........εκεί σε αυτήν την διαδρομή τον έχασα πάλι …
....κρίμα που δεν τον πείρα χαμπάρι πάνω στο Λειβαδίτη για να μπορέσω να τον χαιρετήσω …μιας και δεν τον ξαναπετυχα γιατί εγώ μετά καθυστέρησα πολύ σε διάφορα σημεία …(καφέ, φαΐ , φωτο κλπ)

εκει στο βαθος ξεκουραζομε και ο Νικος μπροστα ακμαιος

Στο πρώτο μου 36ωρο γνώρισα αρκετά παιδιά και έκανα παρέα με άλλους που τους ήξερα λίγο …ήταν μια φανταστική εμπειρία που δεν θα την ξεχάσω όσο ζω …αλλά αυτόν τον τύπο με το παπί δεν πρόκειται να τον ξεχάσω ποτέ ….
Νίκο χάρηκα πολύ που σε γνώρισα και ελπίζω να τα πούμε πάλι από κοντά είτε στο επόμενο 36ωρο είτε σε κάποιο άλλο ταξίδι
respekt

RESPECT ....Σε όλους σας..... με οτιδήποτε και αν πήγατε

Πολύ ωραίες οι φώτο Γιώργο. Με τα πρόσωπα που μας παρουσιάζεις μου δημιουργείται η επιθυμία να γυρίσω το χρόνο πίσω και να αφιερώσω όλο το χρόνο του 36ωρου στο να γνωρίζω κόσμο και να ακούω ιστορίες.

Τελικά τι να πρωτοκάνει κανείς σε ένα 36ωρο...

Το σίγουρο; Να περιμένει για το επόμενο.

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ – ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ – ΑΣΤΕΙΑ 3ο

