκαμπτε προς...ούτε που ξέραμε. Θα περνούσαμε τους κώνους και θα συνεχίζαμε ευθεία αλλά είδαμε ένα φορτηγάκι της Εθνικής Οδού και νομίσαμε πως κάνανε και έργα, οπότε ψαρωμένοι ανεβαίνουμε την γέφυρα της παράκαμψης και μπαίνουμε Μαρτίνο.
Από εδώ και μέχρι να ξαναβγούμε στην Εθνική κάναμε περίπου μία ώρα οδηγώντας σε μια "άλλη Ελλάδα". Περάσαμε από ένα μεγάλο εργοστάσιο (δεν καταλάβαμε τι ακριβώς χρησίμευε) και μετά από το "χωριό" Νέο Κόκκινο, το οποίο ήταν ουσιαστικά ΄το μέρος που ζούσανε οι υπάλληλοι του εργοστασίου. Μικρά, επίπεδα ομοιόμορφα παλιά σπιτάκια, σχηματίζοντας τετράγωνα μπλοκς, μέ ένα μάρκετ, ένα περίπτερο, μια εκκλησίτσα και ένα αγροτικό ιατρείο. Μάλιστα αυτό που ήταν εντυπωσιακό ήταν πως όλη η φύση, ο δρόμος αλλά και τα σπίτια ήσαν κόκκινα. Και αυτό λόγω της ποιότητας του χώματος της περιοχής. Κοκκινόχωμα. Απίστευτο. Όλα κόκκινα. Ο δρόμος φυσικά ήθελε τον απαιτούμενο σεβασμό.
Βγήκαμε στην Εθνική στο ύψος της Θήβας (είχαμε γλιτώσει το μπλόκο Κάστρου). Κάναμε μια στάση για καφέ και να μην τα "πολυλογώ" κατά τις 14.00 το μεσημερι είχαμε φτάσει επιτέλους Ναύπλιο.
Σάββατο βράδυ
30 δωμάτια νομίζω είχαν κλειστεί συνολικά, αν όχι παραπάνω.. περάσαμε υπέροχα. Φαγητό το μεσημέρι, καφές στο καπάκι (Guzzo..μπολιά του δώσαμε και κατάλαβε), ποτάκι το βράδυ, βόλτα, φαγητάκι στο πόδι και μπλά μπλά για τι άλλο....για ανταλλακτικά, βίδες, παξιμάδια, εμπειρίες αγορών από το ίντερνετ, ebay, σεξ, Mandello, passo delo Stelvio, Agostini, ανάλυση σύγχρονης και παλιά βιβλιογραφίας...
Μακάρι να υπήρχε περισσότερος χρόνος για να μπορέσω να συνομιλήσω με πολλούς ακόμα ανθρώπους!
Κυριακή πρωί
Η κοπή της πίτας έγινε μετά χαρούμενης διάθεσης και μάλιστα ήταν και πολύ νόστιμη!
Στις 14.00 το μεσημέρι αναχωρήσαμε, εγώ, ο Κυριάκος και ο ΕΥΘΥΜΗΣ με το Stelvio.
Μετά από πολλά πολλά χιλιόμετρα και αφού περάσαμε θριαμβευτικά σουβλάκι όλα τα μπλόκα φτάσαμε ο καθενας στο προορισμό του, κουρασμένοι αλλά γεμάτοι......ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ!
ευχαριστώ όλα τα παιδιά για την όμορφη παρέα και φυσικά τους συνταξιδιώτες μου Κυριάκο, Πέρυ, Μάκη και Ελένη. Και του χρόνου ξανά και μαζί!
Υ.Γ: έχετε περάσει ποτέ τα Τέμπη ΜΟΝΟΣ; εντελώς; Παιδική χαρά... :race: