Το ξενοδοχείο που έμεινα στο Βελιγράδι λέγεται PARK και διαθέτει και κλειστό φυλασσόμενο parking έναντι συμβολικού τιμήματος (περίπου 5€ νομίζω). Στο ίδιο ξενοδοχείο έμειναν και οι φίλοι μου που έκαναν το ταξίδι προς Ουγγαρία (που δεν κάθησε να πάμε μαζί) και έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι. Εγώ δυστυχώς το βρήκα μέτριο σαν ξενοδοχείο και πιο συγκεκριμένα το δωμάτιο που μου έδωσαν ήταν μάλλον κακό. Ούτε κέφι να διαμαρτυρηθώ είχα, ούτε όρεξη για καβγάδες και έτσι έκανα την κορόϊδα (έ! ήμουν κιόλας αφού πλήρωσα 60€ για τέτοιο δωμάτιο). Απλά είπα να σας ενημερώσω, ώστε αν κάποιος κάποτε πάει κατά κει να έχει το νού του.

Άποψη της εισόδου του ξενοδοχείου στο Βελιγράδι:


Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us

Ήταν λοιπόν Δευτέρα 9 Αυγούστου και τρίτη ημέρα του ταξιδιού μου. Το πρόγραμμα σήμερα είχε Αυστρία και συγκεκριμένα Klagenfurt, σε ένα ταξίδι μέσω Κροατίας και Σλοβενίας. Ξεκίνησα από το ξενοδοχείο, στο κέντρο του Βελιγραδίου. Τι φωτογραφίες να πάρεις από το πραγματικά απέραντο και πανέμορφο Βελιγράδι, όταν ο χρόνος σου είναι περιορισμένος και τα μέρη που θέλεις να φωτογραφίσεις αμέτρητα;

Βγήκα στην εθνική οδό προς Κροατία και Ζάγκρεμπ. Επιτέλους δρόμος, μετά την εμπειρία της Αλβανίας (κυρίως) και του Μαυροβουνίου. Στο δρόμο γινόνταν έργα και η κίνηση ήταν αρκετή. Πλήρωσα 3,5€ σε διόδια συνολικά, αλλά η απόσταση που διάνυσα ήταν μεγάλη. Πλησιάζοντας στα σύνορα της Κροατίας σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο για να φουλάρω, προκειμένου να μειώσω κατά το δυνατό τα χρήματα που θα έπρεπε να "αλλάξω" στην Κροατία. Ενημερωτικά,σας λέω ότι το εθνικό νόμισμα της Σερβίας είναι το δηνάριο (100 δηνάρια περίπου ένα ΕΥΡΩ, ενώ της Κροατίας το Kuna με σχέση περίπου 1/13 με το ΕΥΡΩ). Τα βενζινάδικα σε όλες τις χώρες που πέρασα (η Αλβανία εξαιρείται) ήταν μια όαση, όπου εύρισκες σχεδόν τα πάντα και μπορούσε ο ταξιδιώτης να ξεκουραστεί. Καθαρά, μεγάλα, άνετα και συνήθως με προσωπικό πολύ εξυπηρετικό. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία λειτουργούν με σύστημα self service όσο αφορά το φουλάρισμα με καύσιμο και ο πελάτης πηγαίνει μετά στο ταμείο και πληρώνει. Στο συγκεκριμένο βενζινάδικο βρήκα και τα τσιγάρα μου με 110 δηνάρια (1,10€) το πακέτο, τη στιγμή που στην πατρίδα τα πληρώνω 3,80€ οπότε πήρα 2 κούτες. Θα έπαιρνα παραπάνω αλλά δεν είχα πραγματικά που να τα βάλω.



Uploaded with ImageShack.us

Μετά από λίγο μπήκα Κροατία. Μου φάνηκε όμορφη χώρα, περιποιημένη και καθαρή και δρόμους πολύ καλούς. Όσο προχωρά το ταξίδι οι δρόμοι βελτιώνονται. Ούτε στην Κροατία χρειάστηκε τελικά να αλλάξω χρήματα (€ σε Kuna) είτε γιατί έπαιρναν ΕΥΡΩ είτε γιατί που και που χρησιμοποιούσα και την πιστωτική μου κάρτα. Πλήρωσα 8,50€ σε διόδια με την πιστωτική κάρτα, γρήγορα και άνετα. Οι γύφτοι οι Κροάτες είχαν και διόδια (0,43€) ακριβώς πριν τα σύνορα της Σλοβενίας.