Οι Άνθρωποι του Βορρά

Όταν ταξιδεύω μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους από τον τόπο που επισκέπτομαι , έτσι και σε αυτό το 36ωρο δεν έχασα ευκαιρία να μιλήσω με μερικούς ανθρώπους και να τους φωτογραφήσω όπως κάνω πάντα .
Το κακό ήταν πως αρκετές φορές σε αυτό το ταξίδι λόγο χρόνου για να βγει η διαδρομή έχασα μερικούς ανθρώπους και δεν τους φωτογράφισα
Έχω επισκεφτεί πολλές φορές την δυτική Μακεδονία και Θράκη και πραγματικά έχει Ωραίους ανθρώπους όπως το είπε και ο φίλος Βασίλης (ducduc) και παρόλο που είναι ξεχασμένοι οι περισσότεροι από όλους αυτοί παραμένουν στην πλειοψηφία τους Αγνοί , Ευγενικοί , Ευπρόσδεκτοι και πάνω από όλα Άνθρωποι κάτι που το έχουμε χάσει εμείς εδώ στις Μεγαλουπόλεις.
Αναφέρθηκαν και από αλλά παιδιά διάφορα περιστατικά …ο Capo είπε για την κυρία που έφτιαξε την ταμπέλα που έγραφε Δαδιά αφού κατάλαβε πως μετά από αρκετούς που ρώτησαν έρχονται και άλλοι πολλοί ακόμα …..
Εγώ λίγο παραπάνω σε μια διχάλα άρχισα να κόβω ταχύτητα για να ρωτήσω προς τα πού θα πάω και τότε ένας μέσα από μια ταβέρνα μου έκανε νόημα με το χέρι προς τα πού να πάω.
Σε διάφορα σημεία στάθηκα να ρωτήσω διάφορους προς τα πού να πάω και κυρίως τσοπάνους είτε πρόβατων , είτε αγελάδων που βρισκόντουσαν σε πάρα πολλά σημεία του δρόμου ….όπου μπόρεσα τους έβγαλα και φωτογραφία έτσι για να θυμάμαι για μια ακόμα φορά πόσο Ωραίο Άνθρωποι είναι οι Άνθρωποι του Βορρά.
Άνθρωποι που σε χαιρετούσαν στο δρόμο χωρίς καν να σε ξέρουν , Άνθρωποι πρόθυμοι να βοηθήσουν …
Πόσες περιγραφές διαβάσαμε για τα παιδιά στα χωριά και για την υποδοχή που έκαναν και πόσα ακόμα .
Όταν ανέβαινα για μικρό Δερειο σε ένα χωριό μια ταμπέλα ήταν ασαφείς και μάλλον πρέπει να μπερδεύτηκαν πάρα πολλοί όπως και εγώ και φτάνοντας σούρουπο πια εγώ από ένα καφενείο να ρωτήσω , πριν ακόμα προλάβω να ρωτήσω είχε βγει ο παππούς που είχε το καφενείο και μου εξηγούσε πώς να πάω σωστά …..μετά με ρώτησε από πού είμαστε και αν είναι πολλοί ακόμα που είναι πίσω από εμένα …..όταν του απάντησα πως έχει αρκετούς ακόμα πίσω από μένα ήρθε η θεϊκή και μοναδική ατάκα.
«Ναι παιδί μου αλλά εγώ τώρα κλείνω ….αυτοί θα χαθούν….»
Αυτή η ατάκα με συνόδευε για αρκετά χιλιόμετρα και γέλαγα.
Στο Μεγάλο Δερειο ο βενζινας που έβαλα βενζίνη με προειδοποίησε για μια συγκεκριμένη ανωμαλία του δρόμου προς Κομοτηνή ….και είχε δίκιο ….την περιέγραψαν και αλλά παιδιά , ο Στάθης , ο Βασίλης , εγώ την ήξερα και την πέρασα ομαλά.
Πώς να ξεχάσω το κύριο στον Νευροκοπι που καθόταν στην αυλή του και μόλις εμείς σταματήσαμε απέναντι από το σπίτι του για να τηλεφωνήσω …..ήρθε και μας ρώτησε γιατί είδε εκείνη την ημέρα τόσες μηχανές και πως άστραψε το πρόσωπο του όταν του είπαμε πως οι περισσότεροι ήμασταν από Αθηνά και ότι θα περνούσαν και άλλοι ..και φεύγοντας όλο εγκαρδιότητα μας ευχήθηκε καλό ταξίδι.
Τι να πούμε για τους ανθρώπους της Ξάνθης που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν για να αλλάξει λάστιχο ο Χρήστος πρωί πρωί Κυριακάτικα …και για τους ανθρώπους στις Σέρρες που βοήθησαν και άλλαξε τελικά λάστιχο ο Χρήστος.
Τι να πω για τα παιδιά τα δικά μας στην Θεσσαλονίκη που αν και με είχαν δει όλες όλες δυο φορές μας φιλοξένησαν με τόση χαρά.
Πιστεύω πως όλοι όσοι συμμετείχαν σε αυτό το 36ωρο να ένιωσαν το ίδιο όπως και εμείς για τους ανθρώπους εκεί πάνω

Πορτο Λαγος ...στο καφενείο ...τον ρωτήσαμε πως θα παμε στο Δασακι ....


Διαδρομη προς Λιμνη με τα παρεκλησια......


Μετα τα Λαβαρα προς Ορμενιο......καπου ειχαμε ξεστρατησει παλι για φωτογραφιες.....

Χερια καθαρα και δουλεμενα .............


Στην τρυπια ταμπελα για την πρωτη φωτογραφια.......


Διαδρομη Κομοτηνη - Ξανθη.......(που πατε τοσοι νοματεοι βρε παιδια ??)



Προς Λειβαδιτη.....


Προς Νευροκοπι................


Προς Δραμα οπου γινοταν Μαραθωνιος καιεδω ειναι ενα γεροντας με συνοδεια ....μαλιστα σε ενα κιοσκι του Μαραθωνιου σταματησα και μου δωσανε ενα μπουκαλι νερο.....


Προς Σερρες......

Μακαρι να μην χασουνε ποτε την Ανθρωπια τους

Γιώργο είναι το άλλο πρόσωπο του 36ωρου. Γιατί δεν είναι μόνο τα χιλιόμετρα και η οδήγηση. Είναι αυτές οι στιγμές, που σου δίνουν την ευκαιρία να έρθεις σε επαφή με την ελληνική ύπαιθρο,με μέρη, χωριά και ανθρώπους "ξεχασμένους" που σε κοιτούν, εσένα και την αρματιά σου με ύφος έκπληξης, θαυμασμού και απορίας...

Σε ευχαριστούμε πολύ!