Ψηλά, χαμηλά, στο πλάι, μονή, διπλή, δύο σε μία, οι λύσεις για την θέση και τον τύπο της εξάτμισης είναι μία συχνή αιτία που προκαλεί πονοκέφαλο στους σχεδιαστές, και αυτό γιατί στο συνολικό σχεδιασμό μίας μηχανής, η εξάτμιση είναι πάντα δύσκολη.

Η ανάγκη για επίτευξη όλο και μεγαλύτερης ισχύος κινητήρων που να αναπνέουν καλύτερα έρχεται συνήθως σε αντιπαράθεση με λόγους αισθητικής που προσπαθούν να αποτρέψουν την κατασκευή «φουγάρων».Υπάρχει πάντα και το marketing που, για λόγους αισθητικής και εμφάνισης, υπαγορεύει λύσεις που είναι μεν καλαίσθητες, αλλά όχι απαραίτητα και αποτελεσματικές στην βελτίωση του κινητήρα. Θα προσπαθήσουμε λοιπόν αν εξετάσουμε τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που εμπεριέχει κάθε λύση που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα απο τους κατασκευαστές μηχανών : κάτω απο τη σέλα στο πλάι, και κάτω απο το «χταπόδι» του κινητήρα.

Χωρίς αμφιβολία η τοποθέτηση των σιγαστήρων στην ουρά είναι απο τεχνική σκοπιά, μία λύση με αρκετά πλεονεκτήματα για κινητήρες V , όπου ειδικά οι τα καυσαέρια των πίσω κυλίνδρων, ακολουθούν την συντομότερη διαδρομή εξόδου. Ενσωματώνει επίσης πλεονεκτήματα σε ότι αφορά την γραμμικότητα του κυκλώματος (παρόλο που δεν έχουν το ίδιο μήκος, άλλη μία παράμετρος που απαιτεί τον καλό προγραμματισμό) και το βάρος. Αντίθετα για έναν εν σειρά κινητήρα, αυτή η λύση εμφανίζει περισσότερα μειονεκτήματα, τα οποία εστιάζονται στο γεγονός ότι η απαίτηση για μακρύτερους σιγαστήρες, αυξάνει μοιραία και το βάρος. Δεν είναι τυχαίο ότι καμία αγωνιστική μηχανή με εν σειρά διάταξη κυλίνδρων, δεν υιοθετεί τέτοια λύση. ( Με εξαίρεση την Foggy Petronas).

Η τοποθέτηση των εξατμίσεων κάτω απο τη σέλα , πλεονεκτεί βέβαια και στον τομέα της αεροδυναμικής . Είναι προφανές ότι η πλευρική τοποθέτηση, δημιουργεί επιφάνειες που αυξάνουν τον συντελεστή αεροδυναμικής αντίστασης, δημιουργεί όμως και ανισοκατανομή αυτών των δυνάμεων μεταξύ της δεξιάς και αριστερής πλευράς της μηχανής.(ειδικά σε περιπτώσεις που ακολουθείται η λύση των 4 σε 1). Πράγματι λοιπόν η κεντρική τοποθέτηση εμφανίζει μία πιο ισορροπημένη κατανομή του αέρα, γύρω απο τη μηχανή.

Σε ότι αφορά την κατανομή του βάρους, και η τοποθέτηση κάτω από τη σέλα, αλλά και στο πλάι, εμφανίζουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Με δεδομένο ότι το βάρος ενός σιγαστήρα δεν είναι αμελητέα ποσότητα, είναι προφανές ότι η πλευρική τοποθέτηση, θα προκαλέσει μικρή ανισοκατανομή των βαρών στην μηχανή. Τοποθετώντας τον κάτω από τη σέλα, λύνεται το παραπάνω πρόβλημα, προκαλείται όμως άλλο. Εδώ το βάρος είναι τέλεια κατανεμημένο ως προς τον άξονα της μηχανής, έχει όμως μετατοπιστεί ψηλότερα, με αποτέλεσμα να έχει επίπτωση στην ευκινησία της μηχανής, δημιουργώντας μεγαλύτερα φορτία αδράνειας κατά στον άξονα περιστροφής. Η ανάλυση της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά, καταδεικνύει παρακάτω τα πλεονεκτήματα καθώς και τα μειονεκτήματα : Είναι βέβαιο ότι οι δύο εξατμίσεις χαμηλά κάτω από την σέλα (όπως στην Aprilia RSV , Pegasus , και την νέα Tuono ), αποτελεί ιδανική λύση στην κατανομή του βάρους καθώς και στις δυνάμεις αδρανείας.