Στο δρόμο τώρα μου δόθηκε η δυνατότητα να πατήσω λίγο γκάζι παραπάνω. Όταν οι δρόμοι είναι τόσο φαρδείς (2 ή 3 λωρίδες ανά κατεύθυνση με ενδιάμεσο διάζωμα) τότε ο μόνος τρόπος για να μη βαρεθείς είναι να αρχίσεις να δοκιμάζεις την τελική σου ταχύτητα. Χτύπησα κάτι ξεγυρισμένες 200άρες με τα σαμάρια παρακαλώ, τα οποία ήταν σταθερότατα, αλλά από την αγωνία μου από καιρό σε καιρό άπλωνα το χέρι μου και τα χάιδευα για να δω αν είναι ακόμη στη θέση τους. Και εκεί που έτρεχα άρχισα να σκέφτομαι, πως ελέγχουν τις τροχαίες παραβάσεις οι Κροάτες μπάτσοι. Πήγα λοιπόν σιγότερα, προσπαθώντας να εντοπίσω κάμερες ταχύτητας, αλλά το αετήσιο μάτι μου εξασκημένο τέλεια στο ελληνικό οδικό δίκτυο δεν εντόπισε τίποτα επιλήψιμο. Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο για να φουλάρω και πήρα την απάντηση στο ερώτημά μου: Οι Κροάτες μπάτσοι, έχουν συμβατικά αυτοκίνητα, εφοδιασμένα με κάμερες ταχύτητας κολλημένες στο εμπρός τζάμι του αυτοκινήτου και αν σε πιάσουν να κάνεις μαγκιές σε σταματούν για τη λυπητερή. Στο βενζινάδικο που σταμάτησα, πράγματι ήταν ένα τέτοιο μπατσικό, Audi παρακαλώ ψιλοφτιαγμένο, με φαρδιά λάστιχα και ανάλογο ζαντικό και "ζωγράφιζαν" ένα φουκαρά παραβάτη. Φεύγοντας από το βενζινάδικο υποψιασμένος πλέον, πήγαινα σαφώς σιγότερα, άλλωστε το όριο ταχύτητας ήταν και 130χλμ/ώρα αν θυμάμαι καλά. Έλα που με έτρωγε όμως να πάω γρηγορότερα γιατί είχα δρόμο πολύ να κάνω! Έτσι ακολούθησα άλλη τακτική. Πήρα από πίσω μερικούς καυλοτίμονους Κροάτες, έτσι ώστε αν τους σταμάταγαν τα μπατσικά εγώ να τη βγάλω καθαρή. Αυτοί πάλι βλέποντας να ακολουθώ, μου έκαναν χώρο να τους προσπεράσω, αλλά ευγενικότατα αρνιόμουνα να χάσω το λαγό που με οδηγούσε με ασφάλεια.

Να τι αντίκρυσα μπαίνοντας Κροατία:


Uploaded with ImageShack.us

Φωτο σε βενζινάδικο στην Κροατία:


Uploaded with ImageShack.us

Έτσι, χωρίς απρόοπτα έφτασα στα σύνορα της Σλοβενίας. Με το που μπαίνεις Σλοβενία, άάάάάάλλοος αέρας ρε παιδί μου. Ευρώπη λέμε. Από τώρα και μετά τα πάντα είναι πιό κυριλέ, σε τάξη πάντα, καθαρά και ακριβότερα βεβαίως - βεβαίως. Πλήρωσα και 7,50€ για μια βινιέτα 7 ημερών και σε ένα βενζινάδικο που σταμάτησα διαπίστωσα ότι στην Ελλάδα είμαστε ακριβότεροι σε όλα. Σκέτη απελπισία είμαστε καθώς ούτε καλύτεροι είμαστε (σε παροχή υπηρεσιών) αλλά ούτε και φθηνότεροι.

Η Σλοβενία ρε παιδιά!!!!!!!! Απίστευτοι δρόμοι, σε υπεράριστη κατάσταση, γραφικοί ταυτόχρονα, μέσα σε πράσινο περιβάλλον, καθαρότατοι και γρήγοροι. Δυστυχώς δεν πήγα Λουμπλιάνα που το ήθελα πολύ, γιατί χρονικά δεν έβγαινε. Το ήξερα από την αρχή ότι ο δρόμος που επέλεξα να ακολουθήσω περνούσε από μέρη που δεν είχα ξαναεπισκεφθεί, που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτό αποτελεί και λίγο παγίδα, γιατί θέλοντας να δεις τα μέρη αυτά, ξεστρατίζεις και εύκολα βγαίνεις εκτός προγράμματος. Αλλιώς δεν τα βλέπεις και μένεις απλά με το παράπονο. Πέρασα λοιπόν έξω από τη Λουμπλιάνα και κατευθύνθηκα προς Klagenfurt.

Φωτο από τα σύνορα Σλοβενίας Κροατίας


βενζινάδικο στη Σλοβενία
Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us

Στα σύνορα Σλοβενίας - Αυστρίας έπαθα λίγο πλάκα από το τοπίο, που ήταν πανέμορφο και επιβλητικότατο. Βεβαίως λόγω Ευρώπης οι συνοριακοί σταθμοί έχουν εγκαταληφθεί και έστεκαν εκεί έρημοι. Κατέβηκα από τη μηχανή και πήρα μερικές φωτο. Τι να συλλάβει και ο έρμος ο φακός από την τόση φυσική ομορφιά; Συνηδειτοποίησα, ότι οι φωτογραφίες που έπαιρνα σκοπό είχαν να προσπαθήσουν να μου θυμίσουν τη μαγεία που αντίκρυσα και τα συναισθήματα που μου δημιούργησαν, τα οποία δυστυχώς ούτε φυλακίζονται ούτε σε χαρτί αποτυπώνονται.

