Η σειρά των 'τετρακύλινδρων σε σειρά' CB της Honda έχει μεγάλη ιστορία που ξεκινάει απο πολύ παλια
με καποια διάσημα θρυλικά μοντέλα της δεκαετίας του '70 όπως το CB400F, και της δεκαετίας του /80 τα CB750, CB900,
CB1100F Super Bol d'Or κ.α. Προς το τέλος αυτής της δεκαετίας (1989) εμφανίστηκε
το CB1 (Φωτο1). Μια μοτοσυκλέτα 400cc που απο πολλούς θεωρείται ο πρόγονος
της σημερινής CB400SF (Φωτο2).




Παράχθηκε από το 1989 εως και το 1991 και παρέδωσε
τη σκυτάλη στο CB400 Super Four το 1992. To Super Four φορούσε τον κινητήρα
του CB1 που ουσιαστικά είχε υποστεί κάποιες σχεδιαστικές αλλαγές.
Η κωδική ονομασία που δώθηκε στο CB400 ηταν 'Project Big One'.
Η ρετρό όψη του που φέρνει τόσες αναμνήσεις απο το παρελθόν
αλλα και ο τεχνολογικά αναβαθμισμένος 16 βαλβιδος κινητήρας, το έκαναν
να κατακτήσει τις καρδιές πολλών ευχαριστημένων κατόχων του
ανα τον κόσμο.



To Super Four κατασκευάζεται μέχρι σήμερα ('04)
και συνεχίζει να βελτιώνεται και να αλλάζει όψη αποκτώντας όλο και
πιο σπορτίφ χαρακτήρα χωρίς όμως να χάνει το παλιό χαρακτηριστικό
ρετρό 'λοοκ' του.. Παράλληλα με το CB400SF παρουσιάστηκαν δυο ακόμα
CB. Το CB1000SF Project Big One (Φωτο3), CB600 Hornet (Φωτο4), CB900 Hornet και πέρυσι ('03) το CB1300SF (Φωτο5).





Αξίζει να σημειώσουμε οτι τα δύο Hornet και το CB1300SF εισάγεται κανονικά στη
χώρα μας απο την αντιπροσωπία της Honda, ενω το CB400SF ήταν πάντα
διαθέσιμο απο 'εισαγωγές' ιδιοτηκής πρωτοβουλίας διαφόρων εμπόρων.

Εθνική οδός, ώρα 3 το ξημέρωμα, υγρασία, κίτρινες λάμπες να φτιάχνουν μια ομίχλη που σε ζάλιζε. Πιτσιρικάς ακόμα να κάθομαι να χαζεύω χωρις να χορταινω. Ενα Ζ κυπαρισσί, του Τάσσου που δε μιλουσε πολυ. Ενα Bol'd'Or φτιαγμένο μέχρι τα μπούνια μ' ένα μπουρί Devil για εξάτμιση. Δεν ήταν απλά ένα Χόντα, ήταν "του Μάνου το Μπολντόρ" που είχε σκίσει κόσμο. 2 τερατώδη Σουζούκι με μεγάλα τιμόνια λίγο πιο πέρα με τα νικελ τους να πετάνε ασημένιες χαρακιές στη νύχτα. Και παπιά. Δεκάδες παπιά που είχαν έρθει να δουν. Μάτια λαίμαργα, δάχτυλα που δεν τολμούσαν ν' αγγίξουν. Πήγα κοντά στο Χόντα την ώρα που έπαιρνε μπροστά κι ένιωσα το βρυχηθμό να κατεβαίνει απο το κεφάλι μέχρι τα πόδια μου. Ο Μάνος γύρισε προς τον τύπο με το Ζ κι αυτος ήρθε διπλα του με το Kawa να γουργουρίζει.

Κι έφυγαν. Το Ζ αφήνει ουρλιάζοντας το μισό λάστιχο κάτω και το Μπολντόρ αφηνιάζει. "Πρώτη γέφυρα πάνε ρε;" "Τι πρώτη ρε; Παπιά είναι; Δεύτερη." "Τον έχει το Ζ". "Σιγά μην τον έχει". "Μαζι πανε ρε, μην λέτε **Motocikleta - Bot**." "Ωωωωωωωμαλακααα παραλίγο να το χάσει"

Ψαρακι και οι δυο πανω στα μηχανακια για ν' αντεξεις τον αερα. Το Μπολντόρ κατεβάζει μία, οι στροφές τινάζονται στα κόκκινα και ξανά μία πάνω. "Τον έχει ρε, τον έχει, ο Μάνος τον έχει ρε!".

Γυρίζουν αργά, με το Ζ να μουγκρίζει θυμωμένα και το Μπολντόρ λουσμένο σ ένα αρρωστημένο φεγγάρι σημαδεύει με το μπροστινό τροχό τον ουρανό. "Το σήκωσε ρε! Το κωλόπαιδο! Πωωωω ρε!" Ανεβαινει στη σελα του Μπολντορ, παταει στο κωλοφαναρο και τα δυο ποδια και το κραταει ορθιο.

"Μπάτσοι, **Motocikleta - Bot** μπάτσοι, έφυγες, ΕΦΥΓΕΣ λεμε!". Το Ζ και το Μπολντορ οπως και τα 2 Σουζουκι εχουν ηδη χαθει με το ουρλιαχτο τους να σβήνει πέρα στην Εθνικη. Τα παπάκια σκορπίζουν τρελλαμενα δεξια αριστερα σε παραδρομους. Κανεις δεν εχει διπλωμα, ασφαλεια, κρανος, τιποτα.

Αυτη ειναι η ιστορια του Μπολντορ για μενα. Κι οταν χαιδευω καμια φορα τον Οβελιξ οταν σουρουπωνει, κι οταν του τα χώνω αγρια και νιωθω το αφηνιασμενο του τιναγμα μπροστα και το λαστιχο που αφηνει οχταρια καμμενα πισω δεν ειναι για επιδειξη, δεν ειναι απο θυμο, δεν ειναι για να κανω πλακα. Ειναι φορος τιμης σε μια εποχη που χαθηκε ανεπιστρεπτι. Ενας φορος τιμης στον καλυτερο πιλοτο που γνωρισα ποτε, στο Μανο και το Μπολντορ του. Το Μανο που τον σκοτωσε μια νταλικα μπαινοντας στο αντιθετο ρευμα ενω οδηγουσε αυτοκινητο με 40 και δεξια στα 22 του χρόνια. Να σαι καλα ρε φιλε οτι ταξιδι και να κανεις.