Εδώ όμως υπάρχει πρακτικό ζήτημα . Σίγουρα η αισθητική παίζει μεγάλο ρόλο , αλλά εφόσον η μηχανή προορίζεται για καθημερινή χρήση , έχουμε νέα προβλήματα ( όπως η σχεδόν κατάργηση κάθε διαθέσιμου χώρου κάτω από τη σέλα ). Με το χώρο κατειλημένο από τους σιγαστήρες, εξαφανίζεται σχεδόν η δυνατότητα τοποθέτησης εγγράφων, ακόμα και κλειδαριάς ασφαλείας για το δισκόφρενο. Η ζέστη που εκπέμπεται από τις εξατμίσεις είναι αρκετά μεγάλη με αποτέλεσμα ειδικά το καλοκαίρι να γίνεται προβληματική η οποιαδήποτε μεταφορά συνεπιβάτη. Αυτό δε συμβαίνει εντονότερα σε μηχανές που έχουν τον καταλύτη μέσα στο σιγαστήρα (άρα και πιο κοντά στη σέλα). Απομακρύνοντας τον καταλύτη (συνήθως τοποθετείται στον κάθετο σωλήνα μετά την εξαγωγή) είναι η μόνη λύση στην καταπολέμηση της ζέστης μέχρι σήμερα. Ένας ακόμη παράγοντας που μπορεί να γίνει ενοχλητικός με τον καιρό είναι και η μυρωδιά. Σε μερικά μοντέλα παρατηρείται ανακύκλωση των καυσαερίων από την εξάτμιση προς την μηχανή λόγω αεροδυναμικών στροβιλισμών, με αποτέλεσμα να κολλάει ο καπνός στην πλάτη και στα ρούχα του οδηγού ή του συνεπιβάτη (φαινόμενο που παρατηρείται περισσότερο σε “ naked ” μοντέλα και λιγότερο σε μηχανές με καρίνα), όπου και εδώ η παραδοσιακή τοποθέτηση της εξάτμισης κάτω, είναι η καλύτερη λύση. Τελικά ποια είναι η ιδανική λύση ; Υπάρχει ακόμη αρκετή συζήτηση ώστε να καταλήξει κανείς σε ασφαλή συμπεράσματα.

Για παράδειγμα η εξάτμιση ακριβώς κάτω από τον κινητήρα, παρουσιάζει περισσότερα πλεονεκτήματα από μειονεκτήματα. Χαμηλώνει το κέντρο βάρους, βρίσκεται σε συμμετρία με τον άξονα της μηχανής, και έχει καλή αεροδυναμική. Το μοναδικό πρόβλημα είναι να βρεθεί χώρος για τους σιγαστήρες που πρέπει να είναι αρκετά ογκώδεις ώστε να απορροφούν τον θόρυβο του κινητήρα, και να βρεθεί τρόπος ώστε να κατασκευαστούν και να τοποθετηθούν αρκετά μεγάλοι σιγαστήρες ώστε να δουλεύουν σωστά. Λέγεται όμως ότι αυτό θα είχε επίπτωση στο συνολικό ύψος της μηχανής, και αυτό θα ακύρωνε κάποια από τα πλεονεκτήματα που πρόσφερε αυτή η θέση.