Πάρτε μια ιδέα:


Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us

Ωραίος Δημήτρη, ακόμα και μόνος να κάνεις τέτοιο ταξίδι αξίζει ε?Έχει πλάκα που είναι σαν σήριαλ η περιγραφή σου.... αναμένουμε συνέχεια.......

Α....... Και χρόνια πολλά για την γιορτή σου.

tntyliss έγραψε:Ωραίος Δημήτρη, ακόμα και μόνος να κάνεις τέτοιο ταξίδι αξίζει ε?Έχει πλάκα που είναι σαν σήριαλ η περιγραφή σου.... αναμένουμε συνέχεια.......

Α....... Και χρόνια πολλά για την γιορτή σου.

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές.

Όσο για το ταξίδι μόνος, νομίζω πως ναι! Αξίζει τον κόπο.

Έφτασα λοιπόν στην Αυστρία, η είσοδος στην οποία γινόταν μέσω ενός τούνελ, όπως φαίνεται και στη φωτο που ακολουθεί.


Uploaded with ImageShack.us

Τα τούνελ στην Αυστρία ήταν πάρα πολλά και αρκετά μεγάλα σε μήκος. Μέχρι το Klagenfurt, που ήταν ο προορισμός μου ο δρόμος ήταν η χαρά του δικυκλιστή. Απίθανα τοπία, τρομερό στροφιλίκι, καλός ο δρόμος, στενός επαρχιακός βέβαια αλλά με ικανοποιητική πρόσφυση, με γραφικά τοπία και κουκλίστικα σπιτάκια, ήταν ένας δρόμος χάρμα. Η κάθε στροφή σε έκανε να έχεις το στόμα ανοικτό από την ομορφιά που αντίκρυζες. Όλα αυτά με έκαναν να ξεχάσω την κούραση και δώστου να γκαζώνω σε μια προσπάθεια να ακουμπήσουν τα σαμάρια άσφαλτο. Κάποια στιγμούλα σταμάτησα και πήρα μια φωτο



Uploaded with ImageShack.us

Συνάντησα και έναν αυστριακό με αυτοκίνητο, μια BMW, που το πάταγε όσο δεν έπαιρνε. Η πρόκληση βεβαίως δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη και πλακώθηκα να τον κυνηγάω. Γενικά ρε παιδιά τρέχουν έξω, οπότε μην αισθάνεσθε τύψεις ή έχετε παραβατικά σύνδρομα. Όλοι έτρεχαν στο εξωτερικό, εκτός και αν ήξεραν ότι κάποιος μπάτσος θα τους γράψει. Ούτε η οδική τους συμπεριφορά και παιδεία μου φάνηκε και πολύ καλύτερη από τη δική μας, εννοώ βέβαια του μέσου Έλληνα συνειδητοποιημένου οδηγού και όχι του κάφρου με δίκυκλο ή αυτοκίνητο δεν κάνω διάκριση. Ο τυπάκος λοιπόν το πήγαινε καλά το εργαλείο και γω ξοπίσω του να έχω την ΚΤΜ να μουγγρίζει, αλλά ένα μουγκρητό ευχαρίστησης, δεν δυσανασχετούσε σαν να με πίεζε να την τρέξω ακόμη περισσότερο. Μπορούσα σε κάποια στιγμή να τον προσπεράσω αλλά βέβαια το έδιωξα αμέσως από το μυαλό μου: Τι να έκανα μπροστά του -είχε αρχίζει να νυχτώνει στο μεταξύ- χωρίς να ξέρω το δρόμο; Και καθώς πηγαίναμε ένα αυτοκίνητο από την άλλη κατεύθυνση μας "έπαιξε" τα φώτα καθώς περνούσε. Η ελληνική μου συνήθεια με παρέπεμψε σε στημένο μπατσικό παρακάτω και χωρίς να σκεφτώ καθόλου έκοψα ταχύτητα, οπότε ο αυστριακός με την μπέμπα έγινε μπουχός. Και, ώ του θαύματος, παρακάτω ήταν στημένο ένα αυστριακό μπατσικό και έπαιρνε συνέντευξη στον τύπο με την BMW. Χαμογέλαγα μέσα από το κράνος και σκεφτόμουν αν ξυπνήσανε και οι ξένοι ή αν ο οδηγός που μας ειδοποίησε ήταν κάποιος Έλληνας.

Και κάποια στιγμή έφτασα και στο Klagenfurt, μια τυπική αυστριακή κωμόπολη και άρχισα την αναζήτηση του :"All you need Hotel Klagenfurt" του ξενοδοχείου μου δηλαδή. Ρώτησα μια περαστική που είχε βγεί βόλτα με το μωρό της (μηνών πρέπει να ήταν) σε καροτσάκι και η ανταπόκρισή της με σκλάβωσε. Δεν το ήξερε το ξενοδοχείο, πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση δεδομένου του μεγέθους της κωμόπολης, και άρχισα να μπαίνω σε ανησυχίες. Είχα όμως τηλέφωνο του ξενοδοχείου και η γυναίκα πήρε τηλέφωνο από το δικό της κινητό παρακαλώ, προκειμένου να με βοηθήσει. Δυστυχώς δεν κατάφερε και πολλά πράγματα και η εύρεση του ξενοδοχείου αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση, αφού όποιον και να ρώταγα κανένας δεν το ήξερε. Τώρα, πως γίνεται να μένουν σε μια κωμόπολη, μάλλον μικρή και να μην ξέρουν ένα από τα ξενοδοχεία της περιοχής, ο Θεός και η ψυχή τους!

