και μάθαμε πάνω σ αυτά.
Προσωπικά το πρώτο μου μηχανάκι (και παντοτινό!) ήταν το Ζundapp Cs50 αυτό στην φωτό. Δεν βρήκα καποια καλύτερη φωτό αλλα είναι ακριβώς αυτό που είχε ο πατέρας μου.
Με έβαζε πάνω στο ντεπόζιτο από την ηλικία των 5(οκ δεν έπρεπε αλλά άλλες εποχές τότε). Επειδή είχε και παρμπριζ μπροστα (θυμάστε κάτι τεράστεια που δεν τα λες με τίποτα φερινγκ) είχε δυο σίδερα πάνω στα οποία στηρίζονταν. Όταν το καλοκαίρι έβγαζε ο πάτερας μου το παρμπριζ έμεναν τα σιδέρα σταυρωτά και εγώ κρατιόμουν από αυτα, νιώθοντας ότι οδηγάω εγώ το μοτόρι.
Εκεί κόλησα το μικρόβιο. Μόλις τελείωσα το δημοτικό άρχισα να παίρνω κρυφά το μηχανάκι. Ήμουν τόσο μικρός που το θέαμα με εμένα πάνω στο zundapp έφερνε γέλια σε όλους όσους με έβλεπαν. Τρελό κόλλημα είχα φάει τότε. Η μυρωδιά της διχρονίλας είναι ακόμα στα ρουθούνια μου. Αρχικά έκανα πέρα δώθε τον δρόμο έξω από το σπίτι μου. Σιγά σιγά ξεμάκραινα. Όταν το κατάλαβε ο πατέρας μου έπεσαν τρελες φωνές (ίσως να είχα αρπάξει και καμιά, δεν θυμάμαι).
Συνέχισα το ίδιο βιολί για κάνα χρόνο και μάλιστα βρήκα και άλλα καγκουράκια με παπιά. Πηγαίναμε βόλτες από Ν. Ηράκλειο στην Μεταμόρφωση, Νεα Ιωνία. Η διαδρομές αυτές που τώρα μου φαίνονται αστείες τότε μου φαίνονταν τεράστειες.
Το μηχανάκι φύσαγε. Διχρονίλα, 72cc πειραγμένο, δεν υπήρχε παπί που να μου την έβγαινε (χε χε) μέχρι που εμφανίστικαν αυτα τα GLX.
Anyway, η ιστορία έληξε άδοξα όταν έπεσα δικάβαλος πάνω στην πόρτα ενος αυτοκινητου, σε μια διαστάυρωση που πέρασα με στοπ. Ο αυτοκινητάκιας με έλουσε με πήγε σπίτι μου για να κανονίσει την ζημιά με τον πατέρα μου. Εγώ νόμιζα ότι είχα κάνει το έγκλημα του αίωνα (8000 δρχ η ζημιά).
Μετά από αυτό έκανα 3 χρόνια να ξανακαβαλήσω...
Ωραίες εποχές.