«...Ηταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό του '97: τόσο γλυκό και ζεστό, που προτίμησα να πάω στην καθημερινή μου προπόνηση με τη μοτοσικλέτα, κι όχι με το αυτοκίνητο. Πίσω από την κλειστή στροφή, στο αντίθετο ρεύμα, βρίσκω ξαφνικά μπροστά μου μια νταλίκα. Ολα γίνονται στιγμιαία, σε κλάσματα δευτερολέπτου, αλλά παρ' όλα αυτά προλαβαίνω και λέω στον εαυτό μου, ότι αριστερά δεν χωράω, δεξιά το ίδιο, ας δοκιμάσω από κάτω.
Αναπόφευκτα, η νταλίκα περνάει από πάνω μου, κυριολεκτικά, κι εγώ, παρά τον πόνο, το αίμα, το θέαμα να βλέπω τους διαλυμένους μύες μου έξω από τη γάμπα, παραμένω απόλυτα ήρεμος: δεν έχω όμως τις πλήρεις αισθήσεις μου. Κουνάω μόνο τα χέρια και, δυστυχώς, καθόλου τα πόδια: σκέφτομαι πως η καριέρα μου τελείωσε, ελπίζω τουλάχιστον να καταφέρω να ξαναπερπατήσω».

Στα 37 του σήμερα, ο Οράτσιο Φαγκόνε μπορεί να μην κατάφερε να ξαναπερπατήσει, αλλά διηγείται, από το αναπηρικό καροτσάκι, με κρυστάλλινη σκέψη και λογική, εκείνη που ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει, εν βρασμώ, «τελευταία ημέρα» της ζωής του. Και που σήμερα αποκαλεί «την πρώτη» μιας νέας ζωής.

«Στην αρχή ήθελα να πεθάνω. Συνειδητοποίησα όμως ότι ακόμη κι έτσι, η ζωή είναι πολύ όμορφη».

Γεννημένος στην Κατάνια, βέρος Σικελός, αλλά με τον... πάγο στο DNA, ο Φαγκόνε μετακόμισε αναγκαστικά, από πολύ μικρός στην Αόστα, κοντά στο Τορίνο, για ν' ακολουθήσει τον πατέρα του, υπάλληλο της FIAT. Ερωτεύτηκε αμέσως τον πάγο, κι όλα τ' αθλήματά του. Από τα 9 έπαιζε ήδη στις εφηβικές ομάδες του χόκεϊ επί πάγου, αλλά σιγά-σιγά πέρασε στα πατίνια και στο πατινάζ ταχύτητας, γιατί του έδινε τη δυνατότητα για περισσότερες μετακινήσεις, πιο ενδιαφέροντα ταξίδια, αλλά και μεγαλύτερα κέρδη.

Στα 14 του μπήκε στην εθνική ομάδα της Ιταλίας που το '92 πήρε μέρος στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Αλμπερβίλ και, δύο χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λιλεχάμερ, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο short track, στο πατινάζ ταχύτητας. Υστερα από το δραματικό ατύχημα, παρέμεινε για έναν ολόκληρο χρόνο στο νοσοκομείο, με μοναδική παρέα τους νοσοκόμους και μοναδική σκέψη τη φυσιοθεραπεία, αφού η σύζυγός του τον παράτησε, παίρνοντας μαζί της και το, μόλις ενός έτους, αγοράκι τους, Ααρόν.

Η εσωτερική του δύναμη αποδείχθηκε τιτάνια. Ξανασηκώθηκε στα πόδια του -έστω και μεταφορικά- πήρε ένα κομπιούτερ, άρχισε να κάνει chat με μια Ισπανίδα, τη Μάρτα, με την οποία και παντρεύτηκε ύστερα από 8 μήνες μηνυμάτων, αλλά και χιλιάδες χιλιόμετρα, πάνω-κάτω, που εκείνη έκανε από την Αστούρια.

Ζει και συντηρείται με 15.000 ευρώ τον χρόνο, πραγματικό «μάννα εξ ουρανού», που ο υπουργός Αθλητισμού, Ονέστι, έδωσε το 2003 σαν ελάχιστη βοήθεια σε όλους τους αθλητές που είχαν παρόμοιες ατυχίες.

..Κι είμαστε πολλοί», προσθέτει ο Φαγκόνε, που επέστρεψε και στις προπονήσεις, τέσσερις με πέντε ώρες την ημέρα...



...

Keep Walking

Ο μαγκας πολυ κουραγιο εχει συγχαρητηρια

ama iparxi thelisi.............mpravo ton tupo....

Mπράβο και απο εμενα με διαθεση και θεληση κανεις το παν