Να μη σας τα πολυλογώ τελικά βρέθηκε το ξενοδοχείο, το οποίο ήταν δίπλα στο Πανεπιστήμιο του χωριού. Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν περιποιημένο, καθαρό, με όλα τα απαραίτητα, αλλά από εξυπηρέτηση ήταν τρία πουλάκια πάν ψηλά, που λένε και στο χωριό μου. Ζήτησα το parking για την ΚΤΜ, ώστε να αρχίσω το ξεφόρτωμα των σαμαριών (φτηνή και καλή λύση τα σαμάρια, αλλά φορτωμα ξεφόρτωμα είναι ένα θέμα), οπότε ο μαλακοπίτουρας ο υπάλληλος με ενημέρωσε ότι δεν έχει διαθέσιμο parking, γιατί μου είπε η ζήτηση ήταν μεγάλη και δε φτάνουν οι θέσεις στάθμευσης για όλους! Τον κοίταγα απορημένος και εκείνος με κοίταγε επίσης λέγοντας sorry με εκείνο το ηλίθιο πολιτισμένο βλέμμα και έκφραση των ευρωπαίων, που έχουν ένα τελείως διαφορετικό τρόπο από εμάς να αντιμετωπίζουν τα πράγματα. Του εξήγησα ευγενικά ότι ο λόγος που διάλεξα το συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν η ύπαρξη ασφαλούς θέσης στάθμευσης, αλλοιώς θα είχα επιλέξει άλλο και τότε κατάλαβα ότι έχανα τα λόγια μου και το κυριότερο το χρόνο μου που ήταν και σημαντικός, αφού είχα πολλά χιλιόμετρα να κάνω την επόμενη μέρα και έπρεπε να φάω μια μπουκιά και να ξεραθώ. Έτσι, άφησα τη μηχανή στο δρόμο, αφού την έδεσα με ένα λουκέτο ασφαλείας με συναγερμό, που είχα αγοράσει για κάθε ενδεχόμενο.

Αφού ξεφόρτωσα τα σαμάρια και τα ανέβασα (την καταδίκη μου μέσα) στο δεύτερο όροφο που ήταν το δωμάτιο μου, όπου έπρεπε να ανοίξω -κουβαλώντας τα σαμάρια-καμμιά δεκαριά βαριές πόρτες για να φτάσω μέχρι εκεί (τι σκατά είχαν τόσες πόρτες σε ένα εσωτερικό χώρο δεν κατάλαβα), έκανα στα σβέλτα ένα μπάνιο και κατέβηκα μια βόλτα. Δίπλα στο ξενοδοχείο είχε κάτι σαν καφετέρια-μπάρ, με κάποιες αξιόλογες παρέες να ακούνε μουσική και να συζητάνε πίνοντας, αλλά εγώ έπρεπε να φάω κάτι. Πιο δίπλα είχε μια πιτσαρία, κάθησα έφαγα μια πίτσα, έσφιξα και μια weiss μπύρα που μου αρέσει (12€ το κόστος συνολικά) και επέστρεψα ψόφιος στο ξενοδοχείο, όπου κατέρρευσα στο κρεββάτι μου.

Απολογισμός ταξιδιού: Διανυθέντα χιλιόμετρα 649, βενζίνη 54,95€, Φαγητό καφέδες 35,50€, βινιέτα 7,50€, ξενοδοχείο 59€, σύνολο 170€ περίπου (μαζί με διόδια κτλ).

Τώρα αξιόθηκα να το διαβάσω.Σ' ευχαρισούμε για την περιγραφή.
Σου εύχομαι πάντα τέτοιες, καλές βόλτες να έχεις και πάντα να το ευχαριστιέσαι.

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010: 4η μέρα ταξιδιού

Σηκώθηκα το πρωί, έφαγα πρωινό και άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου για αναχώρηση. Η μηχανή ήταν στο δρόμο άθικτη, σε χώρες σαν την Αυστρία είναι δύσκολο να πεις ότι κινδυνεύεις από κλεφτρόνια, ειδικότερα δε σε μια μικρή κωμόπολη - φοιτητούπολη. Στη συνέχεια βάλθηκα να τοποθετήσω στη μηχανή το GPS (ένα PDA της Mio), καθώς και μια κάμερα που είχα αγοράσει λίγο πριν ξεκινήσω από Αθήνα. Αυτή η διαδικασία με καθυστέρησε αρκετά και τελικά ξεκίνησα και πάλι αργοπορημένα.

Το πρόγραμμα σήμερα είχε πέρασμα από το Villach, μια ωραία πόλη στην Αυστρία, ακολούθως πέρασμα από Lienz (περιήγηση κάμποση ώρα εκεί) και ανάβαση το Grossglockner για το οποίο είχα ακούσει τα καλύτερα. Στη συνέχεια μέσω Innsbruck και Feldkirch είσοδο στο πριγκηπάτο του Λιχτενστάιν και στην πρωτεύουσά του, το Vaduz στο οποίο είχα κλείσει και ξενοδοχείο.

