1)Τα τακάκια σφίγγουν την δισκόπλακα.
Πιέζουμε την μανέτα ή το πεντάλ, συνήθως μέχρι να αισθανθούμε οτι είμαστε στο όριο πριν το μπλοκάρισμα, άρα έχουμε την μέγιστη επιβράδυνση. Για να φτάσει το μήνυμα στον εγκέφαλο οτι "φτάνει τόσο, στο επόμενο γραμμάριο δύναμης κοκκαλώνει", χρειάζεται χρόνος που πρέπει να δοθεί, αν θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο.
Ακαριαίο πάτημα με όση δύναμη έχουμε θα καταλήξει στο να έχουμε εφαρμόσει "προκαταβολικά" περισσότερη πίεση από το οριακό αυτό σημείο, με αποτέλεσμα το μπλοκάρισμα του τροχού.
2)Ομαλή συμπίεση της ανάρτησης.
Το ομαλό σημαίνει οτι συμπιέζεται προοδευτικά μέχρι το τελικό σημείο που θα μείνει βυθισμένη καθ'όλο το φρενάρισμα. Η υπερβάλλουσα δύναμη όμως που ασκείται στα ελατήρια εκείνη την στιγμή, δεν θα τους επιτρέψει να εκτονωθούν- έτσι θα καταλήξει σε επιπλέον φορτίο στο λάστιχο που πλέον θα χάσει την πρόσφυσή του, κοκαλώνοντας τον τροχό.
3)Μεταφορά βάρους.
Ακόμα και αυτό χρειάζεται τον χρόνο του. Αν εξακολουθεί να έρχεται φορτίο είτε από το σώμα μας μέσω των τεντωμένων χεριών ή ακόμα από υγρά στην μοτοσικλέτα που μετακινούνται (πχ Βενζίνη), το αθέλητο μπλοκάρισμα είναι κοντά.
Όταν όλα αυτά έχουν γίνει ομαλά και στον χρόνο τους, το αποτέλεσμα είναι το μέγιστο. Δεν θα χρειαστεί άφεση και ξαναπιάσιμο των φρένων και τελικά η απόσταση φρεναρίσματος θα είναι η ελάχιστα δυνατή.
Πόσο απέχει το απόλυτα ακαριαίο και καταστροφικό φρενάρισμα από αυτό που περιγράφουμε σαν "προοδευτικό";
Μόλις 2-3 δέκατα του δευτερολέπτου...








News