Τι να σας λέω τώρα για τη διαδρομή και να μη γίνω κουραστικός; Απίθανη στην κυριολεξία! Έβαλα και την κάμερα να τραβάει βιντεάκι και απολάμβανα τη φύση. Ξαφνικά άρχισα να αναρωτιέμαι, αν στην Αυστρία πρέπει να αγοράσεις βινιέτα ή όχι. Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο και ρώτησα ένα αστυνομικό με μηχανή. Μου είπε ότι είναι απαραίτητο και πως το πρόστιμο αν σε πιάσουν χωρίς βινιέτα είναι ακριβό. Πλήρωσα λοιπόν 4,50€ και αγόρασα μια βινιέτα για 4 μέρες νομίζω, τέλος πάντων τη φθηνότερη. Συνέχισα το δρόμο μου πιο ήσυχος τώρα!

Κάποια στιγμή που κοίταξα το ρολόι μου διαπιστώνω ότι το πρόγραμμα που είχα βγάλει, δεν έβγαινε με τίποτα με τόση καθυστέρηση που είχα στο ξεκίνημά μου τη μέρα εκείνη. Αποφάσισα λοιπόν να το αλλάξω: Όχι Lienz και Grossglockner, αλλά από το συντομότερο δρόμο προς το Innsbruck. Για το σκοπό αυτό αποφάσισα να εμπιστευτώ την τεχνολογία και το GPS, το οποίο σε παλαιότερα ταξίδια με αυτοκίνητο στο εξωτερικό, με είχε σώσει. Αμ δε! Μαντάρα μου τάκανε και άρχισα να μετανοιώνω που το χρησιμοποίησα. Τελικά, ακολουθώντας τις υποδείξεις του βρέθηκα σε έναν επαρχιακό ορεινό δρόμο με ένα στροφιλίκι σκέτη ειδική διαδρομή.Εκεί συνάντησα και άλλες μοτο που προφανώς τον είχαν υπόψη τους και πηγαίνανε φέτες στην ανάβαση. Ακολούθησα και γω σαν τρελαμένος πηγαίνοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσα και μετά από (πολύ) λίγο ... τους έχασα. Ε! αυτοί είχαν supersport μηχανές, ξέρανε και το δρόμο, δεν ήταν φορτωμένοι με σαμάρια σαν εμένα, τα λάστιχα μου είναι και για αλλαγή όπου νάναι και έπειτα σκέφτηκα ότι εδω αξίζει να δούμε το τοπίο και τη διαδρομή και όχι να κάνουμε κόντρες!



Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us

Κάποια στιγμή περνώντας πραγματικά όμορφα μέρη (βλέπε φωτο παρακάτω) σταμάτησα σε ένα χωριουδάκι να φάω. Δεν ήξερα τι με έκανε περισσότερο να σταματήσω: Η πείνα ή η αίσθηση ότι μάλλον είχα χάσει το δρόμο προς το Innsbruck με το ηλίθιο GPS που εμπιστεύτηκα και ήθελα να κάτσω κάπου να το συζητήσω με μένα το θέμα και να αποφασίσω κατά που να κάνω! Το χωριουδάκι λοιπόν ήταν ορεινό - ορεινότατο, ο καιρός ήταν μια χαρά λιακάδα και κάθησα σε ένα περιποιημένο εστιατοριο-ταβέρνα και επειδή δεν πολυσκάμπαζε από αγγλικά η ομορφούλα βλάχα που ήρθε για παραγγελία, ζήτησα μια weiss μπύρα και ένα σνίτσελ (δεν υπήρχε περίπτωση να μπερδευτούν με την παραγγελίαα έτσι;). Διάφοροι επισκέπτες υπήρχαν στο χωριό, που πρέπει να λεγόταν Donien ή κάπως έτσι τέλος πάντων και όλοι τους είχαν ορειβατικές στολές για εξορμήσεις στα βουνά (Άλπεις λέμε).

Μερικές φωτο από την περιπλάνησή μου στην Αυστρία τη συγκεκριμένη ημέρα:



Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us


Uploaded with ImageShack.us

Ρώτησα εκεί διάφορους για το δρόμο προς το Innsbruck, αφού το GPS όπως είπα δεν το πολυπίστευα και με βεβαίωσαν ότι απέχω περίπου 150 χλμ. Μου δείξανε ένα δρόμο (μικρό επαρχιακό δηλ.) και μου είπαν ότι από εκεί είναι συντομότερα, σε σχέση με ένα άλλο (πάλι μικρό και επαρχιακό) που ήταν λίγο μακρύτερα. Δεν ήξερα τι να κάνω ακριβώς και στην τύχη επέλεξα το συντομότερο δρόμο και ξεκίνησα. Η διαδρομή ήταν σαν να πήγαινες στον επαρχιακό εσωτερικό δρόμο της κάτω συνοικίας Τρικάλων Κορινθίας (αν έχετε βρεθεί κατά κει καμιά φορά) και εγω ανησυχούσα αν αυτό το μονοπάτι που ακολουθούσα θα με έβγαζε σε μια μεγάλη πόλη σαν το Innsbruck. Και καθώς πήγαινα, ανάβει και το λαμπάκι της βενζίνης, οπότε ήρθε και έδεσε το γλυκό αφού σκεφτόμουν με φρίκη, ότι μπορεί να μη βρω βανζινάδικο πάνω στις κορυφές των Άλπεων και μετά αρνιόμουν να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ τι θα μπορούσε να γίνει. Το τοπίο και η διαδρομή ήταν μαγικά, αλλά ποιός χέζει το τοπίο όταν τον απασχολούν ζητήματα σοβαρά, όπως να μείνεις από βενζίνη εκεί πάνω και να το χορτάσεις το τοπίο δε ξέρω και γω πόσες μέρες; Όμως μετά από λίγο συνάντησα κάτι Γερμανούς με μηχανές (BMW GS βεβαίως) και τους ρώτησα για βενζίνη και αυτοί με καθυσήχασαν ότι στο δρόμο που πηγαίνω υπάρχει βενζινάδικο στα 15 χλμ. ησύχασα λιγάκι, πήρε και ο δρόμος να φαρδαίνει λίγο, ένοιωσα καλύτερα και μετά από λίγο νάσου και το βενζινάδικο, οπότε ανάσανα και άρχισαν πάλι να με απασχολούν οι φυσιολατρικές μου ανησυχίες γαι τα τοπία και όλα καλά τέλος πάντων.

Έχω βάλει λοιπόν βενζίνη όπως σας έλεγα και αλαφρωμένος από τις αγωνίες μου ξεκίνησα με άλλον αέρα. Ο πραγματικός αέρας όμως είχε γίνει κάπως πιο βαρύς θα έλεγα και κάποιες μικρές στάλες βροχής, άρχισαν να εμφανίζονται στη ζελατίνα του κράνους μου. Όμως εγώ δεν είμαι κότα, είμαι adventure και συνέχισα απτόητος το δρόμο μου. Κοίταξα και στο βάθος του ορίζοντα (άμα καβαλάς μηχανή, πρέπει να "βλέπεις" και κάποια πράγματα παραπάνω, σαν τον καιρό να πούμε), δεν διέκρινα τίποτα ανησυχητικό, είδα ότι κατευθυνόμουν και αντίθετα στον καιρό οπότε ουδείς λόγος ανησυχίας. Δεξιά καθώς πέρναγα βλέπω και ένα τύπο με μηχανή, ο οποίος είχε σταματήσει και φόραγε τα αδιάβροχα του, αλλά αυτός θα πρέπει να πήγαινε προς την αντίθετη κατεύθυνση από μένα οπότε προχωράμε σκέφτηκα.

Και μετά από λίγο ενώ έχω σταματήσει δεξιά κάτω από την τέντα ενός super market και προσπαθώ να βάλω τα αδιάβροχα μου, γιατί είχε εν τω μεταξύ δυναμώσει η βροχή (παπάδες έριχνε δηλαδή) πέρασε ο τύπος που είχα δει προηγουμένως να ντύνεται και με χαιρέτησε κιόλας, τώρα συναδελφική αλληλεγγύη ήταν αυτό, ειρωνία ίσως, δεν ξέρω θα σας γελάσω. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου ήταν καθόλου εύκολο να φορέσω το αδιάβροχο παντελόνι, γιατί οι μπότες που είχα (SIDI adventure) ήταν κομματάκι βαριές, πέρα από τον σχετικό όγκο που είχαν. Πρέπει βεβαίως να ομολογήσω ότι με έβγαλαν παλληκάρι στο συνολικό ταξίδι και πως έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος από την αγορά τους.

Αφού φόρεσα τα αδιάβροχα πάνω-κάτω, κάλυψα με αδιάβροχα και τα πλαϊνά σαμάρια, καθώς και το tank bag, φόρεσα αδιάβροχα (νάϋλον δηλ.) και πάνω από τα καλοκαιρινά γάντια που είχα, συνέχισα το ταξίδι μου. Είχα τεταμένη την προσοχή μου γιατί η βροχή είχε στ' αλήθεια δυναμώσει πάρα πολύ, η ορατότητα δεν ήταν καλή και οι δρόμοι ήταν οπωσδήποτε πιό γλιστεροί. Ήδη από το Klagenfurt φόραγα ισοθερμική επένδυση κάτω από το τρυπητό παντελόνι, μετά το ψοφόκρυο που είχα φάει το προηγούμενο βράδυ και έτσι πορευόμουνα. Ο καιρός ήταν μια βροχή μιά ήλιο και τελικά ύστερα από κάμποση ώρα, σταμάτησα σε ένα καφέ, 20 περίπου χλμ πριν από το Innsbruck, οπότε έβγαλα και το αδιάβροχο. Τα σαμάρια δεν βράχηκαν καθόλου (νόμιζα εγώ) λόγω του αδιάβροχου, αλλά όταν σταμάτησα για καφέ παρατήρησα ότι έσταζε η μηχανή στο πίσω μέρος νερά και είχε κάνει μια μικρή λιμνούλα, οπότε ψάχνοντας διαπίστωσα ότι το αριστερό σαμάρι είχε μαζέψει μέσα από το αδιάβροχο που του είχα φορέσει τη λίμνη του Μαραθώνα. Το αφαίρεσα και το άφησα να στεγνώσει πίνοντας τον καφέ μου.

Καλά, πολύ τούνελ η Αυστρία παίδες. Γεμάτη είναι η χώρα. Το μεγαλύτερο που συνάντησα ήταν 10.300 μέτρα ακριβώς στα σύνορα με το Lichtenstein. Ατελείωτο λέμε. Προηγουμένως είχα περάσει από ένα άλλο 6 χλμ καθώς και από αρκετά άλλα μικρότερα όμως. Τα τούνελ εκεί γράφουν το μήκος τους και μάλιστα καθώς τα διασχίζεις γράφουν στους τοίχους την απόσταση που έχεις διανύσει, καθώς και την απόσταση που απομένει μέχρι την έξοδο. Προφανώς για να δεις προς τα που πρέπει να πας, αν κάτσει καμία στραβή σκέφτηκα.

Με τα πολλά έφτασα στο Lichtenstein, αλλά δυστυχώς είχε στο μεταξύ νυχτώσει και δεν είχα τη δυνατότητα να χαζέψω τη διαδρομή. Θα τη δω όμως στην επιστροφή. Και φτάνω πρώτα στο Schaan μια πόλη του κρατιδίου και μετά από λίγο στην πρωτεύουσα το Vaduz, τον προορισμό μου γαι τα επόμενα δυο βράδυα. Το Lichtenstein είναι μικρό κρατίδιο, οπότε όταν λέμε πόλεις μη φέρνετε στο νού σας τυχόν άλλες μεγαλουπόλεις της Ευρώπης. Έντεκα δήμους είχα διαβάσει έχει το κρατίδιο, ούτε καν πόλεις δεν τις ονόμαζαν. Παρατήρησα ότι το όριο ταχύτητας ήταν 50 χλμ/ώρα και πως οι δρόμοι είχαν κάμερες ταχύτητας τύπου Gatso, σαν αυτές που έχουν βάλει στην Αττική οδό, οπότε κράτησα τα γκέμια της ΚΤΜ για να μη γίνω υπερήφανος χορηγός και μέγας ευεργέτης της τοπικής αστυνομίας. Τώρα που το θυμάμαι και η εθνική οδός της Αυστρίας είχε κάτι κάμερες, σαν αυτές της Αττικής Οδού, που τις λένε διαχείρισης κυκλοφορίας. Με γράψαν ή όχι αυτές ιδέα δεν έχω, πάντως σε κάποιες στιγμές το πάτησα πάνω από το όριο των 130 χλμ/ώρα (αν θυμάμαι και καλά).

Αφού λοιπόν έφτασα στην πρωτεύουσα, ξεκίνησα την αναζήτηση του ξενοδοχείου μου, που όπως σας είχα πεί στην αρχή είχα κάνει κράτηση μέσω του διαδικτύου. Το ξενοδοχείο που είχα κλείσει στο Vaduz (προφέρεται Βαντούτς) λεγόταν TURNA Hotel. Σταμάτησα ένα ζευγάρι στο δρόμο και το ρώτησα για το ξενοδοχείο. Μου αποκρίθηκαν ότι το ξέρουν και ότι είναι εκτός Vaduz πάνω στο βουνό σε μια περιοχή που λέγεται Triesenberg, περίπου είκοσι λεπτά με τη μηχανή. Τους ρώτησα αν είναι σίγουροι και κούνησαν καταφατικά την αστεία κεφάλα τους και οι δυο, εγώ πάντως αμφέβαλα, αλλά δεν υπήρχε και ψυχή στο δρόμο, οπότε είπα να τους εμπιστευτώ. Έδωσα και μια τελευταία ευκαιρία στο GPS να επανορθώσει τις παπαριές που είχε κάνει μέχρι εκείνη την ώρα και ξεκίνησα. Το GPS με πληροφόρησε ότι το Triesenberg απέχει 13 χλμ, αλλά δεν του έχω και πολύ εμπιστοσύνη, όπως σας είπα.

Και πήγαινα και πήγαινα και τελειωμό δεν είχα. Νόμιζα ότι είχα βγεί τελείως εκτός κατοικημένων τόπων και αναρωτιώμουν αν όντως υπήρχε ζωή στα μέρη που κατευθυνόμουνα, αλλά από την άλλη κώλωνα να γυρίσω και πίσω αν δεν βεβαιωνόμουν ότι ο δρόμος ήταν πράγματι λάθος. Φοβόμουνα και την άγνωστη πανίδα της (επίσης άγνωστης σε μένα) περιοχής και δεν ήθελα με κανένα τρόπο νυχτιάτικα να έχω τίποτα συναντήσεις με λύκους, τσακάλια ή και αρκούδες ντόπιες. Άρχισε να μου βγαίνει και η κούραση του ταξιδιού και η ταλαιπωρία της ημέρας και άρχισα να βλέπω οράματα με καθαρά σεντόνια, περιποιημένα δωμάτια, ζεστά και άνετα κρεββάτια. Και ξαφνικά, αρχίζει να ψιχαλίζει! Και η ψιχάλα έγινε μπόρα καταρρακτώδης και γω βέβαια μούσκεμα, γιατί τι να κρατήσει το τρυπητό θερινό μπουφάν και το επίσης θερινό τρυπητό παντελόνι; Και εκεί που νόμιζα ότι θα με βρεί το ξημέρωμα να οδηγώ τουρτουρίζοντας από το κρύο, βλέπω κάτι φώτα και πλησιάζοντας, την θεϊκή ταμπέλα: TURNA Hotel! Επιτέλους έφτασα.

Πάρκαρα στα σβέλτα, κάτω από ένα μικρό σκεπαστό τμήμα ενός κτιρίου, για να προφυλαχτώ από τη βροχή και ξεκαβάλησα τη μηχανή. Την άφησα όπως ήταν μαζί με το κράνος και κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο, που λειτουργούσε και ως ταβέρνα - εστιατόριο ταυτόχρονα. Η ώρα ήταν 11:15 τη νύχτα (12:15 ώρα Ελλάδος), όταν άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα στο εστιατόριο, που είχε μια παρέα που τα κουτσοπίνανε. Γύρισαν και με κοίταξαν και αν κατάλαβα καλά από το βλέμμα τους θα πρέπει να ήμουν μάλλον χάλια. Ένας κουλοχέρης με πλησίασε και με ρώτησε αν ήρθα για φαγητό.

Του είπα ότι έχω κάνει κράτηση για ένα δωμάτιο στο όνομά μου. Με κοίταξε με απορία, λες και του είχα πει κάτι παράξενο και ασυνήθιστο. Μπερδεύτηκα μέσα στην κούραση που είχα, έσταζα κιόλας από τη βροχή. Ξέρεις, μου λέει, το δωμάτιο το έδωσα!! Είπε και άλλα, όμως εγώ δεν άκουγα αφού δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που μου συνέβαινε βλέποντας να καταρέουν τα όνειρά μου για ζεστό κρεβάτι, μπάνιο και ξεκούραση. Έμεινα να τον κοιτάω σαν χαμένος. Πέρασε κάποιο διάστημα που απλά κοιταγόμασταν. Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να συγκρατήσω τα νεύρα μου.

-Γιατί το έδωσες τον ρώτησα αφού υπήρχε κράτηση στο όνομά μου;
-Συγνώμη μου λέει αλλά η ώρα είναι 11:15, οι κρατήσεις ισχύουν μέχρι τις 11:00.
-Δηλαδή, το κράτησες μέχρι τις 11:00 και πριν από 15 λεπτά το έδωσες; ρώτησα. Αφού όσο διάστημα ερχόμουνα δεν συνάντησα ψυχή. Σε ποιόν το έδωσες;

Άρχισε να ψελλίζει κάτι δικαιολογίες που δεν έστεκαν και μένα πήραν τα νεύρα μου να τεντώνουν και άρχισα να νοιώθω ότι θα πάθω βολβοστροφή συνειδητοποιώντας καλύτερα την κατάσταση. Αναγνώρισε το λάθος του, φοβήθηκε, δεν ξέρω πάντως μου είπε ότι θα μου βρεί δωμάτιο.

-Και στην ίδια τιμή του λέω.
-Βεβαίως, βεβαίως συμφώνησε εκείνος και χάθηκε σε ένα μικρό χωλ, ενώ εγώ βγήκα έξω να κάνω ένα τσιγάρο μπας και συνέλθω καθόλου.

Μετά από λίγα λεπτά ήρθε και μου είπε ότι μου εξασφάλισε δωμάτιο σε ένα άλλο ξενοδοχείο λίγα μέτρα μακριά από το δικό του. Πράγματι, μια συμπαθητική κοπελίτσα με παρέλαβε στην είσοδο και μου έδωσε τα κλειδιά του δωματίου μου, αφού πρώτα πάρκαρα τη μηχανή σε μέρος που να μη βρέχεται. Τα περί κλειστού Parking που είχα απαιτήσει όταν έκανα την κράτηση στο booking.com τα ξέχασα βεβαίως. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Ανέβηκα στο δωμάτιο, το οποίο ήταν super. Μεγάλο, ικανό να φιλοξενήσει τετραμελή οικογένεια, καθαρό και με όλες τις ανέσεις. Παράτησα τα σαμάρια σε μια άκρη, έβγαλα τα ρούχα μου να στεγνώσουν λίγο και μπήκα στο μπάνιο που ήταν πολυτελείας. Είχε ζεστό νερό και θα πρέπει να έκανα καμιά ώρα μπάνιο, ώσπου ήρθα και έγινα τάρταλο από τη χαλάρωση και ξεράθηκα στο άνετο κρεβάτι με τα πεντακάθαρα σεντόνια.

Απολογισμός ταξιδιού: 568 διανυθέντα χιλιόμετρα , 53€ βενζίνες, 18€ διόδια, 4.50€ η βινιέττα και 25€ σε φαγητό και καφέδες. Σύνολο 101€.